Πίσω από τις στάχτες...

Φίλοι μου αγαπημένοι , 

αναμφισβήτητα η πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες ζει , για μια φορά ακόμη , μια Εθνική Τραγωδία με τις καταστροφικές πυρκαγιές κυρίως στην Αττική . .....

Και βέβαια η εκατόμβη των θυμάτων και δει των μικρών παιδιών δεν αφήνει κανένα μας ασυγκίνητο .

Όμως ... 

μπορεί έστω και ένας άνθρωπος αυτής της χώρας που διαθέτει τον ελάχιστον νουν να αναρωτιέται και να απορεί τι έφταιξε και γιατί θρηνούμε και πάλι τόσες ανθρώπινες ζωές ;;;

Αν και πεπεισμένος ότι ουδείς εξ υμών ανήκει στην κατηγορία αυτών των συμπατριωτών μας εν τούτοις για την περίπτωση ότι μπορεί να υπάρχει έστω και εις απορών , σας επισυνάπτω τα παρακάτω άρθρα που αλίευσα στο σημερινό φύλλο της τοπικής εφημερίδος "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ " της Λαρίσης και τα οποία απαντούν με τον καλύτερο τρόπο σε κάθε ερώτημα ή απορία .

Έρρωσθε

-----------------------------------------------------------------

Πριν 11 χρόνια (3-9-2007) έγραψα ένα άρθρο για τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Εύβοια. Το επαναδημοσιεύω ως απόδειξη ότι στη χώρα μας δεν αλλάζει τίποτα...

Ζούμε σε μια χώρα, πρωταθλήτρια στα τροχαία ατυχήματα και τους πνιγμούς, μια χώρα αφύλακτων σιδηροδρομικών διαβάσεων και ανεξέλεγκτων χωματερών, μια χώρα που αδιαφορεί για το περιβάλλον, τους φυσικούς πόρους και τη ρύπανση. Ζούμε σε μια χώρα, όπου τα αυθαίρετα και η αυθαιρεσία κυριαρχούν, μια χώρα που καπνίζει και αντιμετωπίζει ως γραφικούς όσους διαμαρτύρονται για το περιβάλλον. Σε μια τέτοια χώρα ήταν μάλλον ζήτημα χρόνου να επέλθει μια μεγάλη οικολογική και ανθρώπινη καταστροφή.

Δυστυχώς, η έννοια της πρόληψης απέχει πολύ από τη νεοελληνική φιλοσοφία και πρακτική. Και η εξοικείωση με ένα πλήθος κινδύνων και βλαπτικών παραγόντων είναι «αρμονική», μέχρι να έρθει η «κακιά ώρα». Όπως συμβαίνει στις χώρες του τρίτου κόσμου, οι μηχανισμοί πρόληψης δεν υφίστανται και τα περισσότερα αποδίδονται στο πεπρωμένο, το «κισμέτ». Οτιδήποτε κακό συμβαίνει, θεωρείται προκαθορισμένο, κι έτσι δικαιολογούνται η μη οργάνωση και η μη λήψη μέτρων ελαχιστοποίησης των κινδύνων στη βάση της ορθολογικής διαχείρισης. Αντίθετα, στις προηγμένες χώρες, η ασφάλεια αποτελεί παράγοντα ζωτικής σημασίας κι έτσι οργανώνονται υποδομές, λαμβάνονται μέτρα τα οποία αναθεωρούνται ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους και διενεργούνται αυστηρότατοι έλεγχοι. Η ασφάλεια των πολιτών και του περιβάλλοντος αποτελεί πρωταρχική μέριμνα, ενώ μέσω της εκπαίδευσης η κοινωνία ευαισθητοποιείται και η πρόληψη γίνεται στάση ζωής.

Στη χώρα μας, τόσο η περιβαλλοντική ευαισθησία όσο και η πρόληψη των κινδύνων είτε είναι ανύπαρκτες είτε βρίσκονται σε νηπιακό στάδιο. Η διαχείριση των κρίσεων χαρακτηρίζεται από έναν ελλιπή συντονισμό που διασφαλίζει την αλληλο-μετάθεση των ευθυνών. Έτσι, οι πολίτες μαθαίνουν να συμβιώνουν με την ανευθυνο-υπευθυνότητα και τα αρνητικά συμβάντα τα οποία μοιραία καθίσταται συχνά, κι έτσι χάνουν τη στατιστική τους φύση, παύουν δηλαδή να είναι τυχαία. Παράλληλα, αναπτύσσεται μια υποκουλτούρα «ρίσκου» που οδηγεί στη λανθάνουσα προδιάθεση - αντίληψη ότι το κακό θα συμβεί στους άλλους. Και το τελικό αποτέλεσμα επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, δηλαδή στην ατομική διάθεση προσφοράς, τον εθελοντισμό και το τυχαίο...

Μοιραία, λοιπόν, οι τραγωδίες δεν έχουν τέλος. Μια ολόκληρη κωμόπολη εξαφανίζεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα λόγω των τροχαίων ατυχημάτων, διατηρώντας μια αρνητική πανευρωπαϊκή πρωτιά που δυστυχώς δεν είναι και η μοναδική. Σήμερα, οι πολιτικοί διαχειριστές συνομολογούν την ενοχή σ' ένα ναυάγιο αξιοπιστίας, μεγαλύτερο απ' αυτό του «Σάμινα», αφού η αναγκαιότητα της πρόληψης επιβεβαιώθηκε πάλι εκ των υστέρων. Έτσι, παρά τα καμπανάκια πυρκαγιών, θρηνούμε δεκάδες θύματα πύρινης λαίλαπας. Αιτία δεν ήταν καμία μοίρα και καμία «ασύμμετρη απειλή», αλλά η υποεκτίμηση του κινδύνου απ' όλους μας και κυρίως από την Πολιτεία του πρόχειρου και του περίπου. Της Πολιτείας που δεν επένδυσε, δεν οργάνωσε, δεν έλεγξε, δεν εφάρμοσε ό,τι και οι Ευρωπαίοι εταίροι της. Πρόκειται για μια Πολιτεία που, ενώ είχε άμεση ανάγκη πρόσληψης χιλιάδων πυροσβεστών, προσφάτως επανίδρυσε την αγροφυλακή...

Με ανυπολόγιστο λοιπόν κόστος σε ανθρώπινες ζωές, φυσικούς και οικονομικούς πόρους, επιβιώνουμε σε μια Ελλάδα που πληγώνουμε για να μας πληγώνει. Πρόκειται για μια κακή αμφίδρομη σχέση που αναπαράγει έναν ανατολίτικο ωχαδελφισμό και οδηγεί σε ρεκόρ καταστροφικών συμβάντων. Γιατί αντί να ακολουθήσουμε τον ορθό δρόμο της πρόληψης, επιλέξαμε να ζούμε με την παρηγοριά του ανατολίτικου «κισμέτ», σε μια τριτοκοσμική πραγματικότητα όπου όλα βασίζονται στο τυχαίο, ελπίζοντας ότι το κακό θα συμβεί στους άλλους. Έτσι, μέσα από τα αποκαΐδια, βαδίζουμε ως σύγχρονοι Νέρωνες την τραγελαφική πορεία προς τις εκλογές, με ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο: Ο επόμενος «καταλληλότερος», αυτή τη φορά, θα παραλάβει αποδεδειγμένα «καμένη γη», ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της...

Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά

Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.

------------------------------------------------------------------------------------------------

«Δέχθηκα πιέσεις να μπει το Μάτι σε Σχέδιο Πόλης»

Το «λαδωμένο» κράτος γεννά τις τραγωδίες, δήλωσε πρώην Ειδική Γραμματέας Περιβάλλοντος

Πυρά κατά πάντων εξαπέλυσε η πρώην ειδική γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη η οποία κάνει λόγο για πάρα πολλά αυθαίρετα στο Μάτι, την περιοχή που κατεστράφη ολοσχερώς από την πολύνεκρη πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή, ενώ τονίζει ότι η οικοδόμηση είχε φτάσει μέχρι την παραλία, καθιστώντας έτσι τη διέξοδο προς αυτή δύσκολη.

Η ίδια καταγγέλλει ότι δέχθηκε πιέσεις για να ενταχθεί το Μάτι στο σχέδιο πόλης.
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Realfm, χθες, η Μ. Καραβασίλη, αποκάλυψε ότι ο Δήμος της Νέας Μάκρης, όταν ολοκληρώθηκε το γενικό πολεοδομικό σχέδιο το 1992, βάσει νομοθεσίας, καθώς αποτελούσε 80% δασική, δεν μπορούσε να μπει στο σχέδιο.
«Ο Δήμος της Νέας Μάκρης ήταν ένας από αυτούς τους δήμους που είχε ανάπτυξη από την εποχή του ’80 – ’90 και έπρεπε να μπουν κανόνες. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός και η νομοθεσία έδιναν ακριβώς αυτά που πρέπει να προβλέψει κανείς προκειμένου να εξασφαλίσει βιώσιμους οικισμούς, ασφαλείς οικισμούς» ανέφερε.
«Ένας από αυτούς ήταν και η περιοχή στο Μάτι, στα όρια δηλαδή με τον Δήμο Ραφήνας» συμπληρώνει, τονίζοντας ότι η περιοχή δεν μπήκε ποτέ στο σχέδιο. «Ήταν στο γενικό πολεοδομικό ως προστατευόμενη περιοχή, δασική έκταση» υπογράμμισε.
Η ίδια σημείωσε πως έγιναν αρκετές τροποποιήσεις στον σχεδιασμό ώστε να μπει στο κομμάτι αυτό στο σχέδιο κάνοντας λόγο για «πιέσεις μεγάλων που είχαν συμφέροντα πάνω στη γη».
«Αυτή η περιοχή δεν μπήκε ποτέ στο σχέδιο, παρά το γεγονός ότι μετά το 1992 ακολούθησαν και πολεοδομικές μελέτες, έγιναν αρκετές τροποποιήσεις στον σχεδιασμό με στόχο να μπει στο σχέδιο και το υπόλοιπο κομμάτι. Με πιέσεις μεγάλων που είχαν συμφέροντα πάνω στη γη. Εγώ είχα δεχτεί απίστευτες πιέσεις για να βάλω στο σχέδιο κάτι που θα έπεφτε έτσι και αλλιώς από το ΣτΕ το οποίο ήταν ο τελικός νομοθέτης. Το Μάτι ανήκει στον Δήμο Νέας Μάκρης, που σημαίνει ότι αυτό το κομμάτι δεν μπορούσε ποτέ να μπει στο σχέδιο. Ήταν στο γενικό πολεοδομικό ως προστατευόμενη περιοχή, δασική έκταση» δήλωσε.
«Από το 2006 – 2008 άρχισαν ξανά οι πιέσεις σε μία περιοχή που είχε ήδη οικοδομηθεί πάρα πολύ έντονα με τα γνωστά αυθαίρετα, ταυτόχρονα η οικοδόμηση είχε φτάσει μέχρι την παραλία έχοντας κλείσει είτε με κατοικίες, είτε με κέντρα, είτε με ξενοδοχεία την παραλία σε όλο το μήκος. Στην περιοχή στο Μάτι, που έγινε η τραγωδία, από ό,τι φαίνεται δεν υπήρχε καμία διέξοδος προς την παραλία γιατί είχαν γίνει μάντρες» κατήγγειλε η ίδια.
Η πρώην Ειδική Γραμματέας έκανε λόγο για ένα κράτος «λαδωμένο» χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο και όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες. Εγώ το 1992, εάν είχα υποχωρήσει και είχα βάλει τη γραμμή λίγο πιο εκεί για να εντάξω κάποια ‘φιλέτα’, θα ήμουν τώρα με περιουσία. Αυτό γινόταν, θα πάρεις οικόπεδο και θα μοσχοπουλήσεις, βάλε τη γραμμή πιο εκεί, αυτές ήταν οι πιέσεις. Το έχω δεχτεί επανειλημμένα αυτό. Έκανα το Γενικό Πολεοδομικό (Σχέδιο) Κηφισιάς, αντίστοιχες οι πιέσεις» αναφέρει προσθέτοντας ότι «κάποιοι κρατούσαν «Θερμοπύλες», κάποιοι δεν το έκαναν, κάποιοι άρχισαν να ξεχειλώνουν τα πράγματα και μετά άρχισαν οι νόμοι να ξεχειλώνουν παράθυρα και πόρτες για να μπορεί ο καθένας το αυθαίρετο του να το νομιμοποιήσει. Αυτό γίνεται συνέχεια, ποτέ δεν υπήρξε πολιτική βούληση. Ποτέ δεν θα υπάρξει όσο το σύστημα στηρίζεται στην ψηφοθηρία», τόνισε η αρχιτέκτων-πολεοδόμος, αναφερόμενη στην εκπόνηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Νέας Μάκρης, στον οποίο ανήκει διοικητικά και η πληγείσα περιοχή στο Μάτι».