ΈΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ, ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.

Παναγιώτης Δημάκης

Το 2017 τελείωσε και αρχίζει η νέα χρονιά, γεμάτη δυσοίωνες προβλέψεις και προβληματισμούς.....

 Η εορταστική ατμόσφαιρα, αποφορτισμένη , από τα παλαιά δρώμενα, τών Αγίων Ημερών, τα Κάλαντα, τα γλυκά πού άφηναν, οι Κόρες τής Ελατείας στις κρήνες, για τις νεράιδες, τις καλοκυράδες και τα άλλα ξωτικά, στά τρίστρατα, έχουν λησμονηθεί σχεδόν, όπως και η αναμενόμενη επιδρομή τών Καλλικαντζάρων, πού κατέβαιναν, από τις καμινάδες τών τζακιων, τήν νύχτα για το μερτικό τους από τα γλυκίσματα και στους πλαινούς στάβλους, όπου αναστάτωναν τα ζώα, λέρωναν το αλεύρι, μέχρι τήν ημέρα πού ο παπάς, με την αγιαστούρα, θα τούς στείλει στα βάθη τής γης, να πριονίσουν το δένδρο τού Νέου Χρόνου.
 Όλα αυτά περνούν, από το μυαλό μου, παρατηρώντας αυτόν τον καθρέφτη, πού έχει ιδεί πολλά, γνωρίζει πολλά και φυλάει, κρυμμένα μυστικά, στήν χρονική του, διαδρομή.
 Στέκεται εκεί, στο τέλος τού διαδρόμου, τού πατρικού μου σπιτιού, κρατώντας στήν κατοχή του, μισοσχηματισμένα είδωλα, θολά σχήματα, σκιές, φωνές, ψιθύρους, έριδες, χαρές πού λίγο κράτησαν και πένθη πού κράτησαν πολύ.
 Μα πιο πολύ, το φευγαλέο είδωλο και στιγμές, από τα νεανικά μου ανέμελα χρόνια, πού ο φθονερός γέρων, ο Χρόνος κατέφαγε.