Πίσω στα παλιά ....ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Παρουσιάζει:  ο Βίκτωρ Σαμπώ

Αρχές της δεκαετίας του 50 και στις γειτονιές της Αθήνας επικρατεί η φτώχεια.

Προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους οι άνθρωποι μετά από δύο πολέμους και ο ένας προσπαθεί να στηριχτεί από τον άλλο....

Ένα μωσαϊκό ανθρώπων που τους ένωνε η ανάγκη της επιβίωσης...

'Όσοι είχαν δικά τους σπίτια φρόντιζαν να τα χωρίζουν για να μπορέσουν να νοικιάσουν κανένα δωμάτιο προκειμένου να συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Άλλοι ζούσαν μόνον από τα νοίκια....Κλείδωναν την ενδιάμεση πόρτα που ένωνε τα δύο δωμάτια και νοίκιαζαν το ένα....Έφτιαχναν στην ζούλα και κανένα άλλο στην αυλή που συνήθως δεν είχε παράθυρο....Η τουαλέτα που ήταν στην αυλή γινότανε κοινόχρηστη....Νιόπαντρα ζευγάρια έψαχναν τα ενοικιαστήρια....Η ιδιότητα του δημόσιου υπάλληλου ήταν αρκετή για τον ιδιοκτήτη ...διαφορετικά έπρεπε να υπάρχουν συστάσεις. Στις ξύλινες κολώνες της ηλεκτρικής κάρφωναν τα ενοικιαστήρια με πινέζες...Οι ΕΒΓΑΤΖΗΔΕΣ και οι ψιλικατζήδες επίσης ήταν πηγή πληροφόρησης...Γρήγορα οι συγκάτοικοι της αυλής γινόντουσαν μια οικογένεια...Τα προβλήματα τα έλυναν μαζί ...Τα δανεικά ήταν κάτι το συνηθισμένο ...ο ένας δάνειζε τον άλλο χωρίς
διατυπώσεις και σκέψεις. Αν είχε έδινε αλλά και αυτός που τα έπαιρνε φρόντιζε να τα επιστρέφει. Αυτές οι εικόνες της καθημερινότητας εκείνων των χρόνων δεν μπορούν να ξεχαστούν....
"...πήγαινε στην κυρ-Αλεξάνδρα να σου δώσει λίγη ζάχαρη..."
"...έχεις λίγο πελτέ;"
Αλλά και τα πιάτα με το φαί σκεπασμένα με την πάνινη πετσέτα....
Η ανταλλαγή του μεσημεριανού μενού αλλά και η καθημερινή βοήθεια σε οικονομικά αδύναμους γειτόνους. Η κάθε  νοικοκυρά είχε την ημέρα της γι  καθήκον αθόρυβα και χωρίς φιοριτούρες. Δεν θυμήθηκα κάτι σοβαρό που μπορεί να χώριζε αυτούς τους ανθρώπους. Και ο πολισμάνος γείτονας ήταν στην παρέα μαζί με τον οικοδόμο τον εργάτη. Γελούσαν...πείραζε ο ένας τον άλλο. Πάνω απ΄ όλα η γειτονιά ...