γράφτηκε στα μαύρα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού (1948) και εξέφραζε τη λαχτάρα των νέων κυρίως ανθρώπων να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα της ζωής σε μια διπλά κατεστραμμένη χώρα.
Εξήντα οκτώ χρόνια μετά, το τραγούδι αυτό μοιάζει σαν να είναι σημερινό.
Η συγκλονιστική του επικαιρότητα συνοψίζεται στους στίχους
«μες στη φτώχεια και στην απονιά έχω ζήσει τα πιο όμορφά μου χρόνια» και
«βίρα τις άγκυρες και βάλε πλώρη μακριά απ’ το έρημο το φτωχοχώρι».
Η εικόνα της σημερινής μαζικής αποδημίας χιλιάδων Ελλήνων προς όλα τα μέρη του κόσμου αποδεικνύει πως η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί ως προς τα τραγικά αποτελέσματά της για ένα λαό, αρκεί ο λαός αυτός να αψηφήσει τον υπέρτατο τρόπο επιβίωσης μιας κοινωνίας: τη σωφροσύνη...
Καλή τύχη σε όσους/ες τολμηρούς/ές ξενιτεύονται αναζητώντας μια θέση στον ήλιο...]
Μέσ' στη φτώχεια και στην απονιά
έχω ζήσει τα πιο όμορφά μου χρόνια.
Γι' αυτό άνοιξε ναύτη τα πανιά,
για να φύγω απ' αυτόν το ντουνιά
Βίρα τις άγκυρες για ξένους τόπους
να δουν τα μάτια μας άλλους ανθρώπους.
Σ' άλλα λιμάνια, σε ξένα μέρη
μας πάει πρίμα μακριά τ' αγέρι.
Βίρα τις άγκυρες και βάλε πλώρη
μακριά απ' το έρημο το φτωχοχώρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.