Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια - ᾿Ιωάννης Δαμαρλάκης & Μαριώ

Γιώργος Βιδάκης

Με την ονομασία εγκώμια επιταφίου φέρονται στη βυζαντινή υμνολογία - υμνογραφία ειδικά τροπάρια που ψάλλονται κατά τον ΄Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου.....
Κατά την τελετουργία ψάλλονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, εντός των ναών, λίγο πριν την εκφορά του επιταφίου, όπου μερικά εξ αυτών και επαναλαμβάνονται κατά την εκφορά.
Πρόκειται για 185 σύντομα τροπάρια που παρεμβάλλονται μετά τον 118ο ψαλμό, (ψαλμό του Αμώμου) ακολουθώντας σε τρεις στάσεις.

῞Υμνος συνοδείᾳ παραδοσιακῶν ὀργάνων.

Διασκεύασαν με λαϊκά μουσικά όργανα ο Δημήτρης Αποστολάκης και ο Γιώργος Αρχοντάκης, μέλη του συγκροτήματος «Χαΐνηδες».

Απόδοσις: ᾿Ιωάννης Δαμαρλάκης πρωτοψάλτης τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης και της Μαριώς

 Απο το CD «Κύματι Θαλάσσης. Από το Πάθος στην Ανάσταση»

Μουσικοί :  Δημήτριος ᾿Αποστολάκης,

                 Γεώργιος Σταυράκης,

                ᾿Αμὶν ᾿Αλαγκαμπού,

                 Γεώργιος ᾿Αρχοντάκης

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ ( Στάση Πρώτη σε ήχο πλάγιο α΄ )

Η ζωή εν τάφω

κατετέθης, Χριστέ,

και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,

συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν.

Προσκυνώ το πάθος,

ανυμνώ την ταφήν

μεγαλύνω σου το κράτος, φιλάνθρωπε,

δι' ων λέλυμαι παθών φθοροποιών.

Οίμοι, φώς του κόσμου!

οίμοι φως, το εμόν!

Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν,

η Παρθένος, θρηνωδούσα γοερώς.

Τίς μοι δώσει ύδωρ

και δακρύων πηγάς,

η Θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν,

ίνα κλαύσω τον γλυκύν μου Ιησούν;

ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ( Στάση Δεύτερη σε ήχο πλάγιο α΄ )

Άξιον εστί

μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην,

τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα

και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Έκλαιε πικρώς

η πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,

ότε εν τω τάφω εώρακε

σε τον άφραστον και άναρχον Θεόν.

Άξιον εστί

μεγαλύνειν σε τον πάντων κτίστην•

τοις σοις γαρ παθήμασιν, έχομεν

την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

Όμμα το γλυκύ

και τα χείλη σου πως μύσω, Λόγε;

πως νεκροπρεπώς δε κηδεύσω Σε;

φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.

ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ ( Στάση Τρίτη σε ήχο γ΄ )

Αι γενεαί πάσαι,

ύμνον τη ταφή σου

προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

που έδυ σου το κάλλος;

Έρραναν τον τάφο

οι μυροφόροι μύρα

λίαν πρωί ελθούσαι.

Ω! φως των οφθαλμών μου,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

πως τάφω νυν καλύπτη;