«ΒΡΑΧΟ ΒΡΑΧΟ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΜΟΥ…»!

Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ

Την περίοδο 1928-1963 ο Άγιος Ευστράτιος αποτέλεσε τόπο εξορίας. Μάλιστα από το 1936 έως το 1948 στο νησί υπήρχαν τριακόσιοι πολιτικοί εξόριστοι. Ο υποσιτισμός, οι ασθένειες και η ιστορική συγκυρία της Κατοχής τούς αποδεκάτισαν.....

Μεταξύ των εξόριστων συγκαταλέγονται άνθρωποι με πολύ σημαντική προσφορά στα γράμματα και στις τέχνες, όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Νίκος Καρούζος και ο Μάνος Κατράκης. 

Πολλοί μάλιστα, κατά τις δύσκολες μέρες της εξορίας  εξακολουθούσαν να «δημιουργούν» γράφοντας  ιστορία . Ένα τέτοιο «κομμάτι» της ιστορίας είναι και το πανέμορφο τραγούδι  του Mίκη Θεοδωράκη, που το λέει με την καμπανιστή διαύγεια της φωνής του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, και που μπορεί να γράφτηκε για τον εξόριστο, αλλά δεν υπάρχει Έλληνας ανά τον κόσμο   που να μην το τραγούδησε: «Bράχο βράχο τον καημό μου / τον μετράω και πονώ / κι είναι το παράπονό μου / πότε μάνα θα σε ιδώ…».

Η ανέκδοτη ιστορία λέει πως ο βράχος της φωτογραφίας είναι αυτός που ο Μεγάλος δημιουργός, Μίκης Θεοδωράκης  καθότανε τις απογευματινές ώρες και εμπνεύστηκε το ιστορικό και διαχρονικό αυτό τραγούδι! 

Η φωτογραφία αυτή που κατ’ αποκλειστικότητα   για πρώτη φορά δημοσιεύεται από το limnosreport.gr .

Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου ‘πνιξε τα μάτια

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με θάλασσα πικρή
πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου
στη δροσερή καρδιά σου

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με να μην ξαναδώ
τα βράχια και το χάρο
κάνε το κύμα όνειρο
και τη σιωπή σου φάρο

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω

Γίνε αστέρι κι ουρανός
γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός
να μην πηγαίνω μόνος

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω

 http://www.limnosreport.gr/