Ο Χειμώνας έρχεται, καιρός για αυτοσυγκέντρωση, αναστοχασμό, κοντά στην πατρογονική εστία, πού σιγοκαίει, όταν τα φώτα χαμηλώνουν, και, η Νύχτα θέτει τα δικά της ερωτήματα,.......
στον χώρο πού μεγάλωσες, τα αγαπημένα πρόσωπα πού έφυγαν, οι ψίθυροι και οι φωνές, πού ακούς μόνον εσύ, το τρίξιμο τής ξύλινης σκάλας, από τα βαριά βήματα τού Πατέρα πού ανεβαίνει, σέρνοντας το ανάπηρο ποδάρι πού κέρδισε στον Μικρασιατικό πόλεμο.
Η λάμπα πετρελαίου μία σπίθα, ή φλόγα τού τζακιού, η μάνα πού σκύβει και ρωτά, μια ριπή ανέμου από την χαραμάδα τής πόρτας, το τρεμάμενο καντήλι στη γωνιά τών Αγίων, σκαμνιά, φτερωτές σκιές, στο μεγάλο τοξωτό παράθυρο, στο ξύλινο περβάζι, πού αργούν ριγμένα λίγα σχολικά βιβλία, η αναζήτηση τού χαμένου καιρού και τής χαμένης αθωότητας... τι έκαμες λάθος;
Μακριά, τα παιδόπουλα παίζοντας, ξεχάστηκαν, δεν προλαβαίνουν και ο ήχος από τα Μελισσόπουλα χάνεται, σβήνει ... περνάει δεν περνάει η μέλισσα...., κόμπος στο λαιμό... όχι, το τζάκι αναστρέφει, καπνίζει, το γυρίζει Βοριάς... Ολοταχώς όπισθεν, ένταξη στό ιδεατό κέλυφος, επιστροφή στήν χαμένη ομάδα τών παιδιών, με τα πληγωμένα γόνατα, στούς λασπερούς δρόμους, στά χαντάκια με τις λιγνές γυμνές βατόβεργες, με τα χειμωνιάτικα πουλάκια, ο Χρόνος πού ανατέλλει θαμπός, ήδη γέρων μοχθηρός, δείχνει τα δόντια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.