Δημήτρης Αποστολάκης - ΡΙΖΙΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΕΡΑΚΙΝΑΣ - Χαϊνηδες-Ψαραντώνης

Γιώργος Βιδάκης

[..]πάντα να ενθυμήσθε ότι αυτό που λέγεται Ειμαρμένη από δρόμους πολλούς μας έρχεται και προς σημεία απροσδόκητα συχνά πηγαίνει.[...]

Ανδρέας Εμπειρίκος «Όταν οι ευκάλυπτοι θροΐζουν στις αλλέες»....

Του γερακιού το πέταγμα, καλέ μου
να κάμεις κι ας πονέσω, ακριβέ μου
πουλιά που έχουν μάνα γερακίνα
τση μοίρας δεν ξεφεύγουνε κι εκείνα.

Στίχοι -- Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης Ερμηνεία : Ψαραντώνης, Χαϊνηδες Από το CD: ΑΓΡΟΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΑ-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ Του γερακιού το πέταγμα, καλέ μου ποτέ σου μη ζηλέψεις, ακριβέ μου τη μαύρη μπόρα έχει συντροφιά του και ταίρι στα φαράγγια τη σκιά του. Στο άγριο το βλέμμα του, καλέ μου πουλιά κι αθρώποι φεύγουν, ακριβέ μου κι έχει τιμή του κυνηγού το χέρι το ματωμένο του φτερό να φέρει. Του γερακιού το πέταγμα, καλέ μου να κάμεις κι ας πονέσω, ακριβέ μου πουλιά που έχουν μάνα γερακίνα τση μοίρας δεν ξεφεύγουνε κι εκείνα. Ο Ψαραντώνης, σαν τον μυστικιστή της Ασίζης, παίζει και συνομιλεί με τα πλάσματα, τα βράχια και τον άνεμο. Το φιδίσιο κεφάλι της λύρας του μιμείται τη γλώσσα των πουλιών. Αν η σύγχρονη εποχή περικλείνει και παγώνει τα νεκρά αγάλματα στο μουσείο, ο Ψαραντώνης, σαν ζωντανό άγαλμα, σαν αρχαία θεότητα της ξαναγεννημένης γης, παγώνει το παρόν. Το τραγούδι του είναι το τραγούδι της γης, αυτό που επανιδρύει τον κόσμο. Τραγουδάει μαζί με τη λύρα και τον άνεμο, σαν βοσκός πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια. Το τραγούδι της λύρας –με αυτό το αρχέγονο φίδι, το φιδίσιο κεφάλι απ’ όπου διακλαδίζονται οι νότες σαν ερπετά. Στη λύρα φυλάσσεται ο χρόνος της γιορτής. Ο ήχος της ανοίγει ρωγμές στον συμπαγή χρόνο του ωφέλιμου. Ο ήχος της λύρας γίνεται ήχος φύλλων ή πέτρας, φωνή δέντρου ή γερακιού. Βινίτσιο Καποσέλα Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει τη ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Άπλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, με το θριαμβευτικό τραγούδι του να αντηχεί στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκρεμίστηκε, το αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε : «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή, το γεράκι απάντησε : «Έχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει!». Μαξίμ Γκόρκι: "Το φίδι και το γεράκι "