ΧΩΡΙΑΤΕΣ

Τίτλος ευγενείας; Κάθε άλλο!

Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο άνθρωπος του καιρού μας συνήθισε να αντιστρέφει τα πράγματα, το μαύρο να το λέει άσπρο κι αντίθετα......

Η κουβέντα, λοιπόν σ’ ένα καφενέ κάποιου μικρού χωριού. Ανάμεσα σε μια παρέα χωρικών, που τα χέρια τους ήταν ροζιασμένα από την βιοπάλη με την αξίνα, και που η ατμόσφαιρα μύριζε αγνό θυμάρι και σκίνο, κι ένας νεαρός, κομψός… ευγενής φοιτητής.

Κι ο λόγος για τους «Χωριάτες».

Οι λίγοι γέροντες με γερμένες, από τα χρόνια και τον αγνό αγώνα της ζωής, πλάτες, σιγοκουνούσαν τα κεφάλια τους.


- Ναι, μπάρμπα – Λιά, πρέπει να ξέρεις πως καλά τα λέω, έτσι είναι. Οι Χωριάτες είναι άνθρωποι άξεστοι, αγροίκοι, αληθινά αμόρφωτοι. Τι τάχα ψέματα; Χωριάτης θα πει αγροίκος, έλεγε και ξανάλεγε με ύφος… Καζανόβα ο νεαρός φοιτητής.

Κι ο γέρο- Θανάσης σιγοστρίβοντας το δασό του μουστάκι έλαβε το λόγο:
- Παιδί μου, μπας κι άκουσες ποτέ κείνη την ιστορία που λέει ότι το μήλο που τρώει το σκουλήκι φαίνεται πιο κόκκινο από τα άλλα;

Αυτό λοιπόν γίνεται και με τους ανθρώπους. Εκεί που βλέπεις τις υποκλίσεις και τους πολλούς τύπους υπάρχει ψυχή ξεφτισμένη.

Χωριάτες είμαστε, δεν το αρνούμαστε, το έχουμε για τιμή μας. Ψέματα μπόλικα δεν ξέρουμε.

Ντόμπρα πράγματα. Τα «μου – μου – μου και σου – σου – σου» δεν τα ξέρουμε εμείς. Αυτά είναι του καινούργιου καιρού πράγματα. Σας τα αφήνουμε στο μερίδιό σας. Αλλά δεν περίμενα να τελειώσει η κουβέντα τους. Έφυγα. Και φεύγοντας σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε ο γέρο –Θανάσης. Πόσο απλά και σοφά τα έλεγε !...

Ζούμε στην εποχή του εκφυλισμού! Πληθώρα «τύπων» και ούτε γραμμάριο «ουσίας». Καμιά κίνηση του ανθρώπου «αυθόρμητη», πηγαία. Όλα τυπικά, με υστεροβουλίες, με χίλια – δυο. Κι αν κανείς εκτρέπεται: είναι χωριάτης!... άξεστος.

Πόση αδικία! Πόσο τραγικό λάθος!

Οι χωριάτες δεν είναι άξεστοι. Είναι οι άνθρωποι με την ευγένεια της ψυχής. Είναι οι άνθρωποι που μιλούν, κινούνται, ενεργούν αυθόρμητα, όχι μηχανικά, σαν «ρομπότ». Κι αυτή είναι η ομορφιά του ανθρώπου. Όχι οι «τύποι».

Κι αυτή την ομορφιά τη βρίσκεις μονάχα στο χωριό, στο Ελληνικό χωριό. Εκεί οι άνθρωποι ζώντας κοντά στη φύση, νηφάλιοι, μακριά από τους νευροσπαστικούς συνοικισμούς των πόλεων, μιμούνται τη φύση, δεν επιτηδεύονται, δεν «τυποποιούνται». Είναι γνήσιοι ευγενικοί. Μιλούν ανυστερόβουλα, πηγαία, με «μπέσα».

Γι’ αυτό ο Δραγούμης, ο μεγάλος Λογοτέχνης των νέων χρόνων μας, έγραφε τόσο ενθουσιαστικά για το χωριό, για τους κατοίκους του.
Εκεί βρίσκεις τον άνθρωπο της φυλής σου, τον προγονό σου. Εκεί βρίσκεις τον πολιτισμό των πατέρων σου. Όχι στον «μοντερνισμό» και στον εκφυλισμό του ανθρώπου της πόλης που στολίζεται με «τύπους» και λησμονεί την «ουσία». Ο χωριάτης είναι ο άνθρωπος της αλήθειας, της ευθύτητας, χωρίς περιστροφές και υποκριτικά μειδιάματα. Μπεσαλής και λεβεντόκαρδος.

Οι γνώσεις – καλλίτερα οι ημιμάθειες – δεν φτιάχνουν ψυχικά τον άνθρωπο. Η καλλιέργεια της ψυχής λείπει σήμερα. Βρίσκεται όμως στο χωριάτη, που του κουνάμε μεμψίμοιρα το κεφάλι. Κληρονομιά αξέφτιστη κι ωραία.
Είναι όμορφος στην ψυχή ο άνθρωπος του χωριού, είναι ανόθευτος. Η καλοσύνη του, ατόφια και πανώρια. Σαν τον επισκεφτείς στο σπίτι του θα φιλοξενηθείς με μια διάχυτη διάθεση και εσωτερική ικανοποίηση. Χαίρεται ο χωριάτης να ’χει στο τραπέζι του ένα ξένο, ένα διαβάτη. Είναι τίμιος και φιλότιμος.

Αν αυτά τα χαρίσματα του χωριάτη τα θεωρούν αξεσιά κι αμορφωσιά οι θαυμαστές του ροκ… κι αν νομίζουν ότι με τα ξέφρενα ουρλιαχτά του Πρίσλεϋ δείχνουν τον πολιτισμό τους, τους πετώ στα μούτρα αυτό το σημείωμα…

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ


ΠΗΓΗ: ΑΤΤΙΚΟΒΟΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 30/3/1958, ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 27.