ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μία οικογένεια, που ζούσε σ'ένα όμορφο ορεινό χωριό. Ο πατέρας, η μητέρα και τα δυό τους παιδάκια. Ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι τους ήταν το μικρότερό τους. Ζούσαν όμορφα, ήσυχα και με αγάπη. Δεν ήταν πλούσιοι, αλλά είχαν τα απαραίτητα για να ζούν χαρούμενοι......

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς που λέτε, ο πατέρας φρόντιζε και έπαιρνε ένα δώρο για τον καθένα (απ'το πολυκατάστημα του χωριού...). Ή μητέρα πάλι, σε συνεννόηση με τα παιδάκια της, ένα δώρο για τον πατέρα.
Και περίμεναν με αγωνία τα μικρούλια, να έρθει ο καινούργιος χρόνος, να πάρουν τα δωράκια τους.
Εκείνη την Πρωτοχρονιά, έλειπε ένα δώρο απ'το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα μετρούσαν, τα ξαναμετρούσαν... τίποτα...
Αγωνία τα καημένα...
Μέσα στο σπίτι, έκαιγε το τζάκι. έκαιγε ή ξυλόσομπα, μύριζαν τα γλυκά που είχε ψήσει ή μανούλα, μοσχοβόλαγε ή πίτα και ή σούπα...μία γλυκιά θαλπωρή παντού!!!
Έξω χιόνι..πολύ χιόνι...και παγωνιά.
Κατά τις 10 το βράδυ, ο πατέρας ντύθηκε καλά να φύγει.-πού πας πατερούλη μου; ρώτησε το κοριτσάκι.-Έχω μια δουλειά, καθήστε φρόνιμα και δεν θ'αργήσω.
Και ή μητέρα: θα ξεπαγιάσεις Χριστιανέ μου...αχ...αχ...
Απορημένο άκουγε το κοριτσάκι...
Στον δικό του κόσμο ο μεγάλος....
Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ή μικρή....στις τελευταίες το αγόρι.
Η ώρα περνούσε...ή μητέρα μπαινόβγαινε στο μπαλκόνι ανήσυχη...και όλο και κάτι μουρμούραγε...
Το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει...φοβόταν πως ο πατερούλης της θα χανόταν στο χιόνι ...
Ένα τέταρτο λοιπόν πριν τις 12,άνοιξε ή πόρτα και μπήκε ο αγαπημένος της πατερούλης, με κατακόκκινα αυτιά και μύτη!!! Έτρεξε στην αγκαλιά του, ευτυχισμένη που ξανάρθε σπίτι ο γλυκός της πατερούλης. Ο πατερούλης που είχε παραγγείλει ένα ρολόϊ για την πριγκίπισσά του. Θα του το έφερνε κάποιος ανηψιός του από την Αθήνα. Το ραντεβού τους ήταν στην πλατεία του χωριού. Τον περίμενε δυό ώρες σχεδόν, αφού το χιόνι τον είχε καθυστερήσει.
Ήρθε ο καινούργιος χρόνος και το κοριτσάκι πήρε το δώρο του...
Ένα πανέμορφο ρολόϊ venus!!!
Ή μανούλα ψιθύρισε: αχ...τέτοια της κάνεις...και θα σε κάνει ό,τι θέλει... τί πείραζε να το πάρεις αύριο;; έπρεπε απόψε μ'αυτόν τον καιρό;;;
Εκείνος χαμογελούσε ευτυχισμένος!!!
Και το κοριτσάκι, κλειδώθηκε στο μπάνιο...για να θαυμάζει και να καμαρώνει με την ησυχία του το δώρο του!!!!

Ήταν το πρώτο μου ρολόϊ.....
Και...δεν ήταν παραμύθι....
Μία γλυκιά ανάμνηση ήταν...

Καλές γιορτές!!!!

Βασιλική Λαγού