ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ¨Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΡΗΚΑ¨ ή ¨Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΙΤΥΩΝ¨

Στην χώρα των αυτόνομων ορεινών φυλών μιας γενιάς των επιδρομέων, που κατέλαβαν γύρω στον 7^ο μ.Χ. αιώνα  μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και των Ελληνικών εδαφών, υπάρχει μια ξεχασμένη πόλη η Βέλισσος κοντά στην αρχαία Βυλάζωρα.......

Σ αυτήν λοιπόν την ευλογημένη πόλη, πριν πάρα πολλά χρόνια γεννήθηκε ένα σημαντικότατο τέκνο. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν απόγονος του Μέγιστου Στρατηγού Βελισσάριου. Του στρατηγού που έκανε τόσες κατακτήσεις , που θα μπορούσαν, κατά την γνώμη πολλών ιστορικών ,  να συγκριθούν μόνο με αυτές του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το τέκνο αυτό για ένα μυστήριο λόγο ονομάστηκε Βελίς . Περίεργο όνομα για ένα παιδί  που ευνοήθηκε από την φύση με εξαιρετικά προσόντα . Προσόντα, που θα το βοηθούσαν να διακριθεί στους αγώνες για την προστασία της φύσης .

Σαν τον πρόγονο  του ανέπτυξε από μικρός σπουδαίες στρατιωτικές και οργανωτικές ικανότητες στην καταπολέμηση των προαιώνιων εχθρών των πόλεων , των δρυμών και των δασών , τα Πεύκα (Πιτύες)  . Κατά τους επιστήμονες και επαΐοντες στην δασοκομία , τα πεύκα κατατάσσονται στην χωρία των παρασιτικών φυτών . Όπως και τα μεγάλα πνεύματα των Φυσιοδιφών , το παιδί αυτό ανακάλυψε , ότι τα πεύκα εμποδίζουν την ανάπτυξη πάμπολλων  φυτών γύρω απ αυτά ,  πλην πέντε έξι εξαιρέσεων (κυκλάμινα , κέδρα και έλατα κ.α.) .

Σαν κυρίαρχο , λοιπόν , σκοπό της σημαντικής του σταδιοδρομίας επέλεξε την σωτηρία της μητέρας φύσης από την Πιτύ . Επηρεασμένος ο δυναμικός νέος από την αναφορά του Ηρόδοτου στο έργο του ΙΣΤΟΡΙΑΙ  (…..μόγις κοτὲ μαθὼν τῶν τις πρεσβυτέρων εἶπε τὸ ἐόν, ὅτι πίτυς μούνη πάντων δενδρέων ἐκκοπεῖσα βλαστὸν οὐδένα μετίει ἀλλὰ πανώλεθρος ἐξαπόλλυται ….) έταξε τον εαυτό του στον υπέρτατο αυτό σκοπό .  Δεν πολυκατάλαβε το νόημα του Ηροδότου , αλλά το σημείο με την λέξη «πανώλεθρος» τον συγκλόνισε  αλλά και τον χαλύβδωσε να πάρει την ιστορική αυτή απόφαση . Και βέβαια την τελική του απόφαση δικαίωσε ο θρύλος του ληστή Σίνη (ο οποίος κατά μια εκδοχή ήταν Αλβανικής καταγωγής , και επειδή η Αλβανία , γεωγραφικά είναι εχθρά και κοντά  στην γενέτειρα του Βέλισσο  , δημιουργήθηκε  στο μυαλό του μια ακόμη απέχθεια για τα πεύκα) 

Στην πορεία της πολυσήμαντης παρουσίας του στην γη , συνάντησε για εξαιρετική του τύχη την Αυτοκράτειρα των Θαλώνων ( ορεινής χώρας με απολυταρχική διακυβέρνηση , όπως άλλωστε και όλα τα τότε γνωστά κράτη της διαιρεμένης Μπανανίας )την  Αικατερίνη την Εναργή .

Με την τότε επικρατούσα αντίληψη η Αικατερίνη η Εναργής  , ήταν μακρινή απόγονος της Θεοδώρας της συζύγου του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Αυτή η άποψη δεν  ήταν τόσο αστήρικτη , καθόσον την ίδια αποφασιστική στάση , και το ίδιο ψυχικό σθένος είχε και η εν λόγω απόγονος στην τήρηση της τάξης της φύσης και στην πάταξη των παρασίτων , που εμόλυναν την καθαρότητα των ορμανιών και των δρυμών .

Η Αικατερίνη η Εναργής με την παρότρυνση του , Στρατηγού της πλέον , Βελίς εκήρυξε απηνή πόλεμο στα παράσιτα που παρεπιδημούσαν στα δάση  της Επαρχίας  της Σίβαλλας .

Η ορεινή Σίβαλλα ήταν μια επαρχία της Θαλωνίας , που κατοικείτο από κατοίκους ευφυείς , γοητευτικούς , πλην όμως απαθείς και τρηφυλούς .Δεν έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στην επέλαση των παρασίτων Πιτύων . Δεν κατανόησαν τον κίνδυνο της ύπαρξης  τους εν μέσω του δρυμού.

Έχοντας έτσι την έλλειψη αντίδρασης από μέρους των αυτοχθόνων Σιβαλλαίων , με την καθοδήγηση του στρατηγού Βελίς και την συμπαράσταση του λαού των Καλιαίων ( οι οποίοι , λόγω του μικρού τους αναστήματος ονομαζόντουσαν  και Χαμηλοί ) , η Μεγάλη Αυτοκράτειρα κατακρεούργησε εκατοντάδες παράσιτα , στα πέριξ όρη. Η νίκη είχε ολοκληρωτικό χαρακτήρα , και έδωσε τον τίτλο στον θρίαμβό της  Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΡΗΚΑ  (Τίτλος που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί ετυμολογικά , αλλά εικάζεται ότι κάτι καλό βρέθηκε μετά την σφαγή των παρασίτων).

Και για επισφράγιση του θριάμβου , όπως έκαναν και οι εξ ανατολής προγονοί της , οι Ούννοι δεν άφησε να θαφτούν τα πτώματα των μισητών αντιπάλων . Τα άφησε άθαφτα να σκυλεύονται εις τους  αιώνας.

Μετά τον θρίαμβο του νέου αρχιστράτηγου Βελίς για την κυριαρχία της Αυτοκράτειρας , η αυλή και οι συντελεστές του θριάμβου αποσύρθηκαν στα πολυτελή τους ενδιαιτήματα απολαμβάνοντας την δόξα της περιφανούς νίκης τους . Δυστυχώς όμως έκτοτε (αιώνες τώρα ) ουδεμία ιστορική παρουσία τους καταγράφηκε . Παρά τις εκκλήσεις των υπηκόων για μια παρουσία στον Ιππόδρομο με σκοπό να τους επευφημήσουν , καμία απάντηση δεν δόθηκε .Εξαφανίστηκαν .

Οι παραδόσεις και οι θρύλοι αναφέρουν ότι όπως και η μυθολογική Νύμφη Πιτύς , που ήταν από την ορεινή Αρκαδία , την γλύτωσε από τον λάγνο Πάνα ,είναι πιθανό μερικά παράσιτα να διαφύγανε της σφαγής και να κρύφτηκαν σε πιο απρόσιτα ρουμάνια . Και εξ αυτού πιθανολογούν ότι μια ομάδα παράσιτων μια ασέληνη νύχτα εισέβαλε στα ανάκτορα και καταβρόχθισε Αυτοκράτειρα , Αυλή , καμαρίλα , μερικούς χαμηλούς , καθώς και τον άμοιρο ήρωα Βελίς .

Λέγεται δε ότι δεν έμεινε ούτε παϊδάκι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αντιγραφή από τον  Ιστορικό αναλυτή  ΧΙΚ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΥΔΗΣ