"Εδώ κοιμάται ο Διστομίτης που σκότωσες. / Αυτά που δεν πρόλαβες να σκοτώσεις /είναι τα αηδόνια, τα περιστέρια και οι αετοί / που φωλιάζουν στα στήθια του. / Είναι η Ελλάδα". Ο ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΥΒΑΛΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ "ΚΑΝΤΑΤΑ" ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ .

«Ένα χωριό ποτίστηκε με αίμα, ο Παρνασσός χαμήλωσε, το καλοκαίρι κρύφτηκε και έμεινε η ΝΤΡΟΠΗ χαραγμένη με έναν αγκυλωτό σταυρό, στο πρόσωπο ενός βρέφους».

Ο καλός φίλος της Σουβάλας Βασίλης Τσακίρογλου που συμμετείχε μαζί με το Δημήτρη Φαφούτη  σε όλες  τις μέχρι σήμερα εκδηλώσεις για το αείμνηστο Γιάννη Μαρρέ  διαβάζοντας ή απαγγέλοντας( βίντεο)  με  έναν ιδιαίτερο αλλά και  συγκλονιστικό τρόπο  

γεννήθηκε .....

στο Κερατσίνι από γονείς πρόσφυγες από το Αιδίνιο και τη Σμύρνη. Το επάγγελμά του είναι εκτελωνιστής και μιλάει Αγγλικά και  Γαλλικά. Εργάστηκε σαν σύμβουλος επί τελωνειακών θεμάτων στην "ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε". Υπήρξε αθλητής στίβου, κριτής και Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Κριτών Κλασικού Αθλητισμού Βοιωτίας-Ευβοίας.

Ασχολείται με τη Λογοτεχνία και το θέατρο. Έχει παρουσιάσει επί σκηνής πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες (Πλέσσας, Κουγιουμτζής , Ανδριόπουλος, Τόκας , Φαραντούρη, Μαυρουδής κ.α).

Συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού "ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ" και είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ο Βασίλης Τσακίρογλου στην  παρουσίαση του βιβλίου του Δ Φαφούτη για τη φιλία

Μαρρέ -Βρετάκου στις  13 Αυγούστου 2016  στην Πολύδροσο.

Το 1996 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Ακολουθίες", ποιήματα σε καλοδουλεμένο, εύηχο παραδοσιακό στίχο. Το 2005 είδε το φως της δημοσιότητας η δεύτερη ποιητική του συλλογή, με τον εμβληματικό τίτλο "Νόστιμον ήμαρ", που παραπέμπει στην ομηρική Οδύσσεια. Ακολουθούν τα "Χειμωνιάτικα φεγγάρια" , μια αξιόλογη επίσης ποιητική συλλογή. 

Το Δίστομο, με τον υποβλητικό υπότιτλο «Καντάτα», είναι η τέταρτη ποιητική του συλλογή.

Γράφει η δημοσιογράφος , Λογοτέχνης και κριτικός  Κα Ελένη Χωρεάνθη για το έργο του "Καντάτα " για το Δίστομο.....
"Ο τίτλος, μονολεκτικός, λιτός, ευανάγνωστος, αποκαλυπτικός. Ο ποιητής μιλάει με πολλή φόρτιση συγκινησιακή και σπαραγμό ψυχής για τις θηριωδίες των Γερμανών κατακτητών στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου του 1944.
Εδώ είναι αποτυπωμένο με το άλικο αίμα των αθώων θυμάτων το "τρυφερό" πρόσωπο της "φιλεύσπλαχνης"  ηγέτιδας δύναμης Γερμανίας των σημερινών παραγόντων που ορίζουν και καθορίζουν τις τύχες των λαών της Ευρώπης και του λαού μας, ειδικά.

Κάθε ποίημα, ως μέρος του συνόλου της "Καντάτας" και ως ξεχωριστό δημιούργημα, έχει την αυτοτέλειά του και λειτουργεί ως χορικό αρχαίας τραγωδίας.
...... Κι αυτό έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα για την ποίησή του ετούτη, γιατί δείχνει τις διακυμάνσεις της ψυχής του δημιουργού την ώρα που έχει μπροστά στα μάτια του την κάθε στιγμή της συμμετοχής του στον παρελθόντα θρήνο για τα θύματα της γερμανικής θηριωδίας ξεχωριστά.

Με το πρώτο ποίημα της συλλογής, που επιγράφεται "Αφηγητής", όπως άλλωστε μαρτυρεί και προϊδεάζει ο ποιητής τον αναγνώστη, κάνει μια σύντομη εισαγωγή στην υπόθεση, πολύ περιεκτική, που περιγράφει αδρά, δωρικά το σκηνικό της σφαγής και ζωγραφεί ρεαλιστικά την εικόνα της ερήμωσης και του τρόμου που άφησε πίσω της η συμφορά.....

Δίστομο,
εδώ είναι όλα.
Όλα και τίποτα.
Το κροτάλισμα των πολυβόλων...
Το αίμα αγιοκέρι
που στάζει από τις ξιφολόγχες
και κυλάει στη γη
ανάκατα με το δάκρυ των πονεμένων.
Το σπαραξικάρδιο μοιρολόι της γυναίκας
και η ανελέτη ρομφαία
που σώπασε του παιδιού το κλάμα.
Οι αθώοι που έγιναν μάρτυρες
και οι μάρτυρες που δεν έγιναν ακόμα όσιοι.
Εδώ είναι όλα.
Όλα και τίποτα.

Και ύστερα... μίλησε η εκεχειρία της σιωπής.
Της ύποπτης σιωπής που ανάγκασε την ιστορία
να ντυθεί το ματωμένο ρούχο της παπαρούνας
και με σκυμμένο το κεφάλι να παρελάσει
μπροστά στην αυθαίρετη αμαρτία
και το φρικαλέο άδικο του Διστόμου.

Ως παραδοσιακός, όμως, ο Βασίλης Τσακίρογλου δεν αφήνει παραπονεμένο και δεν παραγκωνίζει τον παραδοσιακό στίχο, που τον δουλεύει αριστοτεχνικά ακόμα κι όταν περιγράφει γεγονότα που ραγίζουν καρδιές , όπως  στο ποίημα του για την όμορφη Σοφία που ετοιμάζονταν να  γίνει  νύφη αλλά......

Εικοσιπέντε Απρίληδες κι ένας Ιούνης βίας
όλο και όλο της ζωής της όμορφης Σοφίας
 Κορίτσι, του σπιτιού χαρά και στόλισμα του δρόμου
έρχεσαι και ξανάρχεσαι στο αδειανό μυαλό μου.

Ντυνόταν ο Λουκάς γαμπρός, να 'ρθει στο σπιτικό σου
κι οι κόρες οι ανύπαντρες φέρναν το νυφικό σου.
Μα πριν κινήσει για να 'ρθεί τον πρόλαβε ο φαντάρος
και ο γαμπρός που πρόσμενες ήρθε , μα ήταν χάρος.

Του γάμου σου τα όργανα και η γλυκιά φλογέρα
γίναν μιδράλια και ριπές που σχίζαν τον αγέρα.
Με χτενισμένα τα μαλλιά, ν’ αρέσεις του θανάτου,
ο ήλιος ήσουν και το φως εκείνου του Σαββάτου
και ως ερχόταν ο γαμπρός κι αγάλιαζε η ψυχή σου
η κρύα σφαίρα του φονιά έκοψε τη ζωή σου.

Χάθηκαν μάτια όμορφα, φρύδια στεφανοκλάδια
χαθήκαν χείλη άλικα κι αφίλητα  τα  βράδια
Όμορφη και ανέγγιχτη, γλυκό πουλί, αηδόνι,
ντυμένη με το κάτασπρο της προίκας σου σεντόνι
και με εκείνο στην καρδιά το κόκκινο σημάδι
σε πήραν οι αρχάγγελοι πριν έρθει το σκοτάδι.

Μιλάνε απλά, χωρίς ηχηρά παραγεμίσματα, και πειστικά τα καλοδουλεμένα ποιήματα. Γυμνό κι αστόλιστο αλλά αληθινό αναδεικνύουν το ανθρώπινο τοπίο, ντυμένο με τα ρούχα της καθημερινότητάς του.

Ο καλός ποιητής με την ευαισθησία που διαθέτει, ζει κυριολεκτικά το δράμα του δοκιμαζόμενου, του χειμαζόμενου ανθρώπου, αλλά δεν μένει εκεί. Είναι  αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα μαζί με όλους εκείνους που κοιτάνε μπροστά, για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων, για ηθική και εθνική δικαίωση του ανθρώπου, ακόμα και....

Στην άδεια απεραντοσύνη του κόσμου
θα κυνηγήσουμε
το άπιαστο θεσπέσιο όραμά μας
μέχρι που το φως
νικητής θα καθίσει στο στήθος του κακού...

Και τραβάει με αισιοδοξία, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον για τον κόσμο γιατί πιστεύει πως....

...Αυτή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξής μας
και σ’ αυτά τα ιδανικά
θα δίνουμε πάντα τον όρκο τιμής, όρκο ζωής.

Γιατί, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν κάνουν εχθροί και άσπονδοι "φίλοι" της Ελλάδας, δανειστές και επίδοξοι οικονομικοί κατακτητές....

Σε τούτο τον τόπο
έχουμε ενώσει όλους τους θεούς του κόσμου
σε έναν και μόνο θεό, τον θεό των ανθρώπων.

.... Εδώ οι ποιητές
με πέλματα γυμνά πάνω στα χαλίκια του Ασωπού
μοιράζουν λευκά περιστέρια στους αδικουμένους.

Και αναφερόμενος   στους  ηρωικούς νεκρούς του Διστόμου προτρέπει τους Έλληνες

"...Ελάτε  , ελάτε  να  δώσουμε  τα  χέρια  / γιατί θα  έρθει η ώρα  / που οργισμένοι αγέρηδες / θα  σαρώσουν  το  λεηλατημένο παρελθόν / και  τις επίορκες μνήμες".

Νεκροί του Διστόμου
τα  δάκρυά μας κηδεύουν την τραγωδία
και τα  μάτια μας ακόμα ψάχνουν
σελίδες ανερμήνευτης Ιστορίας.
Νεκροί , ζωντανοί κι αγέννητοι
να  ξεχάσουμε δεν  γίνεται.
Ελάτε  , ελάτε  να  δώσουμε  τα  χέρια
γιατί θα  έρθει η ώρα
που οργισμένοι αγέρηδες
θα  σαρώσουν  το  λεηλατημένο παρελθόν
και  τις επίορκες μνήμες.
Δεν θα  σταθούμε ασάλευτοι
μπροστά  στα  εικονοστάσια.
Τα  άταφα  σώματα  της  αδικίας
στα  αναλόγια  της  πίκρας
θα  δικάσουν
τους  βρυκολακιασμένους  εκατόνταρχους,
τους  βωμούς  τους  θα  γκρεμίσουν
με τη σάρισα  της  αλήθειας.
Ύστερα  μετά  από  μια  αναμάρτητη βροχή,
πιασμένοι  στην  τραχηλιά  του  ουράνιου τόξου,
πάνω  απ' τη  θωριά  του  Παρθενώνα
θα  πελεκίσουμε  στο γυμνό  στερέωμα
το  άγαλμα  της  δικαιοσύνης.

Γιά οπισθόφυλλο της εξαιρετικής ποιητικής του συλλογής  διάλεξε  το " ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ" του μεγάλου μας  ποιητή  Γιάννη  Ρίτσου.

ΔΙΣΤΟΜΟ.  Το μοιρολόι της μάνας, οι στοιβαγμένες φωνές των Ελληνίδων και των Ελλήνων, οι ασταμάτητοι κροταλισμοί των ερπυστριοφόρων και οι στοχευμένοι πυροβολισμοί άφησαν κάτι διαφορετικό μέσα μου γράφει στο παρακάτω βίντεο που ανέβασε στο Yoy tube ο Αναστάσιος Αποσπόρης .  

Και θα κλείσουμε το αφιέρωμά μας  με  το τραγούδι   "Εδώ το λένε Δίστομο" από τη Χορωδία Αντίκυρας.

‘’Εδώ το λένε Δίστομο

Ηρώων και Μαρτύρων

Των σπαραγμένων λουλουδιών

 και των σφαγμένων μύρων

Εδώ πάτησαν οι άγριοι

Μια μέρα του Ιούνη

Και σπάραξαν την  Άνοιξη

Οι Ναζιστές, οι Ούνοι

Εδώ τρομάξαν τα άψυχα

Και τα στοιχειά λουφάξαν

Σαν χίμηξαν οι Γερμανοί

Και τη Ζωή ρημάξαν

Εδώ π' ανθίζει ο καημός

Και λάμπει η απουσία

Εδώ παλεύει ένας λαός

Για Ειρήνη κι Ευτυχία’’

"Γ"