ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1944. Του Παναγιώτη Δημάκη

Παραφράζοντας, το Μενάνδριο γνωμικό μέρες πού είναι κι έρχονται

....Δόσμοι μνήμης σταλαγμόν και ουχί φρενών πίθον...

Αυτοσχέδια, μουσική μπάντα, νεαρών παιδιών, στούς δρόμους τής Αθήνας. Η νέα γενιά, μεγαλώνει μέσα στα αγκαθωτά σύρματα, και, συλλαβίζει το τραγούδι τής Λευτεριάς, πού γλυκοχαράζει στα βουνά...Η ξεχασμένη μπάντα τραγουδά και η Πατρίδα δακρύζει... ( Φωτο D. Kessel 1944 ).

Τα γυμνά και πληγωμένα πόδια, τα ετερόκλητα κουρέλια, τών παιδιών τής Κατοχής, το ξυπόλητο τάγμα, πού περιτρέχει, τούς παγωμένους δρόμους τού Χειμώνα, η βαριά Γερμανική μπότα, πού σκιάζει και πατά και πληγώνει, τα απεχθή, φασιστικά σύμβολα. Τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα, δεν μπορούν, να υποτάξουν και να καταβάλλουν, τα παιδιά αυτά τής Κατοχής, μικρά για πολεμικούς ενόπλους αγώνες, μεγάλα για μητρική αγκαλιά. Η μοίρα και οι κύκλοι τής Ιστορίας, τα έταξαν και κληρώθηκαν, στα επόμενα πέτρινα χρόνια, να σκαλίσουν τα ερείπια, να ανασύρουν, για νέα χρήση, τούς αρχαίους λίθους, και , να κτίσουν τήν νέα Πατρίδα, με τα πατρικοδοσμένα υλικά, τα γυμνά χέρια, το μυστρί και το πηλοφόρι ...τι στίχους άραγε έπλασαν και ποιούς ήχους, προσπαθούν να βγάλουν, από το απλοϊκό και χοντροκομμένο τρίχορδο ; τούς ακούει κανείς ;