ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΡΕ. "Εμφύλιος, φασαρία, διώξεις, απομόνωση στο ίδιο μου το χωριό και το....μπαστούνι μου που ".. Μπορεί να ήταν κάποτε / Μέλεγος, κερασιά, πουρνάρι,/ ή κάτι άλλο-που να ξέρω./ Τραγουδούσε στον άνεμο,...."

"Γ"

Το δεύτερο  μέρος  από  την  συγκλονιστική  αυτοβιογραφία  του  Γιάννη  Μαρρέ (εικόνες και βίντεο).

.....Έφυγα απ’ το χωριό μαζί με τη γυναίκα μου. Πήγαμε στον Πειραιά. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε αναγκάστηκα να ανακατευτώ με δουλειές που δεν ήταν στα μέτρα μου, ούτε οι σωματικές μου δυνάμεις μου το επέτρεπαν αυτό. Δούλεψα σαν μικροπωλητής παιδικών παιχνιδιών...... 

στον Πειραιά και στην Αθήνα. Δούλεψα στον Πειραιά σ’ ένα εργαστήρι ου κατασκεύαζε σωλήνες για ηλεκτρικές εγκαταστάσεις. Έβαφα με μίνιο καρέκλες που κατασκεύαζε ένα  άλλο μικρό εργαστήρι επίσης στον Πειραιά.

Λόγοι οικογενειακοί μας ανάγκασαν να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Γυρίζοντας στο χωριό ζήτησα να αποκατασταθώ επαγγελματικά Η πολιτεία δε θέλησε να βοηθήσει έναν ανάπηρο να εργαστεί σε μια κρατική υπηρεσία- οι αστυνομικές αρχές του χωριού μου δεν μου έδιναν το ονομαζόμενο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Τα πράγματα για μένα από κει και πέρα άρχισαν να γίνονται χειρότερα….

Από τότε και για δώδεκα συνέχεια χρόνια δούλεψα σαν καπνεργάτης, περνώντας στις γνωστές βελόνες τα φύλλα του καπνού, που κουβαλούσαν οι δικοί μου απ’ τα χωράφια μας…

Τα πράγματα για μένα εξακολουθούσαν να είναι άσχημα απ’ όλες τις πλευρές. Παρ’ όλα αυτά δεν το έβαζα κάτω. Άρχισα να σκέφτομαι πως σαν άνθρωπος πρέπει να πετύχω κάτι μέσα στους χώρους που μπορούσα να αγωνιστώ. Άρχισα να διαβάζω και να γράφω.

Συνέχιζα να δουλεύω σαν καπνεργάτης να διαβάζω και να γράφω τις ελεύθερες ώρες μου. Διηγήματα, ποιήματα και άλλες πνευματικές εργασίες που δημοσιεύονταν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Την ίδια εποχή έλαβα μέρος στα κοινοτικά πράγματα του χωριού μου, πήρα μέρος στις κοινοτικές εκλογές, έγινα Αντιπρόεδρος της Κοινότητας και μέλος της Τουριστικής Επιτροπής του χωριού μου. Δουλειά, διάβασμα, γράψιμο και τα χρόνια περνούσαν.

ΤΟ  ΕΓΚΑΤΕΙΛΗΜΕΝΟ ΚΑΙ  ΥΠΟ ΕΡΕΙΠΩΣΗ  ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΩΡΗΣΕΙ  ΣΤΟ  ΔΗΜΟ.

ΚΑΙ  ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ......

Κάποτε ξαναγύρισα στο σπίτι μου. Αμέσως μετά την επιστροφή μου απ’ την εξορία, οι αρχές του τόπου μου, με σχετικό έγγραφό τους, μου έκαναν γνωστό πως δεν μπορώ να είμαι Αντιπρόεδρος της Κοινότητας, ούτε μέλος της Τοπικής Τουριστικής Επιτροπής του χωριού, για λόγους «δημόσιας τάξεως και ασφάλειας». Οι ίδιες αρχές δεν επέτρεπαν σε κανένα χωριανό μου, ούτε και στους πιο στενούς μου συγγενείς, να με κάνει παρέα, αλλά ούτε να μου μιλάει. Όσοι απ’ αυτούς δεν συμμορφώνοντας, τους καλούσαν στην Αστυνομία κα αυτό κράτησε δυο ολόκληρα χρόνια…

O  TEΛΕYTAIO  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ  ΕΚΛΕΓΜΕΝΟ  ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΕ  ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟ  ΘΥΜΙΟ  ΚΑΡΟΥΖΟ ΠΡΙΝ  ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ 

ΤΟΥ( ΣΕ 1ΜΗΝΑ)  ΟΠΟΙΟ  ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ  ΣΑΝ  ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΚΑΙ  Ο  ΓΙΑΝΝΗΣ  ΜΑΡΡΕΣ.  ΣΤΑ  ΕΠΟΜΕΝΑ  7  ΧΡΟΝΙΑ    ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ  ΚΑΙ  ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ  ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΝ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Ξανάρχισα τη δουλειά του καπνεργάτη και εξακολουθούσα να διαβάζω και να γράφω. Όταν έβγαινα τ’ απογεύματα στην πλατεία του χωριού, καθόμουν κατάμονος στο τραπέζι μου, δεν άφηναν να με πλησιάσει κανείς. Δύσκολες μέρες και πικρές.

Την εποχή εκείνη άρχισαν να γράφω μια σειρά αλληγορικά ποιήματα. Δύο απ’ τα ποιήματά μου αυτά είναι τα παρακάτω (αντιγράφω απ’ την ποιητική μου συλλογή « Καταγραφές»

Η ΑΛΛΗ ΕΡΗΜΙΑ

Θα’ θελα κάποιος, κάτι

Να μου ειπεί απόψε

Καθώς μονάχος

Περπατώ στους δρόμους

Κάτι γι’ αυτό που πνίγει

Την καρδιά του.

Κάτι για τον καιρό ή μια βλαστήμια

Για να μπορέσω να απαντήσω-

Ένα μονάχα λόγο μου να ειπώ

Τα αιχμηρά σπαθιά

Της απομόνωσης

Που με τρυπούν να σπάσω.

Όμως

Οι άνθρωποι

Δεν βρίσκονται!

Κι αναζητώντας μια φωνή,

Την ερημιά των δρόμων

Διασχίζω

και τραβάω.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Μέρες τώρα χιονίζει!

Στα μάτια των πουλιών

Στα φύλλα των δέντρων

Στις πέννες των ποιητών

Στα σπίτια, στις φάμπρικες,

Στα πάρκα, στα σχολεία.

Χιονίζει!

Στους δρόμους

Τρέχει ο βοριάς

Σφυρώντας το κοπάδι

Των φιδιών του.

Κι εγώ

Με παγωμένα δάχτυλα

Τα τελευταία λόγια μου

Σου γράφω:

Τα πάντα κινδυνεύουν!

Ήλιε μου μην αργείς.

Στη Γυάρο διότι .......΄΄δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις ΄΄

Μια από εκείνες τις μέρες της φοβερής απομόνωσής μου απ’ τους συνανθρώπους μου, καθώς καθόμουν πάλι ολομόναχος στο τραπέζι μου στην πλατεία του χωριού, σκεφτόμουν χίλια δυό, καθώς στριφογύριζα σιγά- σιγά το μπαστούνι μου που κρατούσα στο χέρι μου. Κι άξαφνα σταμάτησα το στριφογύρισμά του μπαστουνιού και άρχισα να το κοιτάω προσεχτικά. Έβγαλα ένα μικρό μπλοκ και το μολύβι απ’ την τσέπη μου κι έγραψα το παρακάτω ποίημα (αντιγράφω απ’ την 9 σελίδα της ποιητικής μου συλλογής   «Καταγραφές»

ΤΟ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΜΟΥ

Μπορεί να ήταν κάποτε

Μέλεγος, κερασιά, πουρνάρι,

ή κάτι άλλο-που να ξέρω.

Τραγουδούσε στον άνεμο,

Χαιρόταν τον ήλιο, την βροχή

Και τα πουλιά μέσα στα φύλλα του

Έκαναν έρωτα και γλυκοκελαιδούσαν.

Τώρα δεν είναι παρά το μπαστούνι μου!

Τούτο  για σας είναι ένα τίποτα.

Για μένα όμως

- Καθώς δεν είμαι πια

Ένας ακέραιος άνθρωπος-

Είναι το παν.

Με βοηθάει όσο κανείς.

Γι’ αυτό το τραγουδάω! Σκεφτείτε:

Χωρίς αυτό δεν κάνω ουτ’ ένα βήμα.

Εκείνο τον καιρό πάλευα και με πάλευαν πολλά. Όλα μέσα μου και γύρω μου ήταν μαύρα και άραχλα. Δεν ήξερα που βρισκόμουν, δεν ήξερα τι να κάνω. Ώρες ολόκληρες έμενα σιωπηλός. Δεν μιλούσα με κανέναν, μονάχα με τον εαυτό μου. Η σιωπή μου αυτή άρχισε να ανησυχεί τους γονείς μου και προπαντός τη γυναίκα μου, που με το δίκιο της, όπως καταλάβαινα, άρχισε να ανησυχεί για τις σχέσεις μας.

Μια μέρα, όπως την κοιτούσα να ράβει κάτι που κρατούσε στα χέρια της, σιωπηλή και θλιμμένη, έσκυψα πάνω στο γραφείο μου και άρχισα να γράφω το παρακάτω ποίημα:

ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Όταν κλείνομαι στον εαυτό μου

Και δείχνω ότι σε ξέχασα,

Να μην ανησυχείς.

Ψάχνοντας να’ βρω το δρόμο

Που θα μας οδηγήσει προς το φως

Εσένα σκέφτομαι και τότε.

Χίλιες φορές σου το ‘χω ειπεί

Για να σε πείσω. Κι ακόμα μια:

Να μην ανησυχείς.

-Λίγο αργότερα της διάβασα το ποίημά μου κι αρχίσαμε κι οι δυο να κλαίμε..

Από τότε τα πράγματα και για τους δυο μας έγιναν διαφορετικά. Αρχίσαμε να διασχίζουμε με θάρρος και υπομονή τον κακοτράχαλο δρόμο που ανοιγότανε μπροστά μας….

ΒΙΝΤΕΟ. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΡΕΣ  ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ  ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ  ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ  ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ.

"Γ"