ΔΥΟ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΔΡΑΧΜΑΝΙΟΥ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ Του Παναγιώτη Δημάκη

Τι μπορούν να αφηγηθούν, δύο παλιές ξύλινες καρέκλες, πού τύχη αγαθή, δεν βρέθηκαν στα μπάζα κι αυτές, κατα την κατεδάφιση, μαζί με τόσα παλιά, σε αχρησία αντικειμενα, πού έπρεπε να φύγουν, μαζί με τήν εποχή τους, " ν 'αδειάσουν τον τόπο ". .....

Αυτό τήν 10ετια τού 1955, ήταν ένα σωστό επιχείρημα, πού υπονοούσε, και, ένα είδος ανανέωσης, στήν διαμόρφωση τού κατοικίσιμου χώρου, από τις " παλιατζούρες " , πού συμπεριελάμβαναν, τα κονισαλέα και αραχνόπλεκτα, σκαμνιά, καρέκλια και άλλα παρόμοια συγύρια και ειδίσματα. 
Στήν Χώρα τής Ελατείας, όπως και σε όλη τήν κοιλάδα τού Κηφισού, σε χρήση καθισμάτων, προτεραιότητα είχαν, τα υφαντά σγατζαρά μαξιλάρια, τα χαμηλά σκαμνιά, ακόμη και φορτσέρια. 
Δεν είναι γνωστό, πότε εμφανίστηκαν οι καρέκλες, πού ασφαλώς χρησιμοποιούσαν, οι εύποροι και πολλές φορές, ακόμη και στήν πρωτεύουσα, τού νεοσύστατου Κράτους, το Ναύπλιο, η παρουσία μίας καρέκλας σε " αρχοντόσπιτο " τής εποχής, επέσυρε τήν προσοχή και τήν περιέργειά πολλών, μάλιστα περιγράφεται από ανώτατο κυβερνητικό υπάλληλο, ώς αξιοθέατο. Βέβαια η χρονολόγηση τών δύο καρεκλών τού Δραχμανίου, είναι αβέβαιη και υπόκειται σε σφάλμα, αλλά ο συμπερασματικος λόγος, τής λογικής ακολουθίας, χρειάζεται στηρίγματα. Έτσι θα τοποθετήσουμε, τήν κατασκευή τους, γύρω στα 1850, από έναν ικανό τεχνίτη, ίσως περιοδεύοντα, από τα περιφερόμενα μαστορικά μπουλούκια. 
Η τεχνική του μάλιστα, έχει μία μοναστηριακή αύρα, με τα φτερωτά στηρίγματα πλάτης, τις τομές τής έδρας, τις μπροστινές τριγωνικές και κυκλικές διατρήσεις, πού διαφέρουν διακριτά, κατά μονάδα.
Τις αγαπώ σάν δείγματα, μίας αυθεντικής επιπλοτεχνικής arte- povera, Ρωμαίικης δικής μας, Ελληνικής, πρίν οι συρμοί, οι τάσεις, οι επιρροές νοθέψουν, τήν γνήσια καλλιτεχνική και τεχνική πρωτογενή παρόρμηση. Έτσι παρ' ότι άβολες, έχουν θεσμοθετήσει, κερδίσει τήν θέση τους, στο χώρο μου και τις αγαπώ πολύ, πολλές φορές σκεπτόμενος,τήν παρουσία τους και τήν ακίνητη υπομονή τους.