Δύο Ελλάδες ξενυχτούν

Τα μνημόνια δημιούργησαν δύο Ελλάδες που δεν κοιμούνται τα βράδια. Μία από την αγωνία για το πώς θα βγει ο μήνας και μία πετώντας λεφτά στα πόδια του αγαπημένου της λαϊκού τραγουδιστή.

του Νίκου Μωραΐτη....

 

– Και ποιος ήταν στη συναυλία του τάδε στην Αντίπαρο; (Ρώτησα)

– Η μισή λίστα Λαγκάρντ. (μου απάντησαν)

Στο παραδιπλανό νησί, στη Μύκονο, στη συναυλία άλλου τραγουδιστή, το εισιτήριο κατ” άτομο είχε 1000 ευρώ.

Δεν ψέγω τους τραγουδιστές. Αν και πολύ θα μου άρεσε ένας τραγουδιστής που θα είχε γραμμένους στα παλιά του τα παπούτσια όλους τους μεγαλοσχήμονες νεο-παλαιο-βαθύπλουτους αυτού του τόπου, η αλήθεια είναι ότι οι λαϊκοί τραγουδιστές πάντα διασκέδαζαν το πολύ χρήμα. Ας μη θυμηθώ για ποιους έχουν τραγουδήσει οι μέγιστοι Μοσχολιού, Μπιθικώτσης, Κόκοτας, Ζαμπέτας και τόσοι άλλοι.

Είναι, όμως, άλλο το χρήμα του Ωνάση που έπεφτε στα πόδια των τραγουδιστών στα χρόνια της ανάπτυξης του Καραμανλή, άλλο το χρήμα που έριχναν στα πόδια του Λε Πα στα χρόνια του Ανδρέα της αναδιανομής και των επιδοτήσεων και άλλο σήμερα, σε μία χώρα υπό κατάρρευση.

Θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα αν ντρέπονται καθόλου αυτοί οι τύποι που ανοίγουν σαμπάνιες των εκατοντάδων ευρώ την ώρα που ο διπλανός τους είναι άστεγος, αλλά φαίνεται ότι το πολύ χρήμα έχει ανοσία στην ντροπή.

Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι ότι αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που βρίσκεται για έκτο καλοκαίρι σε Μνημόνιο, με κατακερματισμένο τον κοινωνικό της ιστό. Πώς αυτοί οι τύποι κατάφεραν να έχουν τόσα λεφτά για πέταμα σε μία βραδιά, ύστερα από πέντε χρόνια Μνημόνιο; Ποια η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η στόχευση των σκληρών μέτρων ήταν λάθος, από το γεγονός ότι η ελίτ του πλούτου ξοδεύει χιλιάδες ευρώ για ένα λαϊκό ρεφρέν την ώρα που η κοινωνία στενάζει;

Τα μνημόνια δημιούργησαν δύο Ελλάδες που δεν κοιμούνται τα βράδια. Μία από την αγωνία για το πώς θα βγει ο μήνας και μία πετώντας λεφτά στα πόδια του αγαπημένου της λαϊκού τραγουδιστή.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς απέτυχε -σε συνθήκες διεθνούς πραξικοπήματος- να άρει τα μνημόνια. Το μόνο που μένει, είναι η προσπάθεια να ισορροπήσει τις αδικίες τους. Να μοιράσει τον πόνο, ώστε να μην υποφέρει μόνο η μία Ελλάδα την ώρα που η άλλη επιδεικνύει ρόλεξ, σαμπάνιες και γαρύφαλα.

Η στήριξη στην κυβέρνηση παραμένει με αυτή την ελπίδα. Αν καταφέρει μία εξισορρόπηση, θα σημαίνει ότι άξιζε η ψήφος. Αν όχι, το «πρώτη φορά Αριστερά» θα γίνει το ανέκδοτο αυτών που κάθονται πρώτο τραπέζι πίστα.

altsantiri