Πίσω στα παλιά .....ΜΕ ΤΗΝ ΣΦΕΝΤΟΝΑ

Παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ

Από ρέματα δεν είχε έλλειψη η Αθήνα....
Το ρέμα αυτό χώριζε δύο γειτονιές...όταν γέμιζε γινότανε ποτάμι...

Συμμορίες δεν τις έλεγες ...παρέες παιδιών ναι και από τις δύο μεριές που μπορεί να πήγαιναν και στο ίδιο σχολείο.
Ούτε καλημέρα δεν είχαν....ανταγωνιστική διάθεση στην καλύτερη περίπτωση
δηλαδή εχθρική στην πραγματικότητα.
Η σφεντόνα δεν έλειπε από την κωλότσεπη υποτίθεται για σπουργίτια
παρά τις φωνές και τις απειλές των γονιών που τις έπαιρναν και έκοβαν τα λάστιχα με το ψαλίδι.

Την επομένη στον ψιλικατζή για νέο λάστιχο ....διχάλα από τα δέντρα κάποιας
αυλής αλλά και του δρόμου....τότε υπήρχαν και αυτά. Άρχιζαν οι αψιμαχίες στην αρχή στο ρέμα με φωνές και πειράγματα και βρισίδια.
Η πρώτη σφεντόνα έβγαινε και η πρώτη πέτρα έφευγε προς την αντιπέρα όχθη για να γενικευθεί ο πόλεμος.

Όπου σε έπαιρνε το βόλι  στην καλύτερη σου έκανε μαυρίλα ή καρούμπαλο
και στην χειρότερη σου άνοιγε μια μικρή τρύπα στο κεφάλι να σε πάρουν
τα αίματα και να σταματήσει η μάχη και να σπεύσουν να εξαφανιστούν
οι πολεμιστές.

Κάποιος θα πήγαινε τον τραυματία στο φαρμακείο όπου ο/η φαρμακοποιός
τον φρόντιζε δίνοντάς του και συμβουλές.

Με το τσιρότο ο τραυματίας πήγαινε στο σπίτι.

Οι φωνές της μάνας του ακουγόντουσαν σε όλη την γειτονιά ενώ η βίτσα
θα άφηνε τα αποτυπώματά της στα πόδια του ηρωϊκού τραυματία πολέμου.