Ο Μπελογιάννης δεν "ζει". Τα γαρύφαλλα, φίλοι μου, σήμερα σαπίζουν τσαλαπατημένα στις πίστες, δεν ανθίζουν στα χέρια λαμπερών ανθρώπων. Δυστυχώς..

Ένας νεαρός μαθητής του  είπε "Αλίμονο στη χώρα πού δεν έχει ήρωες ". Και ό Γαλιλαίος του απάντησε  "Όχι, νεαρέ, αλίμονο στη χώρα πού έχει ανάγκη από ήρωες ".

Γιώργος  Βιδάκης

Όλοι μας είμαστε επικίνδυνοι  ταριχευτές πού κάθε τόσο βροντοφωνούν ότι ό "τάδε ζει", γιατί έτσι μονάχα αισθανόμαστε ζωντανοί οι ίδιοι. Σας θυμίζω την τελική σκηνή τού "Γαλιλαίου" του Μπρεχτ. Ό Γαλιλαίος έχει απαρνηθεί προ της πυράς τη θεωρία του και τρώει με βουλιμία ένα ψητό.....

... κοτόπουλο. Εισέρχεται έξαλλος ό μαθητής του και τού βροντοφωνάζει ότι πρόδωσε όλους όσους πίστευαν σ αυτόν, όλους όσους στήριξαν τις απόψεις τους στις θεωρίες του. Και φεύγοντας ό μαθητής ουρλιάζει: "Αλίμονο στη χώρα πού δεν έχει ήρωες ". Και ό Γαλιλαίος: "Όχι, νεαρέ, αλίμονο στη χώρα πού έχει ανάγκη από ήρωες".

Και πάμε στο  θέμα  των  ημερών τώρα.

Λυπάμαι φίλοι μου, αλλά ο Μπελογιάννης δε "ζει". Ο Μπελογιάννης και οι άνθρωποι σαν τον Μπελογιάννη, που έγιναν σύμβολα, είναι για τους συντριπτικά περισσότερους το άλλοθι, ένα ετήσιο μνημόσυνο για να ξορκίσουν την αδράνεια τους, την ανυπαρξία τους που τσαλαβουτάει, χρόνια τώρα, σε καταναλωτικά όνειρα. 

Σύμβολα σήμερα, άνθρωποι- σημεία αναφοράς, δεν είναι άνθρωποι σαν τον Μπελογιάννη. 

Είναι λουστραρισμένοι ασήμαντοι, από την πολιτική μέχρι την τέχνη, είναι ο φοβικός μέσος ανθρωπάκος, που παραμένει σιωπηλός και προσεύχεται από μέσα του να την σκαπουλάρει ο ίδιος. 

Είναι αυτός που δεν θα δει ποτέ στα μάτια τον δικαστή του ή όποιον άλλο φορέα εξουσίας και θα του πει: "Δε φοβάμαι"

Τα γαρύφαλλα, φίλοι μου, σήμερα σαπίζουν τσαλαπατημένα στις πίστες, δεν ανθίζουν στα χέρια λαμπερών ανθρώπων. Δυστυχώς...

Θα κλεισω  την  μικρή παρέμβασή μου  με  ένα αντιφασιστικό τραγούδι που έγραψε στη δεκαετία του 60 ο Ισπανός Chicho Sánchez Ferlosio που έγινε συνώνυμο του ισπανικού εμφυλίου, του Αντιδικτατορικού αγώνα και του Αναρχικού κινήματος. 
Ο τίτλος του gallo rojo, gallo negro (κόκκινος κόκκορας, μαύρος κόκκορας). 

Όταν τραγουδά ο κόκκορας ο μαύρος
σημαίνει ότι η μέρα έχει φύγει.
Αν τραγουδούσε ο κόκκορας ο κόκκινος
άλλος κόκκορας θα τραγουδούσε.

Aχ, εάν ό,τι λέω είναι ψέμμα,
το τραγούδι που τραγουδώ
ας το σβήσει ο αέρας.
Aχ, τι απογοήτευση,
εάν μού σβήσει ο αέρας
αυτό που τραγουδώ.

Βρεθήκανε στην αμμουδιά
οι δύο κόκκορες μέτωπο με μέτωπο.
Ο μαύρος κόκκορας ήταν μεγάλος
αλλά ο κόκκινος ήταν γενναίος.

Κοιταχτήκανε στα μάτια
κι επιτέθηκε ο μαύρος πρώτος.
Ο κόκκορας ο κόκκινος είναι γενναίος
αλλά ο μαύρος είναι προδότης / ύπουλος .

Μαύρε κόκκορα, μαύρε κόκκορα,
μαύρε κόκκορα, σε προειδοποιώ,
Ένας κόκκινος κόκορας δεν παραδίδεται 
παρά μόνο όταν είναι νεκρός.

Με  βάση  αυτό  ο Έλληνας  συνθέτης Αργύρης  Κουνάδης ( λόγο των στοίχων που  είναι  του  Βαγγέλη  Γκούφα ) ήθελε να το αφιερώσει στον Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, που είχε εκτελεστεί το 1952, μαζί με άλλους συντρόφους του, για τις ιδέες και τη δράση του.
Όμως λόγο της Δικτατορίας, βρισκόμαστε στο 1973, κάτι τέτοιο δεν αναφέρθηκε πουθενά, γιατί ο δίσκος δεν θα κυκλοφορούσε.

Η νεαρή Ελένη Βιτάλη, ερμήνευσε, υπέροχα ένα από τα ωραιότερα τραγούδια όλων των εποχών, κι ας μην ήξερε το "ποιόν" του. Και  που κανένας δεν γνώριζε πέρα από τον Κουνάδη και τον Γκούφα.

Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι
σύννεφο έβαλαν γιορντάνι
κι άντρας ζωνει τ’ άρματά του
πάει ταμένος του θανάτου
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι... γαρούφαλλό μου...
άι... γαρούφαλλό μου...

Άλογο φαρί καβάλα
δράκοι του'στησαν κρεμάλα
μπρος στο μαρμαρένιο αλώνι
στέκει και το πεταλώνει
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

και στην άκρη, στο ποτάμι
μια φλογέρα, ένα καλάμι
κάνει τον καημό φλογέρα
το παράπονό του αέρα
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Ποιος πονεί και ποιος το θέλει
του ανέμου οι Αρχαγγέλοι
του καπνού `ναι και τ’ ανέμου
δεν το βάσταξα ποτέ μου
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Του Χάρου ειν το πανηγύρι
το χορό νεκρός να σύρει
τ’ άστρα μες στο παραγάδι
και τον ήλιο στο σημάδι
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...