ΑΠΡΙΛΗΣ - Του Δημήτρη Φαφούτη

Ως εμεγαλύνθη τα πάθη σου Κύριε
μα των ανθρώπων τα πάθια ατέλειωτοι λυγμοί
Αυτοί κουράστηκαν και πόνεσαν 
ώσπου να στεριώσουν τα όνειρα στη γη.....

Οι θάλασσες σου αγριεμένες
Τα μονοπάτια σου δύσβατα
Οι πέτρες σκληρές για να πελεκισθούν
Και τα ποτάμια σου δεν γυρίζουν πίσω
Κι εκείνοι οι άνεμοι,
που ξαμολάς όταν νυχτώνει,
τους αφήνει άγρυπνους στα στρώματα της περισυλλογής
και στων κρυφών τους διλημμάτων το σκοτάδι.
Για να πεθάνουν κάποτε,
νερό πίνοντας στ’ όνομά σου.

Σκέψου, δεν περιμένουν τίποτα απ’ τη γη.

Εσύ τουλάχιστον θα αναστηθείς μες στα λουλούδια
κάθε φορά που έρχεται ο Απρίλης
Όλο και κάποιος θα βρεθεί,
να απομακρύνει τις κουρασμένες μυροφόρες
Έτσι αγκαλιά με τον αποκεκυλισμένο λίθο του θανάτου
θα σου υπόσχεται ξανά την ένδοξόν σου ελευθερία.

Δημήτρης Φαφούτης