Για Όλες τις Γυναίκες του Κόσμου - Θανάσης Παπακωνσταντινου

Για Όλες τις Γυναίκες του Κόσμου

Επιτρέψτε μου παρακαλώ, με την ευκαιρία σήμερα της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας  και διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο – ποίημα –αφιέρωμα, το οποίο και βρίσκω καθόλα θαυμάσιο , να το μοιραστώ  μαζί σας  αγαπητοί συμπατριώτες τιμώντας έτσι κι εγώ απ` τη μεριά μου όχι την ημέρα και τον εορτασμό, αλλά τον πραγματικά σπουδαίο ρόλο των γυναικών στις  ζωές μας .

                                                                Θανάσης  Παπακωνσταντινου    8-3-2018......

Μου είπαν για έναν Ήρωα να γράψω,

για μία Πράξη Ηρωική στο Εδώ και Τώρα,

κι έχουν περάσει μέρες,

και τίποτα δεν μ’ έχει εμπνεύσει ακόμα,

καμία πράξη  Ηρωική δεν βρίσκω,

σκέφτηκα και το παίδεψα πολύ

μες στο μυαλό μου,

εκείνους που πολέμησαν

για την πατρίδα,

εκείνους στο Αντάρτικο,

που βγήκαν να μην αφήσουν

τον Τόπο σε ξένα  χεριά

να δεθεί,

και τους Ινδιάνους ακόμη σκέφτηκα,

και τον Παππού μου

που πολέμησε  κι όχι ποτέ δεν είπε, 

και απ’ τους πρώτους έτρεξε σαν έπρεπε,

μα πάλι, Ήρωας…

Ήρωας πραγματικός για να σαι, 

θέλει η πράξη σου,

κανένα όφελος για σένα να μην έχει

Και η Ελευθερία σου,

όσο να πεις

όφελος είναι…

Και σκέφτηκα την Άλκηστη

την όμορφη Βασίλισσα,

που όταν τον Άντρα της ήθελε ο  Απόλλωνας

στου  Άδη τα λημέρια

να τον στείλει,

εκείνη πρόσφερε τον Εαυτό της,

και είπε  ‘’εγώ θα πάω

κι ο άντρας μου

ας συνεχίσει  το  Χρυσό του Ήλιου

Φως να βλέπει ''.

Και μες στον ‘Αδη την οδήγησαν*

Και την Αντιγόνη σκέφτηκα,

που με την Ζωή της πλήρωσε,

τον Ιερό Τάφο του Άθαφτου Αδελφού της

που με τα χέρια της έσκαψε*

Κανένα  όφελος οι  δυό τους

από αυτές τις πράξεις τους δεν είχαν,

μόνο τον Θάνατο,

…αν όφελος τον βλέπει κάποιος*

Μα πρέπει να σκεφτώ μια Ιστορία,

μια Δράση που να έχει

την Αίσθηση της Τραγικότητας,

που ο Ήρωας να αψηφά τον Θάνατο,

και τον Αφανισμό του,

και να, σκέφτομαι τώρα 

κάποιες Γυναίκες

Γυναίκες στην Γη ολόκληρη,

των Γυναικών το Γένος,

γυναίκες από τα παλιά,

ή τα καινούργια,

γυναίκες σε χωριά,

ή σε πόλεις,

που αφανίζουν το εγώ τους

κάθε μέρα,

μες σε οικογένειες που ίσως

κάποιες φορές

τις είχαν ή τις έχουν 

τόσο δεδομένες,

όσο είναι ο καναπές μες στο σαλόνι,

γυναίκες που μεγάλωσαν παιδιά

δικά τους, ή των αδερφών τους κι άλλων ,

γυναίκες  γιαγιές, και μάνες, 

κι αδελφές και θείες

γυναίκες που έθρεψαν άντρες

και τους δυναμώσαν,

καθώς αυτές  κρύβαν την δύναμή τους,

γυναίκες που κράτησαν κρυφά

τα δάκρυα τους,

για να’ ναι ο κόρφος τους

πάντα στεγνός,

να μην μουλιάζουν από

θλίψη τα παιδιά τους,

να μην μουλιάζει 

από θλίψη ο άντρας τους,

κι ο άνθρωπός τους ,

γυναίκες που αφανίσανε τον

εαυτό τους,

κρυμμένες πίσω από γρίλιες

που η φωνή τους

έπρεπε να είναι ψίθυρος,

που κράτησαν μυστικά τα δώρα

των Θεών γι’ αυτές,

και τα εναποθέσανε σε  αλλονών

τα χέρια,

γυναίκες που πάντα βάζαν την ζωή

των άλλων

πιότερο απ’ την δική τους,

γυναίκες  χέρια  Σήματα

γυναίκες χέρια  Ερμιακά,

χέρια που ενώνουν Ζωή και Θάνατο,

που κρατάνε από την μια τα μωρά,

κι από την άλλη 

τα στερνά των παππούδων

σαβανώνουνε,

κι αυτών που φεύγουν,

γυναίκες που ενώνουν 

δύο κόσμους πάντα, 

αυτόν που φαίνεται  τον ορατό,

με τον δικό τους τον αόρατο,

γυναίκες που γεννούν,

μα και στον θάνατο ξεπροβοδίζουν

τους δικούς τους,

γυναίκες Ηρωίδες

από Αρετή κι Έρωτα σπαρμένες

στα βάθη των Αιώνων*

Γυναίκες που είναι εκεί

σαν την Γη

πάντα εκεί,

σαν τα Λουλούδια,

έτοιμες να Ανθίσουνε ή να Μαραθούν,

Γυναίκες με μια Βαθιά Αγάπη Ριζωμένη

στην Καρδιά

έτοιμες να σου την χαρίσουνε*

Πάντα εκεί

για σένα, για μένα, για όλους*

Γυναίκες ~ Θάλασσες 

και Γυναίκες ~ Ποτάμια,

Γυναίκες  Δέντρα 

Και  Γυναίκες  Λουλούδια,

Γυναίκες Βράχοι 

και Γυναίκες Αμμουδιές*

Αφανίζονται*

Θριαμβεύουνε*

Για την Ζωή*

Για τον Θάνατο*
Για τον Έρωτα*

Και πάλι από την αρχή…*

της

Αριάνας  Παπακώστα