Απεργία 12 Νοέμβρη: Μια ευκαιρία, για να ξεχωρίσουμε το «ΟΧΙ» από το «ΝΑΙ»

Αν η πατριδοκαπηλία είναι το ύστατο καταφύγιο των απατεώνων, αντίστοιχα ο πολιτικαντισμός είναι το ύστατο καταφύγιο των χρεοκοπημένων εργατοπατέρων. ....

Με αφορμή την αυριανή πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, και των αντιδράσεων απέναντι στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν, βγαίνει όσο ποτέ στην επιφάνεια ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η συντεχνειοποίηση- σε επίπεδο, μάλιστα, θλιβερών ομαδοποιήσεων- των, εδώ και χρόνια, φυσικών αυτουργών της διάλυσης των ενώσεων του κόσμου της εργασίας, και της καθολικής απαξίωσης-αποχής από αυτές.

Είναι, δυστυχώς, λογικό με βάση όσα έχουμε συνηθίσει- αλλά σε καμία περίπτωση και θεμιτό- να μπερδεύει κανείς το κόμμα του με το συνδικάτο, την απεργία με μια κομματική εκδήλωση, τα ταξικά διακυβεύματα μιας απεργίας με μια κεντρικού τύπου πολιτικάντικη προσπάθεια «αντιπολίτευσης». Η ΚΚΕδοποίηση ολόκληρης της Αριστεράς σε αυτό το σημείο εγκλωβίζει, δυστυχώς, μαζί και ολόκληρη την κοινωνία των εργαζομένων.

Η κομματικοποίηση κάθε μορφής της κοινωνικής αναπαραγωγής στην Ελλάδα είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο, καθώς και ένα ανάχωμα σοβαρό, για οποιαδήποτε προοδευτική οργάνωση στην βάση της κοινωνίας. Ακόμα και οι πλέον στοιχειώδεις οργανώσεις σε επίπεδο γειτονιάς γρήγορα μετεξελίσσονται σε μήλον της έριδος από τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς, με επόμενη, αναπόφευκτη, εξέλιξη την απονεύρωση τους.

Το ίδιο το εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα μετατράπηκε, ιδιαίτερα από την μεταπολίτευση και πέρα- και με την ευθύνη της Αριστεράς εξαιρετικά σημαντική ως προς αυτή την εξέλιξη- σε ένα κατεξοχήν πεδίο αυτού του ανταγωνισμού, ο οποίος ακριβώς και ευθύνεται σε έναν μεγάλο βαθμό για την σταδιακή του αποσύνθεση, την διαλυτικότητα και την απομαζικοποίηση του. Μέχρι το σημείο όπου έχει διολισθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια, όπου εξ αιτίας και παράλληλα με αυτή την διαλυτικότητα, οι νεοφιλελεύθερες σχέσεις «απασχόλησης» τού έδωσαν την χαριστική βολή, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά την μετατροπή του σε στεγανές πολιτικές λέσχες για την εξυπηρέτηση στενών κομματικών πλάνων.

Σήμερα, με το αξιακό μέγεθος της εργασίας και των φορέων της να συρρικνώνεται, θα περίμενε κανείς ότι οι δυνάμεις με αναφορά στην εργασία και στον μαρξισμό θα έπιαναν τον μίτο από την αρχή, ανοίγοντας την ιστορική κουβέντα που πρέπει, σε μια ιστορικά κρίσιμη και ρέουσα εποχή, να περιστραφεί το επίκεντρο της ταξικής αντιπαράθεσης γύρω από την ίδια την εργατική αξία και το επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων, καθώς και των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων, που η εκφασισμένη κυρίαρχη ιδεολογία επιχειρεί να παρουσιάσει σαν ασύνδετες μεταξύ τους.

Επειδή, για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης σήμερα, πρέπει να απαντηθούν ακριβώς αυτά τα ζητήματα με όρους, μάλιστα, που να αποδεσμεύουν ευρύτερες θετικές εξελίξεις για την ταξική πάλη και την κοινωνία.

Αντί για όλα αυτά, στο απροκάληπτα επιθετικό εκ μέρους του κεφαλαίου μνημονιακό σκηνικό, οι εργατικές συνομοσπονδίες δεν μπόρεσαν ούτε καν τον ίδιο τον ρόλο του μεσάζοντα να υπερασπίσουν για τον εαυτό τους, η άρχουσα τάξη έμεινε έξω από το κάδρο της λαϊκής οργής που εστίασε μόνο στο πολιτικό της προσωπικό, ενώ η εργατική τάξη παραμερίστηκε ακόμα πιο αποφασιστικά για να ακουστούν αντίστοιχα ακόμα πιο δυνατά οι κραυγές από τα μεγάλα κομμάτια των μεσοστρωμάτων που συντηρούσαν το παλιό χρεοκοπημένο μοντέλο εις βάρος της εργατικής τάξης, τα ίδια που έσπρωξαν τον τροχό του αποϊδεολογικοποιημένου αχταρμά των απολίτικων και μονίμως δήθεν ανεύθυνων »αγανακτισμένων».

Αυτό ακριβώς το κοινωνικό μείγμα που τροφοδοτεί τον εκφασισμό και εκπροσωπείται από αυτόν, είναι που στοχεύουν να ζωντανέψουν- α λα κίνημα κατσαρόλας, ή και α λα Ουκρανία αν τα καταφέρουν-η άρχουσα τάξη με τα ΜΜΕ και το απαξιωμένο πολιτικό της προσωπικό, που προφανώς αισθάνονται να χάνουν πολλά από τα παλιά τους ερείσματα/μερίδια συμφερόντων και εξουσίας.

Παρεμπιπτόντως, αναφορικά με αυτό: Σε κανέναν σοβαρό κοινωνικό σχηματισμό η αυτοαποκαλούμενη επαναστατική Αριστερά δεν στέκει να χτυπάει με ψέμματα, διαδικτυακές χαζομάρες και ενώ το λαϊκό κίνημα είναι σε αποσύνθεση εδώ και δύο δεκαετίες, μια, σοσιαλδημοκρατική έστω, κυβέρνηση με τα ίδια όπλα που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη: Εκτός και αν είναι λαϊκές οι οικογένειες με εισόδημα άνω των 35.000 ευρώ, ή αν τα ίδια κριτήρια με βάση τα οποία θα κριθούν όσοι αρνούνται να πληρώσουν, ενώ μπορούν, την δημόσια Δ.Ε.Η. λογαριάζονται σαν ταξικό όριο αντιλαϊκής πολιτικής.

Η ξεφτίλα ορισμένων επαγγελματικών ομάδων που προφανώς και θα πληρώσουν, και πρέπει να πληρώσουν, όπως οι γιατροί, οι τσιφλικάδες και τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια δεν μπορεί να γίνεται σημαία της Αριστεράς. Η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις, και σαν ελάχιστη απονομή φοροδοτικής δικαιοσύνης μιας αστικοκοινοβουλευτικής διαχείρισης, ήρθε η ώρα να επωμιστούν τα βάρη εκτεταμένα στρώματα: Η άποψη για το 1% που πίνει το αίμα από το 99% δεν στέκει ούτε στην λογική, ούτε και σε καμία σοβαρή μαρξιστική ανάλυση.

Στην αυριανή απεργία βασικά, όπως και σε κάθε απεργία, θα μετρηθεί το επίπεδο όπου μπορεί και θέλει να αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν τάξη ο κόσμος της εργασίας. Ενεργός οικονομικά, ή όχι. Αλλά, και σε πολιτικό επίπεδο, να αναδείξει την εργασία σαν βασική κοινωνική αξία και σαν αναγκαία αφετηρία για την προοδευτική αντιστροφή των όρων υπαγωγής της χώρας στην χρεοκοπία και στην επιτροπεία, στους εκβιασμούς των διεθνών παραγόντων αποσταθεροποίησης του πλανήτη. Η εντεκάμηνη πορεία μέχρι εδώ, εξάλλου, έχει βάλει ακριβώς τον ελληνικό λαό στο παγκόσμιο επίκεντρο, ακριβώς επειδή με την πάλη του, και με την ανάδειξη τρεις φορές αυτής της κυβέρνησης, έχει διχοτομήσει την Ευρώπη ιδεολογικά, πολιτικά, αλλά και σε επίπεδο θεσμών. Οι πρώτες ρωγμές φαίνονται στην Πορτογαλία, στην Βρετανία, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Και αυτό το καταλαβαίνει ο ίδιος πολύ καλύτερα από τους άσπονδους «φίλους» του.

Το πλαίσιο με το οποίο τα κόμματα καλούν σε μια απεργία, αν θέλουν να την βοηθήσουν και όχι να την καπελώσουν, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί το ίδιο το πλαίσιο των εργατικών συνομοσπονδιών, σωματείων κτλ. Αν και στην χώρα μας, δύσκολα μπορείς να τα ξεχωρίσεις αναμεταξύ τους. Η ουσιαστική υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης περνά σήμερα έξω από τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς, έξω από τα υφιστάμενα συνδικαλιστικά σχήματα και τα πολιτικά τους συμφέροντα.

Μια εργατική απεργία δεν είναι εξ ορισμού μια αντικυβερνητική διαδήλωση μόνο, αλλά βασικά είναι μια ταξική εκδήλωση της πάλης έναντι της κεφαλαιοκρατικής ισχύος, και μάλιστα, σε περίπτωση μιας γενικής απεργίας διαρκείας, τα πολιτικά διακυβεύματα μπαίνουν συχνά και από την μεριά του συστήματος σαν ένας ευφυής αποπροσανατολισμός του ταξικού, που γίνεται μεν και πολιτικός, στόχου του κινήματος.

Το κράτος σαν συλλογικός καπιταλιστής θα είναι πάντα ένας αντίπαλος για την αυθεντική εργατική αυτοοργάνωση, αλλά είναι επίσης και ένα πεδίο όπου αντανακλώνται οι ταξικοί συσχετισμοί. Σε αυτή την συγκυρία, η εργατική τάξη πρέπει να πιέσει μαζικά και δυναμικά την κυβέρνηση ώστε να μην υποχωρήσει βασικά από τις δεσμεύσεις της γύρω από την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, και άλλων βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και να δώσει προτεραιότητα στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας γύρω από τις αξίες και τα συμφέροντα της εργασίας και των φορέων της.

Η αντιστροφή της πορείας της χρεοκοπημένης οικονομικοπαραγωγικής βάσης της Ελλάδας είναι έτσι και αλλιώς εξαιρετικά δύσκολη: Με 70% του πληθυσμού οικονομικά ανενεργό, ακόμα και ένα απόλυτα συγκεντρωτικό καθεστώς που θα το ήθελε δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει εύκολα και γρήγορα, ιδιαίτερα με βάση τους υφιστάμενους διεθνείς συσχετισμούς και μάλιστα στο περιβάλλον μιας παγκόσμιας ανεπίστρεπτης κρίσης. Μένει στον ΣΥΡΙΖΑ να δείξει προς τα εκεί, να το παλέψει, και να αποδώσει δικαιοσύνη έναντι της διαφθοράς και διαπλοκής που τέμνει, δυστυχώς, κάθετα και οριζόντια μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.

Από αυτό θα κριθεί, και όχι από το πως θα αντεπεξέλθει στον πόλεμο που του γίνεται είτε από ένα αυτοαποκαλούμενο επαναστατικό κίνημα, ή από το πλέγμα άρχουσας τάξης και των παράκεντρων μηχανισμών του.

Η κυβέρνηση έχει ακόμα την ευκαιρία να χτυπήσει τα μεγάλα συμφέροντα και τις κοινωνκές τους συμμαχίες, όχι απλώς επειδή είναι ιδεολογικά αντιδραστικά σαν κοινωνική τάξη, αλλά επειδή καμιά σοβαρή κοινωνική διεργασία σε όλα τα επίπεδα δεν μπορεί να συμβεί αλλιώς-μιας και ελέγχουν ένα τεράστιο κομμάτι της εξουσίας ακόμα.

Αυτά για τον ντόρο που σηκώθηκε γύρω από το αν είναι γελοίο να καλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ στην απεργία. Εξαρτάται, ανάλογα με το πως την αντιμετωπίζει κανείς. Εξάλλου η είδηση δεν είναι αυτή, αλλά η είδηση είναι ότι υπάρχει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που εκτός από ΝΑΙ στο δημοψήφισμα κάνει και απεργίες κόντρα σε ένα ΝΑΙ που δεν έχει πει, αλλά θέλουν τόσο πολύ να πει η αριστερή κυβέρνηση, σαν όρος για την διαιώνιση της ύπαρξης τους, όσο και της «αντιπολιτευτικής» τους δεινότητας!

Όλες και όλοι αύριο στην απεργία, για την επαναθεμελίωση της εργασίας, για να μπει ο κόσμος της εργασίας στο τιμόνι της παραγωγικής/προοδευτικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Οι απεργίες είναι ταξικές εκδηλώσεις της εργατικής αυτονομίας που μπορεί και οφείλει μόνο αυτή, με την συγκρότηση, και με την συνειδητή της ωρίμανση, να υπερασπιστεί την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία- κόντρα, μάλιστα, σε αυτόκλητους «σωτήρες»-άσπονδους εχθρούς και φίλους, όπως και αν αυτοί αυτοπροσδιορίζονται.

Μ Βασιλάκης  -Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο .

eamgr.wordpress.com