....ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΡΑΜ

Παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ

«Χθες το απόγευμα εις το τραμ συνέβη μία σκηνή, την οποίαν θα διηγηθώ όπως την ήκουσα και όπως την είδα. .....

Ο εισπράκτωρ του τραμ, αφού έδωσεν όλα τα εισιτήρια, επέρασε το χέρι του εις ένα από τους στύλους εις το πλάι των καθισμάτων και εστάθει εκεί. Όταν ένας εισπράκτωρ περνά το χέρι του εις ένα στύλον και στέκεται, σημαίνει ότι οι εξώσται είναι πλήρεις και δεν υπάρχει θέσης να σταθεί ο υπάλληλος.

Μόλις όμως εστάθει εις την θέσιν εκείνην ο επιβάτης που εκάθητο εις την γωνίαν, έδειξε σημεία ανησυχίας, αγανακτήσεως και επί τέλους ανετινάχθη και είπε εις τον υπάλληλον.

-Πήγαινε σε παρακαλώ πάρα πέρα.

Ο τόνος με τον οποίον εδόθη η συμβουλή έπαιρνε ερώτησιν.

-Και γιατί παρακαλώ;

-Γιατί;... Μ' ερωτάς γιατί; Γιατί έχεις φάει σκόρδο!

Ο υπάλληλος έμεινε μίαν στιγμήν αναπολόγητος. Δεν ήξευρε τι να ειπεί και αν έπρεπε να θυμώσει ή να δεχθεί την αγανάκτησιν του επιβάτου άνευ διαμαρτυρίας.

-Δεν έχω το δικαίωμα να κάμω την όρεξη μου; είπεν επί τέλους.

Τώρα πλέον ο επιβάτης εξεμάνει.

-Την όρεξη σου; είπε. Την όρεξη σου να την κάνης στο σπίτι σου.

-Μα στο σπίτι μου έφαγα σκόρδο, απάντησεν ο υπάλληλος. Μήπως νομίζετε πως έφαγα στο ξενοδοχείον της Μεγάλης Βρετανίας;

Η απάντησης έφερε κάποιαν ευθυμίαν. Όσοι δεν ήσαν εις την ακτίνα εις την οποίαν έφθανεν η οσμή του σκόρδου, έλεγαν ήδη μισοκλείνοντας το μάτι:

-Ωραία!
Αλλά ο κύριος του οποίου εταλαιπωρούντο τα οσφραντικά νεύρα, εξηγριώθη περισσότερον.

-Βλέπω ότι είσαι και αυθάδης, είπε. Όταν πρόκειται να έχεις υπηρεσίαν, δεν πρέπει να τρως σκόρδο, κύριε. Γιατί δεν σου χρωστούμε τίποτε εμείς να κινδυνεύουμε να βγάλουμε τ' άντερά μας.

Ο υπάλληλος τώρα προσέλαβεν ύφος σχεδόν περίλυπον.

-Α, είπε. Όταν πρόκειται να έχω υπηρεσίαν. Ωραία. Και δεν μου λέτε, πότε δεν πρόκειται να έχω υπηρεσίαν; Μήπως δεν δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ;

Ό,τι δεν είχε κάμει η εξυπνάδα και η ολίγη αυθάδεια, το έκαμεν αυτή η συγκινητική παρατήρησης. Ο επιβάτης εμαλάκωσεν ολίγον και είπε τώρα εις ύφος παραινέσεως μάλλον:

-Δεν σου λέω, αδελφέ, έχεις και συ το δίκιο σου. Αλλά καταλαβαίνεις...

-Το καταλαβαίνω, κύριε, διέκοψεν ο υπάλληλος. Το καταλαβαίνω. Και επειδή το καταλαβαίνω έχω ένα χρόνο να το βάλω στο στόμα μου. Μα χθες το βράδυ το τράβηξε η όρεξη μου. Βρήκα μια σκορδαλιά... 

Εκείνην την στιγμήν νέος επιβάτης ανέβη εις το τραμ και ο υπάλληλος απεμακρύνθη. Ο διαμαρτυρηθείς κοίταξε πλέον με συμπάθειαν τον βιοπαλαιστήν. Έπειτα εστράφη προς τον πλαγινόν του.

-Τι να σου κάμει; Άνθρωπος δεν είναι και αυτός; Δεν έχει όρεξη ένα βράδυ στο σπίτι του με την γυναίκα του να φάει κάτι τι που του αρέσει; Του εφέρθηκα άσχημα, το ομολογώ. Τώρα τον λυπούμαι. Μερικές φορές ο άνθρωπος είναι τόσον εγωιστής. 

Ο υπάλληλος εις το μεταξύ, τελειώσας τας εργασίας του, επερνούσε πάλιν πλησίον μας και αύρα σκόρδου διεχύθει. Ο επιβάτης που είχε συγκινηθεί, ανετινάχθη ως να τον εδάγκασε φίδι:

-Ας είναι, είπε. Δεν υποφέρεται... ».