Η παγωνιά του Σικάγο,οι σιδηρόδρομοι, η τεχνολογία και οι ......Μετανάστες.

Οι φωτιές στις ράγες του σιδηροδρομικού δικτύου του Σικάγου είναι, διαβάζουμε, φλόγες από θερμαντήρες φυσικού αερίου που διατρέχουν τις ράγες για να τις διατηρούν θερμές......

Ειδάλλως ελοχεύει ο κίνδυνος το μέταλλο να συρρικνωθεί από το ψύχος. Είναι ο μόνος τρόπος έτσι ώστε, σε θερμοκρασίες σαν και αυτές που παρατηρούνται αυτές τις μέρες εκεί (-50 βαθμούς Κελσίου!), τα δρομολόγια να εκτελούνται κανονικά.

Ακόμα και αυτή η τεχνολογία, ωστόσο, απαιτεί την ανθρώπινη παρέμβαση, για αυτό και οι εργαζόμενοι ελέγχουν με 12ωρες βάρδιες την εξέλιξη της διαδικασίας. Σε όλα τα υπόλοιπα σιδηροδρομικά δίκτυα υπάρχουν πιο εξελιγμένες υποδομές αυτόματης, ηλεκτρικής θέρμανσης που ωστόσο στο Σικάγο δεν μπορεί να εφαρμοστούν επειδή το δίκτυο, ιδιαίτερα σε αυτό εδώ το σημείο, είναι πολύ πυκνό.

Μάλιστα, αυτή η τεχνική αποτελεί μια σχετική πρόοδο για το Σικάγο, εφόσον μέχρι πριν από 40 χρόνια οι εργαζόμενοι έπρεπε να ανάβουν δοχεία με κηροζίνη στο πλάι των γραμμών για να τις ζεσταίνουν!

Είναι και αυτά τα παραδείγματα-υπό την κηδεμονία των επιβλητικών καιρικών φαινομένων-που μας θυμίζουν ότι στα πολύ δύσκολα ο άνθρωπος για να τα βγάλει πέρα στηρίζεται στην χειρονακτική εργασία. Στην ζωντανή εργασία-και στα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς: Εξάλλου το σιδηροδρομικό δίκτυο του Σικάγο είναι το πιο σημαντικό της Β.Αμερικής, από εκεί περνά το μεγαλύτερο κομμάτι του εμπορίου της ηπείρου ολόκληρης.

Πίσω από αυτή την είδηση: 

Σε εξίσου ακραίες θερμοκρασίες, υπό ακόμα πολύ πιο δύσκολες εργασιακές συνθήκες, για το σιδηροδρομικό δίκτυο του Σικάγο, δούλεψαν πολλοί Έλληνες μετανάστες στην δεκαετία του 1930. Πήγαιναν εκεί σαν ακραία δοκιμασία 5 ετών με διακρατικές συμφωνίες-κατόπιν, αν την έβγαζε πέρα την πενταετία ο μετανάστης θα μπορούσε να μείνει μόνιμα στην χώρα, να δουλέψει όπου ήθελε. Αν δεν τα έβγαζες πέρα με το ψύχος, την καταπίεση, την πείνα-τότε, όλες οι προοπτικές ήταν εναντίον σου!

Με δούλους μαζεμένους από κάθε γωνιά της γης χτίστηκε το αμερικάνικο όνειρο, και οι δούλοι το κυνήγησαν το όνειρο αυτό. Αρκετοί Έλληνες μάζεψαν κάποτε σε ένα τσουβάλι ότι μπορούσε να χωρέσει από τον παλιό τους κόσμο, κι άφησαν πίσω σπίτι και οικογένεια για να χτίσουν τα δίκτυα απ' όπου διακινείται  το σπουδαίο εμπόριο των πολυεθνικών.
Πολυεθνικοί και οι ίδιοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Για μια θέση στον ήλιο.

Άνθρωποι ανώνυμοι, αριθμοί μιας διαδικασίας εκκένωσης του τόπου τους από ένα σύστημα που έπρεπε να εκλιπαρήσουν από αυτό ύστερα να τους εντάξει. Και που συχνά γίνανε και οι ίδιοι μοχλοί για νέες εκμεταλλεύσεις κατόπιν.

''Να έρθεις στην Αμερική, εγώ θα σου βάλω τα χρήματα, για να σπουδάσεις και να προκόψεις'' έλεγε  το 1960  ο καλόκαρδος και πρόθυμος να βοηθήσει θείος από την Αμερική που δούλεψε σκληρά στους σιδηροδρόμους του Σικάγο, και που άντεξε την 5ετή δοκιμασία για να προκόψει εφεξής. '

Εποχές που ο ελληνισμός, σαν πολλές οικογένειες που διαμελίστηκαν, πάλευε με όλα τα θηρία, στον τόπο του και όπου γης.

Ν.Σ.