Μια συγκλονιστική, συγκινητική, ανθρώπινη επιστολή της Κας Λένας Παρασχάκη με αφορμή το ποίημα "Εξ αίματος" που έγραψε η Μαρία Σκουρολιάκου για τον άδικο χαμό του μονάκριβου αδερφού της.

Την εξαιρετική  ποιητική της συλλογή "Χρώμα Αύριο" η συμπατριώτισσά μας ποιήτρια Μαρία Σκουρολιάκου αφιέρωσε στον αδερφό της που έφυγε  νικημένος  από  το μεγάλο  "θηρίο" της εποχής μας . Η σταθερή φίλη  του  "Πολύδροσοπαρνασσού" Κα  Λένα  Παρασχάκη από την Αθήνα αναφερόμενη στο ποίημα - ελεγεία "Εξ αίματος "( θα το διαβάσετε στο τέλος)  έγραψε τα παρακάτω συγκλονιστικά  λόγια. 

"Διαβάζοντας τις συλλογές ποιημάτων της κ. Σκουρολιάκου ένιωσα να με  πλημμυρίζουν  τόσα συναισθήματα που αισθάνθηκα......

 την ανάγκη να δηλώσω για  άλλη  μια  φορά την ευγνωμοσύνη μου στους ανθρώπους αυτούς που ο θεός τους έδωσε το θείο χάρισμα της τέχνης του λόγου.

Σε αυτούς που μπορούν και μεταλλάσσουν τα  βαθιά τους  βιώματα σε  μαγικά  λόγια , λόγια  που  μας  συγκινούν , μας γαληνεύουν, μας αγγίζουν τα  μύχια της ψυχής  μας και  μας  κάνουν  να  χαμογελάμε  τρυφερά γιατί μας  φέρνουν  στο μυαλό μνήμες  παλιές, ξεθωριασμένες από το χρόνο,  μα  αλησμόνητες. Είναι σαν να ξαναζούμε κι εμείς μέσα στη θαλπωρή  του  πατρικού μας  σπιτιού, οσφραινόμαστε τη γλυκιά  μυρωδιά του φαγητού της μητέρας και  των μελομένων γλυκών  της  γιαγιάς μας, ακούμε τις φωνές και τα  γέλια  των  φίλων και των αγαπημένων μας ανθρώπων  που δεν είναι πια κοντά μας.

Ιδιαίτερα  το ποίημα "εξ αίματος" με  συγκλόνισε  χωρίς να το καταλάβω. Τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλούν καυτά  στα  μάγουλά μου, ενώ η καρδιά μου πάγωνε  στη  θύμηση της  μικρής μου φίλης που έχασα πρόσφατα. Βίωσα  όλη την απελπισία, την οδύνη , την απόγνωση και τον πόνο που έβλεπα στο πρόσωπό της  όταν αντίκριζε τους "ανθρώπους με  τις λευκές μπλούζες".

Αφιερώνω στη μνήμη της αυτή την ελεγεία καθώς  και σε όλους εκείνους που παλεύουν με όλες  τους  τις  δυνάμεις για να  νικήσουν αυτή την αρρώστια που τους έλιωνε αλλά δεν  τα  κατάφεραν.

Και  μόνο γι αυτό αγαπητή κυρία σας αξίζει  ένα  εύγε. Και  σε αυτούς που επικρίνουν ή λοιδωρούν αυτή την τέχνη απαντώ  με  ένα  στίχο σας από τις "ψηφίδες".

"Τι χρώμα  έχει η ασέβεια ?".

ΛΕΝΑ ΠΑΡΑΣΧΑΚΗ

ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ "Εξ αίματος"  ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ  "Χρώμα Αύριο " ΓΙΑ  ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΤΗΣ.

Εξ αίματος

Μαζεύω λέξεις πόνου. Καταγράφω την

κραυγή. Αβοήθητος προσπαθούσες του κενού.

Σώπαινες βοήθεια. Δεν είχα και συ έφευγες.

Σώμα της φρίκης. Σου ζητούσαμε υπομονή. Οι

άσχετοι, οι ξένοι της οδύνης. Σώπα, έρχεται το

παυσίπονο.

Στη νοηματική σχεδόν μιλούσαμε. Μετρούσαμε

ώρες και έφευγες, όλο έφευγες . Χορτάτος από

διάφανα μπουκάλια κάλιο, νάτριο, υποκατάστατα

ζωής και πλάσμα, άχρηστο πια.

Θα μισήσω το λευκό. Τα σεντόνια, τις μπλούζες

που δεν εύρισκαν φλέβα και πόναγες.

Αν σου είχα αγοράσει ένα φυλαχτό για τύχη και

υγεία.

Ήρθες επίσημα ντυμένος πρώτη φορά μετά από

χρόνια. Δίχως της φτώχιας τα τριμμένα ρούχα και

κείνο το βαθύ ώωχ που κάρφωνε την αδυναμία

μου. Δίχως το βουβό παράπονο για την ατυχία

διάρκειας που σε κυνηγούσε. Γιατί δε σου πήρα

ένα φυλαχτό;

Ήρθες, με το δικό σου πρόσωπο το γλυκό, της

αγάπης, αλλά δεν περπατούσες. Σε κουβαλούσαν

μέσα σε κήπο τα παιδιά κομμένο κυπαρίσσι.

Θυμάσαι όταν πέθανε το σπουργίτι; Το θάψαμε

δίπλα στην πασχαλιά. Φτιάξαμε και σταυρό με δυο

ξυλάκια σταυρωτά.

Θυμάσαι το ‘’μικρό ήρωα’’ μέσα στο βιβλίο των

θρησκευτικών που έκανες πως διάβαζες; Έφαγες

ξύλο απ’ τον πατέρα κι εγώ τον χτύπαγα

κλαίγοντας γιατί δεν τ’ άντεχα να μου πονάς. Ούτε

τώρα άντεχα, μα ήμουν άχρηστη. Ποιόν να

χτυπήσω τώρα που σε αρρώστησε για πάντα;

Ποιόν που σε θέλησε μέσα στη γη;

Να μη θυμάμαι τις πικρές στιγμές που χρόνια

έκλεβαν το γέλιο σου. Να θυμάμαι το τραγούδι.

Σου άρεσε το τραγούδι. Δεν είχες μάσκες και δεν

ήθελες να κρύψεις τίποτα, που δε φοβόσουν αφού

τίποτα δεν κράταγες για σένα. Γιατί είχες

ερμηνέψει τη ζωή όπως ένα παιδί. Όπως ένας

άνθρωπος.

Που δε μ’ ακούς. Που σ’ έκλεισε η γη και το

νερό του Αχέροντα.

Στο πατρικό το σπίτι άπιαστος σεργιανίζεις.

Στην πόρτα στέκεται αλαζονικά το ρήμα

‘’χωριζέτω’’ προστακτικά και αμετάκλητα. Στον

τοίχο, οι φωτογραφίες των γονιών. Τώρα και η δική

σου.

Απόμεινα εξ αίματος η μόνη ...

Η Μαρία Σκουρολιάκου ......

γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.

Είναι παντρεμένη  με τον Τάσο Σκουρολιάκο κι έχει δύο παιδιά.

Επιτυχούσα της Νομικής Σχολής, εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα  Αμφίκλειας, από όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια.

Σπουδάστρια  του  Ανοικτού Πανεπιστημίου  στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Παρακολούθησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημιουργική  Γραφή.

Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών,  της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας,(UNESCO) του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών @Συγγραφέων, της Πανελλήνιας  ΄Ενωσης  Λογοτεχνών(ΠΕΛ), της  Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. 

ΕΡΓΑ ΤΗΣ:

«Αντίδωρο καρδιάς», Εκδόσεις Λαμιακός Τύπος, με α΄έκδοση το  1999, β΄έκδ. το 2005, γ΄έκδοση . 2013

«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2005.

«Ακάθιστος λόγος», Λαμιακός Τύπος, 2008

«Χρώμα Αύριο»,  2015, Λαμιακός Τύπος  

   Έχει λάβει το Πρώτο  Πανελλήνιο  Βραβείο Ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών το  2006 για το ποίημα «Μάνα».  

   Επίσης το Β΄ Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης Δελφικών Αγώνων της Πανελλ. Ένωσης Λογοτεχνών το  2006 καθώς  και

Α΄ Πανελλήνιο βραβείο  για τις ποιητικές συλλογές ‘’Αντίδωρο καρδιάς’’ και ‘’Δακτυλικά Αποτυπώματα’’ από το  περιοδικό «ΚΕΛΑΙΝΩ» το  2012.

    Έχει  πάρα πολλές δημοσιεύσεις  στα λογοτεχνικά περιοδικά «Νέα Εστία», «Εμβόλιμον», «Πάροδος», «Νέα Σκέψη», «Αιολικά Γράμματα στο  περιοδικό  της  Εθνικής τράπεζας «Μεταξύ μας » «Μανδραγόρας» «Πολιτιστική»,  «Φρέαρ», « Ένεκεν » κ.α

   Για πολλά χρόνια συνεργάτης  της εφημερίδας Λαμιακός  Τύπος με άρθρα και δοκίμια.