Μια ανθρώπινη ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας… Για σκεφτείτε το λίγο…
Με την καλημέρα του από το "Άγιο Όρος" ο φίλος Σπύρος Θεοφιλάτος μας στέλνει την παρακάτω όμορφη και διδακτική πραγματική ιστορία.
"Μια νοσοκόμα οδήγησε τον κουρασμένο και πολύ αγχωμένο νεαρό στρατιωτικό στο θάλαμο. "Ο γιος σου είναι εδώ", είπε στον ηλικιωμένο που ήταν ξαπλωμένος στο ....
μοναδικό κρεβάτι του δωματίου. Χρειάστηκε να επαναλάβει τα λόγια της αρκετές φορές μέχρι να τον δει να ανοίγει με δυσκολία λίγο τα μάτια του.
Ο ηλικιωμένος που είχε υποστεί ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, κοίταξε προς το μέρος του στρατιωτικού. Άπλωσε το χέρι του. Ο νεαρός άντρας το έπιασε με τα δυο του χέρια και το έσφιξε δυνατά προσπαθώντας να του δώσει ένα μήνυμα αγάπης και ενθάρρυνσης.
Η νοσοκόμα του έφερε μια καρέκλα για να μπορέσει να καθίσει δίπλα του στο κρεβάτι.
Όλη την νύχτα ο νεαρός στρατιωτικός έμεινε καθισμένος σε αυτή την καρέκλα, σε αυτόν τον μισοσκότεινο θάλαμο. Μέχρι το πρωί ο νεαρός
δεν έφυγε καθόλου από το πλάι του. Του κρατούσε το χέρι και τον ενθάρρυνε με λόγια αγάπης και αισιοδοξίας.
Δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που η νοσοκόμα μπήκε στον θάλαμο και του πρότεινε να φύγει για λίγο, για να ξεκουραστεί. Εκείνος κάθε φορά το αρνήθηκε ευγενικά.
Ο νεαρός ήταν προσηλωμένος τόσο στον άρρωστο ηλικιωμένο, που ούτε καν έδινε σημασία στα γέλια και στις ομιλίες γιατρών και νοσηλευτών που ακούγονταν από το διάδρομο. Δεν του αποσπούσαν την προσοχή ούτε οι κραυγές πόνου και τα βογκητά των ασθενών από τους διπλανούς θαλάμους. Όλο το βράδυ μιλούσε στον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση. Μόνο κάποιες φορές ένιωθε το παγωμένο χέρι του ηλικιωμένου που προσπαθούσε να του σφίξει το δικό του.
Την αυγή ο ηλικιωμένος πέθανε. Ο νεαρός στρατιωτικός άφησε το άψυχο χέρι του και πήγε να ειδοποιήσει τη νοσοκόμα. Στη συνέχεια επέστρεψε στον θάλαμο, στάθηκε όρθιος πάνω από το κρεβάτι του και την περίμενε να έρθει.
Όταν εκείνη ήρθε, άρχισε να του λέει λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας. Ο νεαρός άντρας όμως την διέκοψε.
«Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;» την ρώτησε.
Η νοσοκόμα τρόμαξε. «Ήταν ο πατέρας σου», του απάντησε.
«Όχι, δεν ήταν,» της είπε εκείνος. «Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί στη ζωή μου.»
«Τότε γιατί δεν είπες κάτι όταν σε οδήγησα σ “αυτόν;»
«Κατάλαβα αμέσως ότι είχατε κάνει λάθος. Κατάλαβα όμως επίσης ότι αυτός ο άνθρωπος χρειάζονταν τον γιο του και ο γιος του δεν ήταν εδώ. Όταν συνειδητοποίησα πόσο άρρωστος ήταν, δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια. Δεν μπορούσα να του στερήσω τον γιο του τις τελευταίες του στιγμές.
Με έστειλαν εδώ για να ενημερώσω κάποιον άλλο κύριο ότι ο γιος του σκοτώθηκε σε μια στρατιωτική άσκηση. Κάποιον κύριο Γουίλιαμ Γκρέι. Ποιο ήταν το όνομα του ηλικιωμένου που πέθανε;»
Η νοσοκόμα συγκινημένη του απάντησε: «Γουίλιαμ Γκρέι…»
Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας χρειαστεί, απλά να είστε εκεί. Απλά μείνετε δίπλα του."
Ο ηλικιωμένος που είχε υποστεί ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, κοίταξε προς το μέρος του στρατιωτικού. Άπλωσε το χέρι του. Ο νεαρός άντρας το έπιασε με τα δυο του χέρια και το έσφιξε δυνατά προσπαθώντας να του δώσει ένα μήνυμα αγάπης και ενθάρρυνσης.
Η νοσοκόμα του έφερε μια καρέκλα για να μπορέσει να καθίσει δίπλα του στο κρεβάτι.
Όλη την νύχτα ο νεαρός στρατιωτικός έμεινε καθισμένος σε αυτή την καρέκλα, σε αυτόν τον μισοσκότεινο θάλαμο. Μέχρι το πρωί ο νεαρός
δεν έφυγε καθόλου από το πλάι του. Του κρατούσε το χέρι και τον ενθάρρυνε με λόγια αγάπης και αισιοδοξίας.
Δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που η νοσοκόμα μπήκε στον θάλαμο και του πρότεινε να φύγει για λίγο, για να ξεκουραστεί. Εκείνος κάθε φορά το αρνήθηκε ευγενικά.
Ο νεαρός ήταν προσηλωμένος τόσο στον άρρωστο ηλικιωμένο, που ούτε καν έδινε σημασία στα γέλια και στις ομιλίες γιατρών και νοσηλευτών που ακούγονταν από το διάδρομο. Δεν του αποσπούσαν την προσοχή ούτε οι κραυγές πόνου και τα βογκητά των ασθενών από τους διπλανούς θαλάμους. Όλο το βράδυ μιλούσε στον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση. Μόνο κάποιες φορές ένιωθε το παγωμένο χέρι του ηλικιωμένου που προσπαθούσε να του σφίξει το δικό του.
Την αυγή ο ηλικιωμένος πέθανε. Ο νεαρός στρατιωτικός άφησε το άψυχο χέρι του και πήγε να ειδοποιήσει τη νοσοκόμα. Στη συνέχεια επέστρεψε στον θάλαμο, στάθηκε όρθιος πάνω από το κρεβάτι του και την περίμενε να έρθει.
Όταν εκείνη ήρθε, άρχισε να του λέει λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας. Ο νεαρός άντρας όμως την διέκοψε.
«Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;» την ρώτησε.
Η νοσοκόμα τρόμαξε. «Ήταν ο πατέρας σου», του απάντησε.
«Όχι, δεν ήταν,» της είπε εκείνος. «Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί στη ζωή μου.»
«Τότε γιατί δεν είπες κάτι όταν σε οδήγησα σ “αυτόν;»
«Κατάλαβα αμέσως ότι είχατε κάνει λάθος. Κατάλαβα όμως επίσης ότι αυτός ο άνθρωπος χρειάζονταν τον γιο του και ο γιος του δεν ήταν εδώ. Όταν συνειδητοποίησα πόσο άρρωστος ήταν, δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια. Δεν μπορούσα να του στερήσω τον γιο του τις τελευταίες του στιγμές.
Με έστειλαν εδώ για να ενημερώσω κάποιον άλλο κύριο ότι ο γιος του σκοτώθηκε σε μια στρατιωτική άσκηση. Κάποιον κύριο Γουίλιαμ Γκρέι. Ποιο ήταν το όνομα του ηλικιωμένου που πέθανε;»
Η νοσοκόμα συγκινημένη του απάντησε: «Γουίλιαμ Γκρέι…»
Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας χρειαστεί, απλά να είστε εκεί. Απλά μείνετε δίπλα του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.