...σε ανάμνηση της μάχης και των αγώνων του λαού... γράφει ο αντάρτης του Αρχηγείου Παρνασσίδας Λ. Πολύμερος προς τον Νικηφόρο για το βιβλίο του...
ΛΟΥΚΑΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ
(αντάρτης στο Αρχηγείο Παρνασσίδας)
"...Με πόνο και με συντριβή θα αντιπαρέλθω την έκφραση του τι αισθάνθηκα διαβάζοντας το Νικηφόρο. Δε θα σταθώ περήφανα, όπως τότε, στο μέσο της φάλαγγας που κατέβαινε νικηφόρα τις ρεματιές του Παρνασσού κι αντιβούιζαν τα φαράγγια από τα θούριά μας.
Βουλώνω τ’ αυτιά μου, σήμερα, στη μυριόστομη ιαχή «αέρα!», όταν σαρώναμε – δεκαοχτάχρονα παλληκαράκια – τις φασιστικές φάλαγγες στις δημοσιές και τινάζαμε στον αέρα – ζωντανά πυροτεχνήματα – τις γερμανικές αμαξοστοιχίες στις τρατσιέρες του Δαδιού.
Όσο, όμως, κι αν βουλώνεις τ’ αυτιά σου, όσο κι αν κλείνεις ερμητικά την ψυχή σου στο φως της αναθύμησης, δεν θα μπορέσεις να κλείσεις ποτέ τις βρύσες των ματιών σου... τέτοιες ώρες...
Τότε είμασταν οι αητοί...
Τώρα γινήκαμε το «πεζοδρόμιο»...
Όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, ας μεταδίδουν σαν θεία κοινωνία αυτά που ιστορούνται, αυτά που γίνηκαν.
Το έργο του Νικηφόρου είναι η μοναδική, η δίκαιη, η πηγαία διήγηση... Είναι παμμέγιστη η συμβολή στην Ιστορία του Νικηφόρου.
Με λεβεντιά, με περηφάνεια, με καμάρι, μπορούν οι γενηές που έρχονται πίσω από μας, να δείχνουν τον «Αντάρτη στα βουνά της Ρούμελης» και να καυχιώνται:
― Να! Αυτός είναι ο λαός μας!...
Αύγουστος 1965"
(αντάρτης στο Αρχηγείο Παρνασσίδας)
"...Με πόνο και με συντριβή θα αντιπαρέλθω την έκφραση του τι αισθάνθηκα διαβάζοντας το Νικηφόρο. Δε θα σταθώ περήφανα, όπως τότε, στο μέσο της φάλαγγας που κατέβαινε νικηφόρα τις ρεματιές του Παρνασσού κι αντιβούιζαν τα φαράγγια από τα θούριά μας.
Βουλώνω τ’ αυτιά μου, σήμερα, στη μυριόστομη ιαχή «αέρα!», όταν σαρώναμε – δεκαοχτάχρονα παλληκαράκια – τις φασιστικές φάλαγγες στις δημοσιές και τινάζαμε στον αέρα – ζωντανά πυροτεχνήματα – τις γερμανικές αμαξοστοιχίες στις τρατσιέρες του Δαδιού.
Όσο, όμως, κι αν βουλώνεις τ’ αυτιά σου, όσο κι αν κλείνεις ερμητικά την ψυχή σου στο φως της αναθύμησης, δεν θα μπορέσεις να κλείσεις ποτέ τις βρύσες των ματιών σου... τέτοιες ώρες...
Τότε είμασταν οι αητοί...
Τώρα γινήκαμε το «πεζοδρόμιο»...
Όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, ας μεταδίδουν σαν θεία κοινωνία αυτά που ιστορούνται, αυτά που γίνηκαν.
Το έργο του Νικηφόρου είναι η μοναδική, η δίκαιη, η πηγαία διήγηση... Είναι παμμέγιστη η συμβολή στην Ιστορία του Νικηφόρου.
Με λεβεντιά, με περηφάνεια, με καμάρι, μπορούν οι γενηές που έρχονται πίσω από μας, να δείχνουν τον «Αντάρτη στα βουνά της Ρούμελης» και να καυχιώνται:
― Να! Αυτός είναι ο λαός μας!...
Αύγουστος 1965"
Στις φωτογραφίες:
1. Η αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των ηρωικών μαχητών που έπεσαν στην μάχη στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Δαδιού.
2. Το μνήμα του Λουκά Σ. Κουγιάτσου στο κοιμητήριο Δαδιού.
1. Η αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των ηρωικών μαχητών που έπεσαν στην μάχη στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Δαδιού.
2. Το μνήμα του Λουκά Σ. Κουγιάτσου στο κοιμητήριο Δαδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.