Σήμερα
που η αχαριστία
έγινε επάγγελμα και μάλιστα
ιδιαίτερα προσοδοφόρο,
σήμερα που πολλοί
στον περίγυρό μας την βιώνουμε
καθημερινά, τις περισσότερες
φορές μάλιστα από πολύ
δικούς μας ανθρώπους, θα σας
παρουσιάσουμε
ιδιαίτερα "περιποιημένο" τον "Κήπο της αχαριστίας
" του Κώστα Καρυωτάκη.
εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα,
υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα
καλλιεργήσω την Αχαριστία.
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα ‘ναι
γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι
αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά
χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να
σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο.
Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησης, ένα άγαλμα
που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ
τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα.
Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό
μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο
χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της
Αχαριστίας".
Ο "κήπος της αχαριστίας" του Κώστα Καρυωτάκη.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΕ ΑΛΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ " ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΠΑΡΝΑΣΣΟΥ" ΕΔΩ....
Απογοητευμένος ο σπουδαίος ποιητής από όλα και από όλους έγινε ... "ιδανικός αυτόχειρας" .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάστε το παλαιότερο αφιέρωμα για εκείνον στον "Πολυδροσοπαρνασσό". Αξίζει πραγματικά !!
Μπράβο για την ανάρτηση! Χτύπησες τη φλέβα της εποχής. Σε όλες τις εποχές γινόταν αυτό αλλά σήμερα ξεχειλίζει . Και γι' αυτό προτείνω να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή ...
Για τα φίδια που κάναμε φίλους και για τους μαλάκες που κάναμε μάγκες....!!
Κουράστηκα να συμβιβάζομαι
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τα γούστα και τα θέλω σας…
κουράστηκα να είμαι η θετική
και η δοτική σε διάφορες καταστάσεις…
............
Χάθηκα… χάθηκα και πάλι
μέσα στην αχαριστία
............
Έμαθα να ξεχωρίζω εκείνους....
που άλλα κάνουν.... και άλλα δείχνουν
Άλλα ακούν..... και άλλα λένε…
..........
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω
για να μην πληγώσω κανένα…
πληγώνοντας μόνο εμένα
και την αγνωμοσύνη… θλίβομαι και πονάω...
.......
Αλήθεια πολλές φορές διερωτώμαι…
ότι αν ήμουν λίγο κακιά…
αν δεν ήμουν τόσο συμπονετική με όλους…
ίσως να μην μπορούσαν να με πληγώνουν…
Ίσως μια μέρα αλλάξω…
ίσως να κλείσω την ψυχή μου σε ένα σιδερένιο κουτί…
για να μην αισθάνεται…
να μην λυπάται…
να μην τρέχει σαν τρελή μόλις την φωνάξουν…
να μην βοηθάει…
να μην δίνει λύσεις όταν την χρειάζονται….
Μπας και ησυχάσω…
http://ezinakapakiotouhotmailcom.blogspot.gr/2009/03/blog-post_07.html
Ουδείς πιο επικίνδυνος από κάποιον που μας γνωρίζει καλά. Αν ο άλλος έχει το προνόμιο να έχει και μυαλό που «παίρνει αρκετές στροφές», τότε μπορεί να γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος. Όταν κάποιος ξέρει όλες τις αδυναμίες μας και έχει και τον τρόπο να του φανούν χρήσιμες, τότε μπορεί να γίνει εύκολα ένας άτυπος εχθρός. Εχθρός φυσικά δεν είναι μόνο ο πολέμιος και ο ανταγωνιστής μας. Εχθρός είναι οποιοσδήποτε βλάπτει την ψυχική μας υγεία προς τέρψιν της δικής του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μορφή εχθροπραξίας είναι το «ελεύθερο χτύπημα» στο φιλότιμο. Όταν κάποιος γνωρίζει τη δυσκολία που μας προκαλεί ένα αίτημα του και συνεχίζει προκειμένου να ικανοποίησει μια αρρωστημένη του επιθυμία, τότε μιλάμε χειρίστου είδους εχθροπραξία. Κι όμως προκειμένου να φανούμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, ξεχνάμε το συντελεστή δυσκολίας, κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και φέρνουμε είς πέρας την αποστολή. Αλήθεια όμως τι σημαίνει η λέξη υποχρέωση; Kάνουμε κάτι αναγκαστικά για να υποχρεώσουμε τους άλλους να πραγματοποιήσουν κάτι ανάλογο μελλοντικά, ή απλά νιώθουμε ότι υπάρχουν κάποιοι ηθικοί κώδικες που πρέπει πάντα να τηρούνται.
Την απάντηση πολλές φορές δεν την ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Έχω την αίσθηση ότι συνήθως κάνουμε κάτι, επειδή κάποιοι άλλοι πραγματοποίησαν κάτι αντίστοιχο για μας. Γνωρίζουμε όμως το λόγο για το οποίον έδρασαν έτσι οι άλλοι; Πολύ συχνά δεν εξετάζουμε το κίνητρο μιας πράξης, γι΄αυτό και όταν αυτό φανερώνεται, δεν είναι λίγες οι φορές που πέφτουμε από τα σύννεφα.
Ο καθένας μας έχει κάνει κατά καιρούς πράγματα που του ήταν από δύσκολα εως δυσάρεστα. Αρκετές φορές χαλάσαμε τη μέρα μας για να φτιάξουμε αυτή των άλλων. Και αυτό συνήθως το παθαίνουμε από άτομα που ξέρουμε. Είτε γιατί δε θέλουμε να τα στεναχωρήσουμε, είτε γιατί δε θέλουμε να τα χάσουμε από τη ζωή μας. Κι έτσι φτάνουμε μέχρι την ανόητη υπέρβαση...
Η αίσθηση μου είναι ότι τα όρια μας πρέπει να τα ξεπερνάμε λίγες φορές για τους άλλους. Αφενός γιατί η αύρα της πρωτοφανούς υπέρβασης έχει άλλη χάρη, αφετέρου γιατι οι ευεργεσίες μας σπάνια «πιάνουν τόπο».
Η ιστορία, αλλά και η ίδια μας η ζωή, μας έχει αποδείξει ότι κανείς δεν είναι πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα. Και είμαι σίγουρος ότι δε χρειάζεται να γυρίσουμε πολύ πίσω για να βρούμε το τελευταίο κρούσμα αχαριστίας.
Αλέξανδρος Κοντόπουλος