Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ

Γράφει  ο   Μήτσος    Αδρύμης

                                   «  Εμείς  δε  γονατίσαμε  σκυφτοί,

                                   Τά  πόδια  να  φιλήσουμε  του  δυνατού  ……..

                                                               Κωστής   Παλαμάς

15  Χρόνια  μετά  τον  εμφύλιο  και  αφού  είχε  προηγηθεί 1  ½  δεκαετία  μαύρο  πηχτό  σκοτάδι. Κυνηγητό,  εξορίες,  εκτελέσεις,  ήταν  το  τίμημα  πού  πλήρωσε  ο  λαός  και  η  Αριστερά γιατί  τόλμησαν  να  σηκώσουν  κεφάλι  στους  Γερμανούς  και  κατόπιν  στους  Εγγλέζους  και  Αμερικάνους κατακτητές.....

 Ήταν  η  πρώτη  σε  παγκόσμιο  επίπεδο  σύγκρουση  με  τον  ιμπεριαλισμό  ενάς  λαού.

 Απίστευτες  σελίδες  τιμής,  δόξας  και  ηρωισμού.

Ο   αγώνας  ήταν  άνισος,  οι  Αγγλοι -  Αμερικάνοι  νίκησαν   και  έφεραν  τους  δικούς  τους   να  κυβερνήσουν  για  να  συνεχίσουν  το  έργο  των  κουκουλοφόρων  της  κατοχής.

 Ασήκωτες  οι  σελίδες.

Το   <  Κράτος  >  των  Αμερικάνων  και  της  Φρειδερίκης  έσταζε   αίμα  και  μίσος.   Άθλιοι  πρακτορίσκοι,  τύραννοι  και  δυνάστες  του  λαού,  ληστές του  μόχθου  του. Το  κατάπτυστο  κράτος  της    Δεξιάς  των  χαφιέδων  και  των  εθνικοφρόνων. Το  λαβωμένο  λιοντάρι, ο  λαός,  σιγά  -  σιγά  αναδευόταν. Για  χρόνια  η  καρδιά  του   εκτός  από  τά  χωράφια,  τά  εργοστάσια  και  τά  θρανία,  χτυπούσε  και  στα  κολαστήρια   του  Μακρονησιού    και  του  Αη  Στράτη  πού  η  κάθε  τους  ματωμένη  πέτρα  πρέπει  να  αξίζει  όσο  τά  μάρμαρα  της  Ακρόπολης.

Το  ποτάμι  όμως  δεν  μπορούσε  να  γυρίσει  πίσω.  Τον  τελευταίο  λόγο  θα  τον  είχε  πάλι  τα’ο  πεζοδρόμιο. Ήρθαν  τά  χρόνια  του  1 -1- 4  ,  τότε  πού  η  γενιά  μας,  πιτσιρικάδες  και  αμούστακοι,   τρέχαμε  από  κοντά  στους  μεγαλύτερους. Η  αγνότητα  και  το  ένστικτο  μας  έσπρωχνε  στην  πλευρά  του Δίκιου.  Τά  βιβλία  και  οί  θεωρίες  ήρθαν  μετά. Η  μορφή  του  Γρηγόρη Λαμπράκη  ήταν  ο  Ηλιος  πού  μάς  φώτιζε. Έφτασαν  και  οι  εκλογές  το  1963  - 64.   Ο  λαός  σάρωνε  την  Δεξιά,  όμως  η  καινούργια  σανίδα  ήταν  σάπια.  Σχεδόν  οι  μισοί  από  δαύτους  ήταν  πράκτορες     της  Φρειδερίκης.   Οί  διαδηλώσεις  του  Ιούλη  1965  ήταν  οί  μεγαλύτερες  πού  έγιναν  στην  Ευρώπη,  μετά  τον  πόλεμο  σε  αναλογία  συμμετοχής  του  πληθυσμού. Εκεί  γίναμε  και  εμείς ΄Ανδρες.   Αμερικάνοι  και  Δεξιά  κήρυξαν  δικτατορία. Νέος  κύκλος  μαρτυρίου.  Ο  Λαός  ανυπόταχτος  παλέυει.  Η  νεολαία  παίρνει    την  σκυτάλη  από  την  Εθνική  Αντίσταση. Μετά  την  πτώση  της  χούντας,  γίνεται  αστείρευτη   δεξαμενή  στελεχών και  αγωνιστών  για  τά  Δημοκρατικά    κόμματα    και  οργανώσεις. Η  γενιά  μας  πετά  με  ανοιχτά  τά  φτερά  της. Γράμματα,  τέχνες, μουσική, πολιτισμός,  με  την  άνθισή  τους    στολίζουν  το  κάδρο  της  ελπίδας. Το  εργατικό  κίνημα  οργανώνεται  και ανασυγκροτείται. Αυτή  η  τεράστια  δυναμική   υποχρεώνει  και  την  Δεξιά  πού  κυβερνά  φτιασιδωμένη,  να  κάθεται  λίγο   στ’ αυγά  της,  και  να  κάνει  υποχωρήσεις  κάτω  απ’  την  πίεση. Το 1981,  ένα  τεράστιο  κύμα  την  σαρώνει.  Κάποιοι  δηλώνουν  ότι  την  έκλεισαν  στο  χρονοντούλαπο. Της  είχαν αφήσει  όμως  στα  κρυφά,  στη  ζούλα,  και  το  κλειδί. Όνειρα  και  προοπτικές,  αρχίζουν  σιγά  -  σιγά  να  μαραίνονται. Η νέα εξουσία, αργά αλλά  σταθερά  βουλιάζει  στό  τέλμα  του  συμβιβασμού  και  του  εκφυλισμού. Το σκαμπίλι  είναι  δυνατό,  η  απογοήτευση,  για  πολλούς, μεγάλη.

 Από  την  άλλη  η  Αριστερά  έρμαιο  του  αναθεωρητισμού  και  του  οπορτουνισμού,  και  ακολουθοντας,  όπως  ήταν  φυσικό  μια  φθίνουσα  πορεία  σέρνεται σε συγκυβέρνηση  με  την  Δεξιά,  φτύνοντας  πάνω  στους  τάφους  των  νεκρών  της. Και  δεν  έφταναν  όλα  αυτά, ήρθε  και  η  κατάρευση  αυτού  πού  ονομάστηκε   υπαρκτός  σοσιαλισμός. Μπορεί  αυτό  πού  κατάρρευσε  να  ήταν  κάτι  το  καλοβό   και  εκφυλισμένο,  όμως  ο   πυρήνας  των  ιδανικών  του  γέμισε  για  πολλές  δεκαετίες  τις  ψυχές  και  τά  όνειρα  των  εργαζομένων,  καθοδήγησε  τους  αγώνες  τους  και  τις  κατακτήσεις  τους,  βοήθησε  σημαντικά  όλα  τά  απελευθερωτικά κινήματα.

 Ήταν  το  τόσο  απαραίτητο  αντίβαρο   πού  τώρα  ακόμη  και  αντίπαλοι  κατάλαβαν   την  σημασία  του.Υπέροχες  στιγμές  ανάστασης  και  ονείρων  μαζί  με  ήττες,  διαψέυσεις   και  καταρευσεις. Μισός  αιώνας  γεμάτος    συγκλονιστικά  γεγονότα.

 Ήταν  τυχερή  και  συνάμα  άτυχη  η  γενιά  μας. Τυχερή  γιατί  μεγάλωσε  με  οράματα  και  ιδανικά, άτυχη  γιατί  είναι  αυτή  πού  είδε  τις  μεγάλες  κατεδαφίσεις. Κάποιοι, οι  λίγοι, μπορεί  να  συμβιβάστηκαν η  ακόμη  να  πήδηξαν  και  το  χαντάκι για να  ενωθούν με  τους  δήμιους  του  λαού  και  της  Δημοκρατίας. Όμως  οι  πιολλοί  στέκονται  όρθιοι.

 Είτε  συμμετέχοντας   ενεργά  στο  κίνημα,  είτε  παροπλισμένοι    στην  εφεδρεία    περιμένοντας  ……… ΚΑΤΙ  . Είναι  αυτοί  πού  βουρκώνουν  ακόμα  τά  μάτια  τους  όταν  ακούν  το  <γελαστό  παιδί  >. Είναι  αυτοί  πού  αίμα  απ΄  το  αίμα  τους  και  σάρκα  απ΄ τη  σάρκα  τους  ήταν  ο  Νίκος   Τεμπονέρας, αυτοί  ποί  κλείνουν   τ’αυτιά  τους  στις  σειρήνες  και  αρνούνται  να  γίνουν   προσκυνημένοι.    Περιμένουν  …..ΚΑΤΙ.  Αυτοί  ξέρουν  καλά     ΤΙ.  Μπορεί  να  τους  χωρίζουν  μερικά.  ‘Όμως  τους  ενώνουν  αυτά  τά  υπέροχα  προδομένα  χρόνια. Ναι  η  γενιά  μας  ονειρεύτηκε. Και  ονειρεύτηκε  σωστά.   Έπρεπε  να  ονειρευτεί    και  να  παλαίψει  για  να  μην  γίνει  η  ζωή  ζούγκλα  πού  ονειρευεται  η  νέα   Τάξη.

Και  να  πού  σκάνε    σιγά  -  σιγά  τά  αυγά  του  φιδιού,  οι  εφεδρείες  του  κεφαλαίου,  νοσταλγοί  της  χούντας, και  είναι   επιλογή  της  άρχουσας  πού  καταφέρνει  να  εκμεταλλευτεί  τη  μεγάλη  δυσφορία  πού  υπάρχει  σε  λαϊκές  δυνάμεις  από  τη  διάψευση  των  προσδοκιών  τους  και  τις  ελπίδες  πού  είχαν  εναποθέσει  στην  κάλπικη    <  πρώτη  φορά   Αριστερά  >  προβάλλοντας  ως  βασικό  επιχείρημα    την  ….  Πάταξη  της  διαφθοράς,  την  ανεργία,  την  αυξημένη  εγκληματικότητα και  προβάλλοντας συστηματικά  τά  σκάνδαλα  για  τις  μίζες    και  υπεξαιρέσεις  δημοσίου  χρήματος  πού χρησιμοποιούνται  ως  κατηγορίες  των  …..πρώην  λές  και  δεν  γνωρίζουμε  ότι   ήταν  και   είναι  βουτηγμένοι  ως  τά  μπούνια,  λές  και  θα  μπορούσε  να  ήταν  διαφορετικά   σ’αυτό  το   σύστημα  πού  έχει  για  μπούσουλα  την  εκμετάλευση     ανθρώπου  από  άνθρωπο. Ετσι  με  τον  μανδύα  της  κάθαρσης  εμφανίζονται  ως  σωτήρες   ,  ενισχύοντας  όμως  στην  πραγματικότητα  το  ντόπιο  κεφάλαιο  να  αναβαθμιστεί  στη  διεθνή  καπιταλιστική  οικονομική   σκακιέρα. Υπερπροβάλετε    η  νεοταξική  παγκοσμιοποίηση  και  επιστρατεύονται  γι’αυτό  αδίστακτοι    έμμισθοι  ρήτορες  και  κονδυλοφόροι  διαστρευλόνοντας  συστηματικά  ακόμα  και  την  Ιστορία. Ανεβάζουν  αντικομουνιστικούς  τόνους,εκμεταλλευόμενοι  τη  σημερινή  αδυναμία  ανασύνταξης  του  λαϊκού  κινήματος  και  τρομοκρατώντας  τά  εξαθλιωμένα    λαϊκά    στρώματα.   ΚΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ    Η   ΣΥΝΤΑΓΗ. Ετσι  άρχισαν  να  ξεφυτρώνουν  στην  Ουγγαρία  ο   Ορμπαν,  στην  Ιταλία  ο  Σαλβίνι,  στη  Βραζιλία  ο  Μπολσονάρο,  στα  σκαριά  και  η  Γαλλίδα  Λεπέν. Τά  πρώτα  δείγματα  γραφής  προδιαγράφονται  στις  χώρες  αυτές   μαύρα  και  άραχνα.  Θά  κλιμακώνεται    η  αντιλαική  πολιτική, θα  διευρυνθούν  οι  ιδιοτικοποιήσεις    και  θα  χτυπηθούν  τά  ασφαλιστικά  συστήματα    και  οι  Συντάξεις.

Επίσης  στο  όνομα  της  τάξης  προμηνύεται  μεγαλύτερη  κρατική  καταστολή,  χτύπημα  δημοκρατικών  δικαιομάτων, και  ποινικοποίηση  των  κοινωνικών  κινημάτων. Οί  ήττες  και  τά  λάθη  της  δικής  μας  γενιάς  μας  έκαναν  σοφότερους,  και  όσο  θα  είμαστε  κάθετοι  στο  χώμα,  η  φωνή  μας  θα  υψώνεται    Κ α τα  γ γ ε λ ί α. Εχουμε  ακόμη  πολλά  να  δώσουμε,  μαζί  με  την  πείρα  μας  στη  νέα  γενιά. Αυτή   η   γενιά  δικαιούτε  να  κάνει  λιγότερα  λάθη  ,  και  άς  παλεύει  με  δυσμενέστερους  όρους.

Πρέπει  να  γίνει  η  άμμος  και  ‘όχι  το  λάδι  στα  γρανάζια  της  νέας  τάξης,  πού   μας  πληγώνει  κάθε  μέρα   στο  πέρασμά  της,  αγγίζοντας  την  ψυχή  μας.

 Ας  κρατάνε  γερά  το  σκοινί  της  καμπάνας,  προσμενοντας  την  ώρα  να  σημάνουν την ΑΝΑΣΤΑΣΗ.  _