"Όταν ζητάς συγγνώμη μην νομιζεις ότι επαρκεί.....". Οι συγκλονιστικές "συγγνώμες" του Νίκου Λυγερού και του Γιάννη Μηλιώκα .

"Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό / γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη / θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό  / γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγγνώμη...".

Όταν ζητάς συγγνώμη μη νομίζεις ότι επαρκεί. Γιατί είναι μόνο η αρχή κι όχι το τέλος. Όταν ξέρεις τι έγινε.....

δεν μπορείς να είσαι αθώος εκτός αν αποφάσισες να είσαι δίκαιος.

Τότε αρχίζει η αποστολή για να υπάρξει έργο.

Τότε χρειάζεσαι όλες τις δυνάμεις σου για να υπερασπιστείς την αθωότητα ενάντια στη βαρβαρότητα. Τότε δεν πρέπει να προσπαθήσεις, αλλά να κάνεις.

Κι αν πραγματικά το πιστεύεις τότε θα γίνει και το θαύμα. Αφού το ζήτησε η Ανθρωπότητα.

Και μέσω του Χρόνου μπορείς αφού θα είσαι πάντα μαζί του έως το τέλος να δημιουργήσεις το αδύνατο, να υλοποιήσεις την ουτοπία και να αντικρίσεις στο μέλλον την αξία του παρελθόντος που δεν ξέχασες.

Έτσι από άνθρωπος γίνεσαι συνάνθρωπος  που ξέρει πια ότι δεν έχει δικαίωμα να ξεχάσει τα θεμέλια της Ανθρωπότητας όταν μιλά για δικαιοσύνη.

Ετοιμάσου λοιπόν για τον αγώνα που θα δώσεις μετά το συγγνώμη για να παραμείνεις ανθεκτικός.

Γιατί η μάχη είναι πόλεμος που θα διαρκέσει αιώνες.

Ζητώ συγγνώμη - 1993      

Η οπτική κάλυψη του τραγουδιού του Μηλιώκα, έγινε από το 4ο και 50ο Δημ. Σχ. Ηρακλείου, για τη γιορτή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου.

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό

γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη

θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό

γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς

πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες

κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενειάς

που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό

κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια

ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό

μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά

τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου

κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά

θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό

άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε

ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό

κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά

τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες

σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά

και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά

έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας

ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά

και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή

κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα

κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί

ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό

κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει

με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό

όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή

έσκυψα κάτω και είχα χάσει τη μιλιά μου

μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ

και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό

γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη

θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό

γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγγνώμη