ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΤΟ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ» ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΑΓΓΕΛΙΝΑ-ΖΩΓΡΑΦΟΥ (8/10/16)

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ....

Ο Σύλλογος ΦΙΛΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

και οι εκδόσεις ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ  

σας προκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

ΤΟ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

της Λιβαδείτισσας συγγραφέως Αργυρώς Αγγελίνα-Ζωγράφου.

Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016, στις 7 μμ., στην Αίθουσα ΚΟΡΤΕΣΗ της Εστίας Μητέρας Λιβαδειάς (Κορύνης & Ιερολοχιτών)

Την παρουσίαση θα κάνουν:

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, ποιητής, η Νικολίτσα Μπλούτη-Καράτζαλη, συγγραφέας, ο Γιώργος Λουκάς, φιλόλογος –ειδικός παιδαγωγός, η Ελευθερία(Έρη) Κεχαγιά, ψυχολόγος-συμβουλευτική ψυχοθεραπεύτρια,

και η συγγραφέας.

Η Χορωδία Λιβαδειάς «ΕΡΚΥΝΑ» θα ερμηνεύσει  τραγούδια επιλεγμένα από τη συγγραφέα.

Με την υποστήριξη

της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ και

του ΔΗΜΟΥ ΛΕΒΑΔΕΩΝ

ΑΡΓΥΡΩ-ΑΓΓΕΛΙΝΑ-ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η Αργυρώ Αγγελίνα-Ζωγράφου γεννήθηκε στη Λιβαδειά. ΤΟ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ίναι το πρώτο της βιβλίο για το οποίο γράφει τα παρακάτω:

 «Ένιωθα ότι ήθελα και δεν ήθελα. Γνώριζα και δεν ήθελα. Καταλάβαινα και δεν ήθελα αυτά τα οποία καταλάβαινα. Περίπου έτσι τοποθετούσα στο μυαλό μου τα ερεθίσματα τα οποία δεχόμουν. Η «δυσλεξία» δεν είναι αρρώστια! "―Εγώ, δυσλεκτική, ποτέ! Το βραχιολάκι μου, όμως, είναι... Κοίταξα μέσα στο τυφλό πηγάδι της ψυχής μου και συνάντησα τη μικρή αγωνίστρια της πρώτης δημοτικού –μετά από μισή ζωή που μας κράτησε χώρια– έτοιμη να τρέξει στο αγαπημένο μονοπάτι της καινούριας «γενναίας» της άνοιξης. Την κράτησα απ’ το χέρι και ξεκινήσαμε τις τρεχάλες... Ποτέ, άλλωστε, δεν αποχωρίστηκα την ανάμνηση του μαρτιάτικου κλώστινου στριφταριού των παιδικών μου παρορμητισμών. Άπλωσα τη σκέψη σα ρυζόχαρτο πάνω στα άγια χώματα και ζωντάνεψα την ξεθωριασμένη ακουαρέλα εκείνης της εποχής, αγνοώντας τις προκλήσεις των φωνών. Αφουγκραστήκαμε μαζί τα γεννητούρια της καινούριας μέρας στο παράθυρο-παρατηρητήριο και διώξαμε το μαράζι της μαμάς με το πρώτο χαμομηλάκι του κήπου. Ευτυχώς, «ένα αυλάκι τραγουδούσε εις το ρεύμα της ζωής μου», όταν της φόρεσα το ένα παπουτσάκι στο πέτρινο ρείθρο. Το άλλο χάθηκε στο νερό. Πιο πάνω, συναντήσαμε τον αριθμό 1, έτοιμο να διαλυθεί στο χωμάτινο βουναλάκι, μαζί με το μυστικό μας... Αναζητήσαμε τη λύση των αριθμητικών πράξεων εκτός σχολείου, στη λεωφόρο των θαυμάτων, οδηγώντας άριστα το ίδιο «αγωνιστικό» της δυσλεξίας μας. Μετρήσαμε πουλιά, σύννεφα, τρεχάλες και τραγούδια. Τέλος, ακολουθώντας τη μυρωδιά της φρέσκιας μανόλιας, φθάσαμε στο φροντιστήριο και κάτσαμε αντικριστά στο «τραπέζι της νίκης». ―Μπορείς τώρα να με βοηθήσεις; με ρώτησε κοιτώντας με με λαχτάρα, βρήκατε λύσεις; Είναι όλα τα παιδιά χαρούμενα; Έγιναν τα σχολεία σας ανοιχτές αγκαλιές; Γιατί θέλω... θέλω να μάθω και δεν μπορώ...»