27/5/1963 .Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ "Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ...

Επειδή λοιπόν  πριν  λίγες  ημέρες κάποια φασιστοειδή με  την  δολοφονική  επίθεση  τους στον εκλεγμένο δυο φορές από το λαό  της  Θεσσαλονίκης  και  όχι  διορισμένο  από κάποια  χούντα  Δήμαρχο  ζήλεψαν  τη "δόξα"  των  Γκοτζαμάνηδων  εμείς  αναδημοσιεύουμε ανάρτησή μας  απο  το  2015 για το Γρηγόρη Λαμπράκη  που "Είχεν αντρειά  και  θάρος και  αιώνια  θα  θρηνώ.." και δολοφονήθηκε άγρια στην  ίδια  πόλη στις 27/5/63......

Ο βουλευτής και αγωνιστής της Δημοκρατίας, Γρηγόρης Λαμπράκης, μια εβδομάδα νωρίτερα είχε τραυματιστεί σοβαρά από τους παρακρατικούς Εμμανουηλίδη και Κοτζαμάνη.......

Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Πριν ακόμα αρχίσει η εκδήλωση, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα.

Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες σε μεγάλο αριθμό δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, ενός μέλους δηλαδή του ελληνικού κοινοβουλίου.

 Μάλιστα, ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς.

Η δολοφονία

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Όπως αποδείχτηκε, το θύμα είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο.

Η... αδιαφορία της αστυνομίας

Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει.

Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανώλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Κοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Κοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. 

Πέθανε στις 27 Μαΐου 1963.

 Οι συνέπειες της δολοφονίας

Η κατακραυγή για τη δολοφονία Λαμπράκη και τις αποκαλύψεις για την άμεση εμπλοκή της αστυνομίας, ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε σε παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή μέσα σε λιγότερο από τρεις βδομάδες από το έγκλημα (11 Ιουνίου 1963). Σχηματίστηκε άμεσα νέα κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Παναγιώτη Πιπινέλη, μετέπειτα υπουργό εξωτερικών της χούντας.

Το Σεπτέμβριο ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης σε συμφωνία με τον εισαγγελέα Δελαπόρτα διέταξε την προφυλάκιση των ανώτατων αξιωματικών της χωροφυλακής, διαλύοντας κάθε αμφιβολία στην κοινή γνώμη για την εμπλοκή κράτους και παρακρατικών στη δολοφονία Λαμπράκη. Το Νοέμβριο διεξήχθησαν εθνικές εκλογές τις οποίες κέρδισε η Ένωση Κέντρου. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης.

matrix24.gr

                                           

                  

                                            

Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ  ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΕΥΘΥΝΕΣ  ΤΗΣ  ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗ  ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ  ΛΑΜΠΡΑΚΗ............

Απο  το το TVXS.GR

Κάθε φασιστική δολοφονία έχει τρεις κύκλους ενόχων: 1) τους φυσικούς αυτουργούς, 2) τους ηθικούς αυτουργούς και 3) τους αξιωματούχους των κρατικών μηχανισμών που αν δεν είχαν “αμελήσει” τα νόμιμα καθήκοντά τους η δολοφονία δεν θα είχε συμβεί.

Στη δίκη για τη δολοφονία Λαμπράκη (που έφτασε τελικά στο ακροατήριο το 1966), εκτός του Γκοτζαμάνη και του Εμμανουηλίδη που ήταν οι συναυτουργοί της δολοφονίας, αλλά και του “φον Γιοσμά”(ποιός  ήταν  ο  Φον  Γιοσμάς?  Δείτε  παρακάτω)στην οργάνωση του οποίου ανήκε ο Γκοτζαμάνης, κατηγορήθηκαν για ηθική αυτουργία ή για παράβαση καθήκοντος άντρες των σωμάτων ασφαλείας.

Φυσικά, οι άντρες των σωμάτων ασφαλείας αθωώθηκαν, όπως αθωώθηκε και ο Γιοσμάς. Οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης καταδικάστηκαν, όχι όμως για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αλλά για βαριές σωματικές βλάβες. Η Χούντα θα φροντίσει μόλις ερθει στην εξουσία να ανταμείψει τα παιδιά της: τόσο ο Γκοτζαμάνης όσο και ο Εμμανουηλίδης θα αφεθούν τελικά ελεύθεροι.

 1965. Μὲ τὸν αείμνηστο. Εισαγγελέα Πρωτοδικών Στυλιανὸ Μπούτη, μοναδικὸ συνεργάτη κατὰ τὴν ανάκριση   τῆς υπόθεσης δολοφονίας τοῦ Γρηγορίου Λαμπράκη.

Στην υπόθεση Λαμπράκη, όπως είναι γνωστό, ξεχώρισε η μορφή του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη (που θα γινόταν μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας). Σε  επιστολή του προς τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Πολυχρονίδη,  ο Σαρτζετάκης επισημαίνει,μεταξύ  άλλων, τις πελώριες ευθύνες της Αστυνομίας και των κρατικών μηχανισμών στη δολοφονία Λαμπράκη.

Είναι μια υπενθύμιση για όλους μας στο σήμερα: δικαιοσύνη για τα θύματα της φασιστικής βίας δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν μπουν στη φυλακή όχι μόνον οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των φασιστικών εγκλημάτων, αλλά και όσοι τούς προστάτεψαν, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.

                                      

ΠΟΙΟΣ  ΗΤΑΝ  Ο  ΦΟΝ  ΓΙΟΣΜΑΣ(από  Βικιπαίδεια)ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ  ΤΟ  ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ 

Ο Ξενοφών Γιοσμάς (1906 - 14 Ιανουαρίου 1975), γνωστός και ως φον Γιοσμάς, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος,ακροδεξιός πολιτικός και στρατιωτικός, γνωστός για την συνεργασία του με τον Γερμανικό στρατό κατοχής στηνΕλλάδα (1941-1944) και την εμπλοκή του στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1963). Κατά την διάρκεια της κατοχής είχε συμμετάσχει σε ένοπλο αγώνα και προπαγάνδα κατά του ΕΛΑΣ ως μέλος των ταγμάτων ασφαλείας. Διέφυγε στην Γερμανία πριν την απελευθέρωση, ενώ για την συνεργασία του με τον εχθρό δικάστηκε ερήμην εις θάνατο. Γυρίζοντας στην Ελλάδα φυλακίστηκε και μετά από απονομή χάριτος απελευθερώθηκε μετά από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Αργότερα ως ιδρυτής και ηγέτης αντικομμουνιστικής παρακρατικής οργάνωσης υπήρξε συνεργάτης των αρχών ασφαλείας. Μετά την δολοφονία του βουλευτή Λαμπράκη και τον τραυματισμό τουΤσαρουχά από μέλη της οργάνωσής του, ο  Φόν  Γιοσμάς συνελήφθη με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για αυτές τις πράξεις αλλά αθωώθηκε!  Ενώ καταδικάστηκε για διατάραξη της κοινής ειρήνης........ 

{Ο Γιώργος Τσαρουχάς (1912 - 9 Μαΐου 1968) ήταν Έλληνας αντιστασιακός, βουλευτής της ΕΔΑ και ένας από τους πρωτεργάτες του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Πέθανε κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μετά τη σύλληψή του από τη χούντα}.  

                

 ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΑΚΟΣ...........

«Σηκώνοντας στους ώμους του το έπαθλο του Μαραθωνίου / ο ωραίος νεκρός κατεβαίνει στον άδη, / κει που οι αιώνιοι Ελληνες τον καρτερούν. Αλλα όμως / τούς πάει μισό τα άγγελμα: ΝΕΝΙΚΗ- / άλλοι σάς φέρνουν πίσω μου το ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. / Εγώ δεν ήτανε να ρθώ τόσο ενωρίς, εμένα, / στων Πλαταιών τη χώρα και του Μαραθώνα, / με σκοτώσανε οι Πέρσες».

                                                         ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΥΓΟΥΡΗ....ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Θα μνημονεύσουμε εδώ και  ένα λαϊκό μοιρολόι, απόσπασμα του οποίου περιείχε η «Επιθεώρηση Τέχνης» (αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Τάκη Αδάμου «Το λαϊκό τραγούδι της Αντίστασης», που πρωτοεκδόθηκε στο Βουκουρέστι το 1964 και, συμπληρωμένο, από τον Καστανιώτη το 1977). Το αυτοσχεδίασε μπροστά στο κατάφορτο μαγιάτικα λουλούδια φέρετρο του Λαμπράκη η εβδομηντάχρονη Σταυρούλα Ζυγούρη από την Καλαμάτα, στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου, δίπλα στη Μητρόπολη:

«Γρηγόρη, σε φορτώσανε, βαριά είσαι φoρτωμένος. / Γρηγόρη μου, τις μυρουδιές να μην τις εσκορπίσεις, / να τις βαστάς στην Κάτω Γης, στους νιούς να τις δωρίσεις, / να βάλουνε στα πέτα τους να βγούνε στο σεργιάνι. / Γρηγόρη μου, η Κάτω Γης έχει αναστατώσει, / τι έμαθε η λεβεντιά πως κάποιος κατεβαίνει. / Τρέχουνε για συνάντηση, να σε προϋπαντήσουν, / τρέχουν στις βρύσες για νερό, στους κηπουρούς για φρούτα, / και στις καλές νοικοκυρές για αφράτο παξιμάδι. / Τραπέζι σού τοιμάζουνε, Γρηγόρη, να δειπνήσεις / και το κρεβάτι στρώνουνε να πέσεις να πλαγιάσεις».

                                        

Ήταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή

βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη

βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί

σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί

Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ

το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό

ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί

Μον’ να `ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι

και μόνον από βόλι Εγγλέζου να `χε πάει

κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή

θα `ταν τιμή μου που `χασα το γελαστό παιδί

Βασιλικιά μου αγάπη μ’ αγάπη θα στο λέω

για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ

 δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί

"Γ"