ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.

Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ

 Μια γωνιά στη γειτονιά,

μια αλάνα για παιδιά.

Γέλια παιχνίδια και χαρές,

παντελονάκια και ποδιές.

 Έτσι ήταν κάποτε οι γειτονιές.....

Χωματόδρομος, κοντά παντελόνια, ποδόσφαιρο και γυρνώντας στο σπίτι, ματωμένα γόνατα. Όχι δεν φοβόντουσαν οι γονείς για τα παιδιά τους. Δεν παραμόνευαν κίνδυνοι από παντού, να μην ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει. Ούτε ανησυχούσαν μην σπάσουν κανένα χέρι, στραμπουλίξουν κάποιο πόδι. Η αυτενέργεια τα καλλιεργούσε βιωματικά στην αυτοπροστασία, την ανάπτυξη σωματικών και νοητικών δεξιοτήτων.

Παιχνίδια όπως το κρυφτό το κυνηγητό, οι βόλοι, τα ξύλινα σπαθιά, αγαπημένο παιχνίδι των αγοριών, παίζοντας και φωνάζοντας στις πλατείες και στις αλάνες, το κουτσό, το λάστιχο το σχοινάκι, τα μήλα και τόσα άλλα, που μέσα στην απλότητά τους, γέμιζαν τα παιδιά με ενθουσιασμό, δράση φαντασία και μαγεία, χάθηκαν σιγά-σιγά στη λήθη του χρόνου. "Τα παιχνίδια είναι μέσο φυσικής και ηθικής ανάπτυξης" λέει ο Karl Groos.  Πολλά τα οφέλη μέσα από το ομαδικό παιχνίδι : μαθαίνουν  να κοινωνικοποιούνται, να αγωνίζονται, να συναγωνίζονται, να πειθαρχούν στους κανόνες του παιχνιδιού, να υιοθετούν κοινωνικούς ρόλους, να ασκούν το πνεύμα τους, να συνεργάζονται και να διατηρούν τη φυσική τους κατάσταση.

  Σήμερα ακούγονται και διαβάζονται περίεργα όλα αυτά. Σήμερα οι γονείς φοβούνται να αφήσουν το παιδί να ανέβει στο δέντρο να κατεβάσει την μπάλα, μην πέσει και χτυπήσει. Κι αυτά μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν να σκαρφαλώνουν, να ισορροπούν, να αναπτύσσουν τα σωματικά τους ταλέντα, να κάνουν επιλογές. Ένας υπερπροστατευτικός, γυάλινος κόσμος με ηλεκτρονικές αλάνες.

  Θα αναρωτηθεί κάποιος, δηλαδή ήταν καλύτερη η ζωή τότε; Η απάντηση ανεπιφύλακτα είναι «ναι», όχι στις ευκολίες και στην ποιότητα που προσφέρει η σημερινή τεχνολογία (για όσους έχουν την δυνατότητα να την χαίρονται), αλλά στη ζωή που ήταν πιο εναρμονισμένη με τη φύση, που ζούσες την στιγμή, την ημέρα και δεν έτρεχες όλη ‘μέρα στα φροντιστήρια για να προετοιμάσεις το μέλλον σου. 

Δεν ωραιοποιούμε τα πράγματα. Υπήρχε φτώχια, δεν υπήρχαν ανέσεις, τον χειμώνα κρύωνες δίπλαστην ξυλόσομπα που ζέσταινε μόνο το καθιστικό. Το ψυγείο, αν υπήρχε, είχε ελάχιστα πράγματα, η μάνα κουραζόταν γιατί όλα τα έκανε στο χέρι, πήγαινες με τα πόδια στο σχολείο και γυρνούσες με λασπωμένα παπούτσια. Δε σ’ ένοιαζε, πέταγες τη σάκα, έτρωγες ό,τι είχε η κατσαρόλα και έβγαινες να συναντήσεις τους φίλους σου, για νέες …περιπέτειες!

  Και όμως αυτή τη ζωή την θυμόμαστε με αγάπη.....

Φτωχά μεν, αλλά ανέμελα χρόνια.

Δεν υπήρχε άγχος .....νοιαζόσουνα για τον γείτονα και εκείνος για σένα.

Πήγαινες σπίτι και έβρισκες το κλειδί στην πόρτα.

Ναι, για τους γονείς ήταν πιο δύσκολα εκείνα τα χρόνια, αλλά για μας τα παιδιά, νομίζω ήταν ένα φυσικό σχολείο η ίδια η ζωή.