ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ..... ''Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα"

Του "Γ" {Σύνδεση  κειμένων  ,φωτογραφιών  και  βίντεο}

Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις  13  Ιανουαρίου  1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. ...
Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του.

Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο "Ερώτων 'Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα.

                                                             ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ  ΤΟΥ

Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης.

ΠΟΙΗΤΕΣ  ΤΗΣ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ  ΓΕΝΙΑΣ  ΤΟΥ  1880  .ΣΤΟ  ΜΕΣΟΝ Ο  ΚΩΣΤΗΣ  ΠΑΛΑΜΑΣ

Έγραψε  22  ΠΟΙΗΤΙΚΑ  ΕΡΓΑ (Τραγούδια  της Πατρίδος  μου, 

Τα  μάτια  της  ψυχής  μου, ο Τάφος, ο  Δωδεκάλογος  του  γύφτου, Βωμοί κ.α.)

2  ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ . 2  ΠΕΖΑ. 15  ΚΡΙΤΙΚΕΣ  ΚΑΙ  ΔΟΚΙΜΙΑ  .

1  ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΑΙ  4  ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ.

Ο  ΠΟΙΗΤΗΣ  ΜΕ  ΤΗ  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΤΟΥ  ΜΑΡΙΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΚΟΡΗ  ΤΟΥ  ΝΑΥΣΙΚΑ

Σημειώνεται ότι πρώτα έργα του Κωστή Παλαμά που μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα ήταν "Η ασάλευτη ζωή", "Η τρισεύγενη", ο "Θάνατος παληκαριού" και ακολούθησαν άλλα. Στη δε γαλλική γλώσσα πρώτα ήταν "Ο τάφος", "Ο Δωδεκάλογος του γύφτου", ο "Θάνατος παλληκαριού" κ.ά., ενώ πλείστα αποσπάσματα άλλων συλλογών μεταφράστηκαν σε διάφορες άλλες γλώσσες όπως στη γερμανική, ιταλική, ισπανική αραβική και τουρκική γλώσσα.

Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

ΑΓΓΕΛΟΣ  ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ  *ΣΕ  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΦΕΡΕΤΡΟ  ΑΚΟΥΜΠΑ  Η  ΕΛΛΑΔΑ.

Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.

Την ώρα που το φέρετρό του κατέβαινε στον τάφο, ο Άγγελος Σικελιανός, τιμούσε τον εθνικό ποιητή των Ελλήνων απαγγέλλοντας τους στίχους "...Ηχήστε οι σάλπιγγες.../ καμπάνες βροντερές /δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.../Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! .................................Σημαίες της λευτεριάς, ξεδιπλωθείτε!»

                     Η  ΚΗΔΕΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΛΑΜΑ  ΣΤΗ  ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ  ΑΘΗΝΑ

Πολλά χρόνια μετά το θάνατό του δημιουργήθηκε το «Ίδρυμα Κωστή Παλαμά», το οποίο έχει έδρα και στεγάζεται στην οδό Ασκληπιού 3, όπου ήταν η πρώτη του κατοικία στην Αθήνα

΄΄ΠΑΙΔΙ  ΤΟ  ΠΕΡΙΒΟΛΙ  ΜΟΥ΄΄ Από  το  ποιήμα " Πατέρες"

΄΄Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,/όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,/και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,/και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας./Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,/ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,/και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..

Κι αν είναι /κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,/κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,/για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,/μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,/ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,/και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,/για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,/π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,/κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..΄΄

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστεγκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!- xainis-

"Γ"

από Polydrosos Parnassou