Οι πατέρες της νίκης

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή. Αυτή τη  διαχρονική ρήση -που αποδίδεται στον Τσώρτσιλ- ανέσυρα στη μνήμη μου, προσπαθώντας να βρω τις αιτίες οι οποίες οδήγησαν άλλη μια φορά την μονοεδρική της Φωκίδας στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Ηλία Κωστοπαναγιώτου......

Δεν γνωρίζω αν έχω δίκιο. Πιστεύω πως αυτή τη φορά η νίκη έχει ένα μόνο πατέρα.

Τον δημοκρατικό λαό του νομού.

Αυτούς τους πολίτες που στο υπαρκτό δίλημμα ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ απάντησαν «… φυσικά ΣΥΡΙΖΑ ξανά».

Είναι οι ίδιοι πολίτες που τον Γενάρη έδωσαν την ευκαιρία στο κόμμα αυτό να έλθει στην εξουσία της χώρας και να τερματίσει την πασαρέλα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στο νομό μας.

Είναι οι ίδιοι πολίτες οι οποίοι με κομμένη την ανάσα, το τελευταίο διάστημα παρακολουθούν και συμμετέχουν στα πρωτόγνωρα για την πυκνότητα τους πολιτικά γεγονότα της Ελλάδας.

Της χώρας που πριν «γεννηθεί» σαν νεότερο κράτος είχε βαπτισθεί στην κολυμπήθρα των χρεών και της εξάρτησης.

Είναι από την δεξαμενή των πολιτών που με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιούλη, φρενάρισαν την συνταγματική απορύθμιση που επιχειρούσαν κάθε λογής συμφέροντα.

Είναι οι πολίτες που γύρισαν την πλάτη στα εύκολα συνθήματα και «φρόντισαν κατάλληλα» όσους έσκαβαν το βαθύ λάκκο τόσο βαθύ που τελικά έμειναν μέσα…

Είναι όμως οι ίδιοι πολίτες που απαιτούν εδώ και τώρα να τελειώσει το φαύλο καθεστώς, το οποίο μας οδήγησε ως εδώ.

Είναι οι ίδιοι πολίτες που αποδέχονται καλά ή κακά πως προέχει η ανασύνταξη στο εσωτερικό της χώρας, η αιχμαλωσία της Λερναίας Ύδρας της διαπλοκής μέσα από την ολοκλήρωση – στην ουσία – αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα και περιεχομένου μεταρρυθμίσεων, οι οποίες στη συνέχεια θα αποτελέσουν την αναγκαία και ικανή συνθήκη μιας αναγεννητικής προσπάθειας της χώρας και του λαού.

Είναι οι ίδιοι πολίτες που δίνουν προθεσμία ανοχής και όχι λευκή επιταγή. Που απαιτούν το νοσοκομείο στην Άμφισσα να δουλέψει κανονικά, το γηροκομείο να ανοίξει, να ξεσκονιστούν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα… να πάρουν τον δρόμο τους τα τουμπανάρια της αρπαχτής.

Θα γίνουν όλα αυτά; Θα προχωρήσουμε; ή θα κολλήσουμε; Βεβαιότητες δεν υπάρχουν.

Πού θα καταλήξει η ιστορία δεν γνωρίζω. Προφανώς είναι επίδικο της αναπτυσσόμενης και εξελισσόμενης ταξικής πάλης, της οποίας αποτελέσματα ήδη βιώνουμε.

 Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει μέσα από τις δημοκρατικά οργανωμένες  συλλογικότητες να δίνει την καλλίτερη λύση "υποχρεώνοντας" την αριστερά, τον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν τις ευθύνες τους πλήρως απέναντι στο κόσμο της εργασίας.

‘Έτσι και αλλιώς είναι η τελευταία ευκαιρία τους καθώς η γνωστή ρήση του Ζ.Π. Σαρτρ – η κόλαση είναι οι άλλοι – δεν μπορεί να ισχύει συνεχώς και αδιαλείπτως…

Οι δημοκρατικές δυνάμεις είναι υπαρκτές και μάχιμες ώστε η Συμφωνία-Συνθηκολόγηση του καλοκαιριού να μη γίνει ένα ακόμη μνημόνιο.

                               

Χρήστος Βανδώρος