Μάνδρα μία διαχρονική ιστορία διαπλοκής....

Η ζοφερή εικόνα της απίστευτης διαχρονικής διαπλοκής και των δεκάδων αυθαιρεσιών που βήμα βήμα κατέληξαν στο μπάζωμα του ρέματος Σούρες, στην τραγική απώλεια 24 ζωών και σε τεράστιες ζημιές και καταστροφές μοιάζει να μην απασχολεί τον βασικό κορμό των δηλώσεων της δημάρχου Μάνδρας Ι. Κριεκούκη.....

Με δυο λόγια, μια δημόσια έκταση (βουνό, δάσος ρέμα και χείμαρρος) πουλήθηκε με εξαιρετικά περίεργο τρόπο ως λατομική σε ιδιώτη, μεταπωλήθηκε σε άλλον ιδιώτη, ξαναγοράστηκε από το Δημόσιο, κρίθηκε οικοδομήσιμη, μέρος της νοικιάστηκε από τον Δήμο Μάνδρας και αφού πέρασαν είκοσι χρόνια απόλυτης αναρχίας φτάσαμε στα θύματα και στις καταστροφές. Ολοι δε οι διαχρονικά υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα.

Πωλείται δημόσια γη ως λατομείο;

Η έκταση των 46.000 τ.μ. μέσα και γύρω από το ρέμα ανήκε στο Δημόσιο και άγνωστο πώς, πουλήθηκε στην εταιρεία «Βωξίτες Σκαλιστήρη» ως λατομείο. Η συγκεκριμένη εταιρεία του Μ. Σκαλιστήρη ξεκινά τις απαλλοτριώσεις και αρχικά με πολλές μονάδες στη χώρα μεσουρανεί μέχρι τη δεκαετία του ‘80.

Οι φτηνές αγορές των άλλων χωρών, οι μεγάλες δανειοδοτήσεις, η διαχείριση, τα οικονομικά ανοίγματα κ.λπ. την οδηγούν τελικά σε κλείσιμο. Η έκταση μεταβιβάζεται (!) στη συνέχεια με συμβόλαιο στην εταιρεία «Μπήτρος Συμμετοχική Α.Ε.» (εισηγμένη στο Χρηματιστήριο).

Σημειώνεται εδώ ότι, σύμφωνα με τον νόμο για τα λατομικά δικαιώματα, οι δημόσιες εκτάσεις σπάνια πωλούνται και συνήθως παραχωρούνται με ειδικές συμβάσεις.

Την επόμενη ημέρα των εκλογών του 1996 και συγκεκριμένα στις 23/9/1996 το Δημόσιο αγοράζει πίσω την έκταση από την «Μπήτρος» έναντι του ποσού των 307 εκατ. δραχμών προκειμένου να χτιστούν εκεί κατοικίες από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (μετέπειτα ΟΑΕΔ).

Η έκταση, αν και εκτός σχεδίου, πωλήθηκε στο Δημόσιο ως άρτιο και οικοδομήσιμο οικόπεδο! Είναι άξιο απορίας και δεν γνωρίζουμε το πώς έγινε αυτή η μεταβίβαση από το αρμόδιο υποθηκοφυλακείο Ελευσίνας.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 1996 ο τότε αρμόδιος υπουργός έκρινε την έκταση μέσα και γύρω από το ρέμα ακατάλληλη για ανέγερση εργατικών κατοικιών, οπότε η όλη διαδικασία σταμάτησε, αφού το Δημόσιο κατέβαλε όλο το ποσό πλην 35 εκατ. δραχμών τα οποία «οφείλει» ακόμα -κατά δήλωσή της- στην εταιρεία «Μπήτρος»!

Στο μεταξύ, μέσα στην ίδια έκταση υπήρχε ήδη μισθωτήριο του Δήμου Μάνδρας με την εταιρεία «Βωξίτες» για μια έκταση 10.500 τ.μ. Ουδείς βέβαια είναι σε θέση να βεβαιώσει αν ο δήμος κατέβαλε και πόσο ενοίκιο. Ενα είναι βέβαιο, ο δήμος γνώριζε ότι το αμαξοστάσιο βρίσκεται μέσα στο ρέμα και ότι τον χώρο αυτό τον μίσθωνε ανελλιπώς μέχρι και σήμερα.

Σε αυτό δεν έχει αναφερθεί όμως η δήμαρχος, ούτε θυμάται ότι η ίδια ως αντιπολίτευση το 2012 ζητούσε να γίνει χρησικτησία διότι εκεί (μέσα στο ρέμα) ο δήμος έχει ξοδέψει χρήματα για να κατασκευάσει έργα (πρακτικά δημοτικού συμβουλίου)! Περί αποκατάστασης του ρέματος ούτε κουβέντα τότε η κυρία Κριεκούκη...

Στο μεταξύ, από το 1996 μέχρι και το 2003 τα πράγματα παραμένουν ως έχουν, μέχρι που με απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ η έκταση πέρα από το αμαξοστάσιο κρίνεται εντός σχεδίου, ενώ η «Μπήτρος» ζητάει έξωση και ελευθέρωση του χώρου (του ρέματος). Με αγωγές ζητάει και την απόδοση του μισθίου από τον δήμο.

Από το 2011 μέχρι το 2012 γίνονται συνεχή δικαστήρια και όλα αναβάλλονται. Η εταιρεία επιμένει στη διεκδίκηση ελευθέρωσης του χώρου και ζητάει τα οφειλόμενα ακόμα και σήμερα, μετά τις καταστροφές του 2017.

 Σαφώς γνώριζε η δήμαρχος της Μάνδρας ότι ήταν επιτακτική ανάγκη η απόσυρση του αμαξοστασίου από το ρέμα όπως και η διάνοιξη του ρέματος. Ηδη οι αρμόδιες υπηρεσίες (η ΕΥΔΑΠ από το 1998), οι ειδικοί και όλες οι μελέτες ζητούσαν επίμονα το ξεμπάζωμα, επισημαίνοντας τους κινδύνους.

Ολα αυτά αγνοήθηκαν πριν αλλά και μετά την καταστροφή, παρ’ όλο τον σαφή καταμερισμό ευθυνών -σύμφωνα με το πόρισμα των επιθεωρητών -  δεν φάνηκε να ιδρώνει το αυτί του Δήμου Μάνδρας. Οι δε καθυστερήσεις του δασαρχείου στον απαιτούμενο αποχαρακτηρισμό των εκτάσεων ώστε να αρχίσουν τα αντιπλημμυρικά έργα κρίθηκαν μη επιλήψιμες από τον εσωτερικό πειθαρχικό έλεγχο.

Ελλάδα το μεγαλείο σου ,και το τραγικότερο η εκ του πονηρού απώλεια μνήμης ,αμνήστευση των εγκληματικών ενεργειών των προηγουμένων αρμοδίων,οι οποίοι τώρα με  όψιμο ενδιαφέρον και κροκοδείλια δάκρυα ζητάνε να τους εμπιστευτούμε για να μας σώσουν!

Υπάρχει ελπίδα σε τούτο τον τόπο?

Π.Κ.