Μια προσωπική εμπειρία από την συμπεριφορά κυνηγών

Στέφανος Σταμέλλος

Μια προσωπική εμπειρία από την συμπεριφορά κυνηγών στη Γραμμένη Οξυά

Κυριακή, 30 Οκτωβρίου, περίπου δώδεκα η ώρα το μεσημέρι. Ανεβαίναμε με τη γυναίκα μου στην Γραμμένη Οξυά με στόχο να αφήσουμε το αυτοκίνητο κάτω από το καταφύγιο και να ανεβούμε στην κορυφή απολαμβάνοντας τα όμορφα χρώματα που έχει τώρα η φύση και ιδιαίτερα οι οξυές και οι φτέρες. Εικόνες με γήινα χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου – καφέ, με φόντο πολλές φορές το βαθύ πράσινο του έλατου......

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο διάσελο κάτω από το καταφύγιο, ακριβώς δίπλα στο νέο μνημείο της Μάχης της Γραμμένης Οξυάς. Δίπλα ήταν ένα τροχόσπιτο, που απ’ έξω λειτουργούσε με θόρυβο μια γεννήτρια και πιο πέρα δύο ή τρία ακόμα αυτοκίνητα. Το δικό μας ήταν το μοναδικό κόκκινο. Ο καιρός με ψιλόβροχο και ομίχλη ψηλότερα, καθαρά φθινοπωρινό βουνό. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αφήνοντας τον επαρχιακό δρόμο, όταν έρχονται δύο πάνοπλοι κυνηγοί και μας λένε «έ φίλε, εδώ εμείς κυνηγάμε. Το αυτοκίνητο δεν θα το αφήσεις εκεί» κι εμείς τους λέμε: «γιατί βρε παιδιά;» «Διώχνει τα πουλιά. Και αν δεν το πάρετε θα το γεμίσουμε σκάγια» «Μην κάνετε κανένα αστείο», τους λέω, «εμείς ήρθαμε να ανεβούμε στο καταφύγιο, ξέρετε ότι εδώ ανεβαίνουν ορειβάτες και αφήνουν τα αυτοκίνητά τους». «Δεν μας νοιάζει εμάς τι κάνουν οι ορειβάτες, εμείς εδώ κυνηγάμε και να το πάρετε τώρα!»

Έγινα έξαλλος, όπως μπορεί κανείς να καταλάβει, και άρχισα να τους λέω ότι «δεν μπορεί να μας διώξετε από το βουνό, το καταφύγιο είναι στα 300 μέτρα και σε κάθε περίπτωση είμαστε επάνω στον επαρχιακό δρόμο και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν κυνηγότοπος. Θα πάρω το δασαρχείο τηλέφωνο τώρα» Ήρθαν κατά πάνω μας και οι δύο με τα όπλα προτεταμένα. Φάτσες αναψοκοκκινισμένες με ρούχα παραλλαγής, με μυρωδιά αλκοόλ, μαυρισμένοι από το ξενύχτι και τους καπνούς της φωτιάς. Απέναντι ακριβώς είχαν στημένη μια σκηνή, όπου νομίζω κάπνιζε φωτιά. Και μας λένε φωνάζοντας εν ψυχρώ: «πάρτε το αυτοκίνητο τώρα διαφορετικά θα σας θάψουμε! Εδώ εμείς κυνηγάμε φάσες. Έχουμε τόσα μερόνυχτα και κάνουμε το χόμπι μας. Δεν θα μας τη βγεις εσύ που μας ήρθες με το σορτσάκι να κάνεις τη βόλτα σου. Να, τις βλέπεις; Έχουμε σκοτώσει φάσες» και μας έδειχναν τα σκοτωμένα πουλιά που είχαν στο πρόχειρο γιατάκι τους πάνω από το δρόμο για να κρύβονται από τον αέρα και τα πουλιά. Γύρω η περιοχή σε μια ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων ήταν γεμάτη με διάσπαρτα φυσίγγια.

Η γυναίκα μου πανικοβλήθηκε και πήγε και μετακίνησε το αυτοκίνητο γυρνώντας το προς το Γαρδίκι. Το πόσο επικίνδυνοι ήταν, ο καθένας το καταλαβαίνει, δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Μόλις απομακρυνθήκαμε έριξαν μια τουφεκιά στον αέρα για να δείξουν ότι μας τρομοκράτησαν και έγινε το δικό τους. Όταν επιστρέψαμε κατεβαίνοντας, ήταν απέναντι στη σκηνή τους και μόλις μας είδαν έριξαν ξανά μια τουφεκιά στον αέρα… Πήραμε φυσικά το αυτοκίνητο και φύγαμε με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μας για το πόσο επικίνδυνο τελικά γίνεται το κυνήγι και πόσο λάθος έχουν όλοι όσοι νομίζουν ότι η βαρβαρότητα που καλλιεργείται σ’ αυτούς τους ανθρώπους ταιριάζουν σε μια κοινωνία ήπιας συμπεριφοράς και πολιτισμού…

Σταματήσαμε στο χωριό στο Γαρδίκι∙ και χωρίς καν να αναφερθούμε στο γεγονός, μας είπαν ότι δεν τολμούν να πάνε να μαζέψουν μανιτάρια γιατί φοβούνται τους κυνηγούς, ιδιαίτερα αυτούς που κυνηγάνε αγριογούρουνα. Στο μεταξύ η Γραμμένη Οξυά, εκτός από όμορφο και ήπιο βουνό με το νοτιότερο δάσος οξυάς της Ευρώπης, θεωρείται, μετά την περιοχή των Γρεβενών, το βουνό με την μεγαλύτερη και πλουσιότερη ποικιλία μανιταριών. Τις προηγούμενες μέρες ήταν στο Γαρδίκι και στη Γραμμένη Οξυά μια δεκαπενταμελής ομάδα με επικεφαλής καθηγητές του Πανεπιστημίου της Αθήνας για σεμινάριο μανιταρογνωσίας. Τέτοιες ομάδες έρχονται τακτικά στην περιοχή. Πολύ δε περισσότερο έρχονται ορειβάτες από όλη την Ελλάδα, γιατί τυχαίνει να λειτουργεί το εξαιρετικό ορειβατικό καταφύγιο, που ανακαινίστηκε τα τελευταία χρόνια από την Ομοσπονδία Ορειβασίας με μια σημαντική δαπάνη. Από δω ξεκινούν πολλές ορειβατικές διαδρομές είτε προς τη Ράχη Τυμφρηστού και τα Κοκάλια, είτε προς τα Βαρδούσια και τον Αθανάσιο Διάκο, είτε κατεβαίνοντας στο Γαρδίκι και την Σπερχειάδα

Ανάλογες εμπειρίες σίγουρα υπάρχουν πολλές σε όλη την Ελλάδα. Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ή ότι υπάρχουν κενά στη νομοθεσία ή ότι δεν γίνεται ικανή επιτήρηση της επικινδυνότητας του κυνηγίου και της συμπεριφοράς των κυνηγών, που πρέπει να απασχολήσει την πολιτεία και την κοινή γνώμη. Είναι φανερό πια ότι πρέπει να αφαιρούνται οι άδειες κυνηγίου σε περιπτώσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς και ότι οι άδειες τουλάχιστον πρέπει να δίνονται μετά από εκπαίδευση και ιατρικές εξετάσεις για την ψυχική και σωματική υγεία των ενδιαφερομένων, κάτι ανάλογο με τις άδειες οδήγησης.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξεταστεί σε βάθος η συνύπαρξη και η συμβατότητα διαφορετικών δραστηριοτήτων στο βουνό με βάση το στοιχείο της επικινδυνότητας και του φόβου που καλλιεργείται. Πρέπει να εξεταστεί η δραστηριότητα του κυνηγίου κοντά σε επαρχιακούς δρόμους, ορειβατικά καταφύγια, κατοικημένες περιοχές, ιδιοκτησίες και καλλιέργειες. Μπορεί να προβλέπεται στη νομοθεσία, αλλά πρέπει να γίνει πιο αυστηρή διατύπωση και κυρίως πρέπει να γίνεται εποπτεία και έλεγχος από τη δασική υπηρεσία και όχι από την ιδιωτική θηροφυλακή.

Στέφανος Σταμέλλος