Έξι Μέρες Πεζοπορία, Στο Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4 Από Το Καρπενήσι Στους Δελφούς 150 Χιλιόμετρα

 Στέφανος Σταμέλλος:

 Μετά από έξι μέρες πεζοπορία, διανύοντας περίπου 150 χιλιόμετρα στο ευρωπαικό μονοπάτι Ε4 ξεκινώντας από το Καρπενήσι, φθάνω στους Δελφούς, «έναν ιερό τόπο της αρχαίας Ελλάδας, που, είτε αποβλέπουμε στη θρησκεία είτε στην ιστορία, είτε στην τέχνη, δεν προκαλεί μόνο ζωηρό ενδιαφέρον αλλά γεννάει και γνήσια συγκίνηση». Αυτή τη συγκίνηση δεν μπορείς να την αποφύγεις......

Ήταν μια πεζοπορία έξι ημερών, μια πορεία μοναχική. Χωρίς πολλά «προαπαιτούμενα», αλλά με πολλά εφόδια. Κυρίως τις εμπειρίες των παιδικών χρόνων και των χρόνων της εφηβείας στο χωριό, στα Πετράλωνα στον τόπο που γεννήθηκα, τις εμπειρίες της εξοχής και της φύσης στην ορεινή Ευρυτανία. Εφόδιο η εμπειρία του ορειβάτη των μεγάλων αποστάσεων και των πολλών ωρών. Είχα υπολογίσει τα 150 περίπου χιλιόμετρα της διαδρομής και τις 12-14 ώρες την ημέρα περπάτημα και υπολόγιζα να είμαι στους Δελφούς ή το Σάββατο βράδυ ή την Κυριακή μεσημέρι. Μιας διαδρομής που αποτελεί μέρος του πασίγνωστου σε πεζοπόρους ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Έφθασα την Κυριακή το μεσημέρι, στις 2μμ

Οφείλω αυτή την απόφαση στη Ζοζεφίνα, την φίλη μας από την Ολλανδία, η οποία μας έλεγε ότι Ολλανδοί τουρίστες κάνουν το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 από το Καρπενήσι μέχρι τους Δελφούς. Η ίδια ξεκίνησε μόνη της από τη Νέα Βίνιανη και έφθασε μέχρι τον Αθανάσιο Διάκο. Έτσι γεννήθηκε και η δική μου ιδέα. Ήταν μια γρήγορη σχετικά επιλογή, μια δύσκολη απόφαση να αφήσεις την καθημερινότητα, να αφήσεις τις δουλειές και τις πολιτικές εξελίξεις – που είναι στο κόκκινο – και να πάρεις τα πόδια σου για να γνωρίσεις αυτές τις κρυμμένες ομορφιές της άλλης Ελλάδας.

Τελικά ήταν μια ωραία εμπειρία που δεν περιγράφεται. Ευχάριστη, αποκαλυπτική και διασκεδαστική, αλλά και επίπονη, κουραστική και με πολλά εμπόδια… γενικά ανεπανάληπτη.

«Όσο πεζή κι αν μοιάζει μια ενέργεια, αν επιμείνεις και της δώσεις διάρκεια χρόνου, θα γίνει μια καθαρά πνευματική πράξη, στα όρια του διαλογισμού» γράφει ο μαραθωνοδρόμος Χαρούκι Μουρακάμι στο βιβλίου του «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο». Χρειάζεται και μια υπέρβαση, να είσαι μόνος σου στα δύσβατα εγκαταλειμμένα ορεινά μονοπάτια και να περπατάς έξι μέρες και μάλιστα με φουσκάλες στα πέλματα χωρίς καμιά υποστήριξη και να πρέπει όλα να τα κανονίζεις μόνος σου. Η διαπίστωση είναι ότι καλύτερα διαχειρίζεται κανείς το χρόνο και την κούραση όταν είναι μόνος του. Όταν πρέπει να μοιράζεσαι κάποιες ακραίες καταστάσεις, η κούραση πολλαπλασιάζεται. Όταν πρέπει να σκέφτεσαι και τον σύντροφο ή τους συντρόφους σου, μην υπερβάλεις, μην τυχόν και κρύβουν την κούρασή τους, μήπως πρέπει να σταματήσεις ή να μην σταματήσεις, να μοιραστείς τις ανάγκες και τις δυνατότητες με τους άλλους. Όταν είσαι μόνος σου, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, έχεις καλύτερη διαχείριση της κούρασης, του χρόνου, της αυτοσυγκράτησης, του στόχου. Αρκεί να νοιώθεις ότι «το έχεις» πραγματικά και δεν είναι τόσο «βουνό» για σένα.
Λίγο πριν φύγω για το Καρπενήσι έγραφα: “Η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαίους εταίρους στις Βρυξέλλες είναι σε πλήρη εξέλιξη. Τα ερωτηματικά πολλά∙ και τεράστια η ανησυχία όλων μας για το τι μέλει γενέσθαι. Όλα πλέον οδηγούν στη σκέψη ότι πρέπει να ακούσουμε τον χρησμό της Πυθίας, ως τη μόνη οικολογική απάντηση, για τα μελλούμενα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας”. Η Ευρυτανία είναι το κέντρο της Ελλάδας, είναι και η πατρίδα. Δεν μπορούσα παρά να έχω αφετηρία το Καρπενήσι, για να μπορέσω να επισημοποιήσω την προσπάθεια και την ταλαιπωρία για να προσεγγίσω με αξιοπρέπεια και σεβασμό την σοφία της για να μου δώσει τον χρησμό της… και ως ευρωπαίος μάλιστα πολίτης, να ακολουθήσω το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Όλα αυτά για να τύχει ο χρησμός και της καλής αντιμετώπισης από τη μεριά των δανειστών και ιδιαίτερα της Μέρκελ και του Σόιμπλε… τρομάρα τους.

Εδώ έφθασε στο τέλος και η ανάρτηση των φωτογραφιών που αφορούσαν τη διαδρομή. Σας ευχαριστώ όλους…