ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. "Πολλά ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος...". Ο Θεός τιμωρεί την αλαζονεία και τη μοναξιά, έχε το νου σου, αγαπημένε!

Από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη
Πάμε, είπες.  Μια φλόγα διαπερνάει τις πέτρες, τους ανθρώπους, τους αγγέλους.  Αυτή θέλω να ζωγραφίσω, δε θέλω να ζωγραφίσω .....

τη στάχτη. Τη στιγμή που καίγονται τα πλάσματα του Θεού, τη στιγμή αυτή θέλω να ζωγραφίσω, λίγο προτού γίνουν στάχτη.

Να προφτάσω, να προφτάσω μονάχα. Γι’ αυτό με βλέπεις κι αγκομαχώ και βιάζομαι, να προφτάσω προτού γίνουν στάχτη

Τυραννάς και σκοτώνεις τα κορμιά για να σώσεις την ψυχή τους.    

-Εσύ τη λες ψυχή, εγώ τη λέω φλόγα, μου αποκρίθηκες.
-Εγώ αγαπώ τα κορμιά. Έχει και η σάρκα ένα αντιφέγγισμα ψυχής.
Έχει και η ψυχή ένα χνούδι σάρκας. 
Ισορροπούν αρμονικά, ζουν μαζί, εσύ συντρίβεις την άγια ισορροπία.

-Ισορροπία θα πει ακινησία, ακινησία θα πει θάνατος.
-Μα τότε η ζωή είναι ακατάπαυτη άρνηση, αρνιέσαι ό,τι μπόρεσε, ισορροπώντας, ν’ αντισταθεί στη φθορά, το συντρίβεις και ζητάς το αβέβαιο.

-Ζητώ το βέβαιο, σκίζω τις μάσκες, ανασηκώνω τα κρέατα, δε γίνεται, λέω, κάτι αθάνατο υπάρχει κάτω από τα κρέατα, αυτό ζητώ, αυτό θα ζωγραφίσω. Όλα τ’ άλλα, μάσκες, κρέατα, ομορφιές, τα χαρίζω στους Τιτσιάνους και Τιντορέτους, με γειά χαρά τους!

-Θες να ξεπεράσεις τον Τιτσιάνο και τον Τιντορέτο; Μην ξεχνάς την κρητικιά μαντινάδα: «Πολλά ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος...»
Κούνησες το κεφάλι:
-Όχι, δε θέλω να ξεπεράσω κανένα.
-Είσαι περίσσια περήφανος.
-Όχι, είμαι περίσσια μόνος.
-Ο Θεός τιμωρεί την αλαζονεία και τη μοναξιά, έχε το νου σου, αγαπημένε!

Δεν αποκρίθηκες. Σβάρνισες τη ματιά σου στην υπνωμένη ακόμα πολιτεία, τα πρώτα κοκόρια λάλησαν. 
Σηκώθηκες

-Πάμε, είπες, ξημερώνει...

                       ΜΙΚΡΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ"

 "Να επιστρατεύεις τις ανθρώπινες ελπίδες και τρομάρες και να τις ρίχνεις σαν βέλος σε άφταστο υπεράνθρωπο ύψος. Ορμή και περφάνια, κραυγή μέσα στην αβάσταχτη άναντρη σιγή, λόγχη που στέκεται αλύγιστη, όρθια και δεν αφήνει τον ουρανό να πέσει απάνω στα κεφάλια μας...
Όσο κοίταζα το βέλος αυτό ν' ανηφορίζει άφοβο στον ουρανό, ένιωθα την ψυχή μου να στερεώνεται, να τεντώνεται και να γίνεται βέλος".
Μουσική: Όθωνας Μπικάκης - Ανδρέας Φασάκης

Πάντα θα Ξημερώνει...Αλκίνοος Ιωαννίδης ..

Αν έχεις δόντι του φονιά 
και γούστα ματωμένα
Αν μαύρισες τον ουρανό 
και θες να φας κι εμένα
μέσα στην καταιγίδα….

Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου 
σκόνη μες το μάτι
μέσα στ αυτί σου ψίθυρος 
και σύγκρυο στη πλάτη
στη σιγουριά σου αγκίδα…..

Πάντα θα ξημερώνει.

Σκοτάδι αν είσαι αφέγγαρο 
Λεπίδι δίχως πόνο
Δύναμη δίχως όνειρο 
Ταξίδι δίχως δρόμο
Οργή χωρίς καθρέφτη….

Θα γίνω μέρα που θα ‘ρθει
Κι άνοιξη στο λουλούδι
Μες το γκρεμό σου αντίλαλος 
Και πιο βαθύ τραγούδι
Στη μαχαιριά που πέφτει….

Πάντα θα ξημερώνει.

Τι είναι Ζωή τι μη Ζωή 
Και τι τ’ ανάμεσό τους
Ένα Φωσάκι αγέννητο
Μες τη καρδιά του σκότους

Πάντα θα Ξημερώνει !!!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ  ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ "ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΣΠΑΡΝΑΣΣΟΥ" ΕΔΩ...

http://polydrososparnassou.blogspot.gr/2014/10/26-1957.html