ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΑΚΟΣ: Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου, η αγάπη είναι το πλάτος του (βίντεο + φωτο).

Του  "Γ" (Επιλογή  και  σύνδεση  κειμένων  , φωτογραφιών ,εικόνων  και  βίντεο).

"Έχω τρεις κόσμους. Μιὰ θάλασσα, έναν ουρανὸ κι έναν πράσινο κήπο: τὰ μάτια σου.

Θὰ μπορούσα αν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεις, νὰ σάς έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.

Ἡ θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κήπο μου,

μὴ μὲ ρωτήσετε."(  ποίημα  πράσινος  κήπος)....

Σαν  σήμερα  (4 Αυγούστου  1991), πέθανε  ο  ποιητής  και  πεζογράφος Νικηφόρος Βρεττάκος   που γεννήθηκε στις Κροκεές Λακωνίας 

την 1η Ιανουαρίου 1912..............

"Έχω τρεις κόσμους. Μιὰ θάλασσα, έναν ουρανὸ κι έναν πράσινο κήπο: τὰ μάτια σου.

Θὰ μπορούσα αν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεις, νὰ σάς έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.

Ἡ θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κήπο μου,

μὴ μὲ ρωτήσετε."(  ποίημα  πράσινος  κήπος)....

O Ποιητής  και  Πεζογράφος Νικηφόρος Βρεττάκος ( 1912 –  1991) γεννήθηκε στις Κροκεές Λακωνίας την 1η Ιανουαρίου 1912. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο πατρικό του κτήμα στην Πλούμιτσα, κοντά στον Ταΰγετο και τα μαθητικά του στις Κροκεές και το Γύθειο, από το Γυμνάσιο του οποίου αποφοίτησε.

Νέος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές που δεν πραγματοποίησε και άσκησε διάφορα επαγγέλματα ως ιδιωτικός υπάλληλος (1930-1938) και έπειτα ως δημόσιος υπάλληλος (1938-1947) και ως φιλολογικός συντάκτης περιοδικών και εφημερίδων...

Ο Λάκων ποιητής της ειρήνης, του ανθρωπισμού και της αγάπης, άγνωστος σε πολλούς όσο αφορά την δύναμη των στίχων του πάντα  συγκινούσε και θα συγκινεί με τον βαθύ και γνήσιο συναισθηματισμό του.

Στο παρακάτω βίντεο  έγινε μια επιλογή από αποσπάσματα ποιημάτων του Νικηφόρου Βρετάκου, που καταδεικνύουν την ποιητική αλλά και στοχαστική του δύναμη.

..Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 και ύστερα στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ.

Το 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά.

Την περίοδο της δικτατορίας (1967-74) έζησε αυτοεξόριστος σε χώρες της Ευρώπης.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι ένας σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής, που διακρίνεται για τον βαθύτατο ανθρωπισμό της ποίησής του και την ιδιομορφία των εμπνεύσεών του....

...Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.Έγραψε  40  ποιητικά  έργα,17  πεζά  και  4  μεταφράσεις...

..Πήρε μέρος σε πολλά ποιητικά συνέδρια και φεστιβάλ στο Λονδίνο, στην Αχρίδα της τότε Γιουγκοσλαβίας κ.α.

Τιμήθηκε με δύο Πρώτα Κρατικά Βραβεία (1940 και 1956), το Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1976), με το βραβείο Ουράνη κ.ά.....

Ένας Λάκωνας τραγουδιέται από έναν Κρητικό!

...Το 1980 πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του «αγνώστου ναυτικού» στο λιμάνι του Γυθείου.

Το 1987 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ήταν κάτοικος Αθηνών (Παγκράτι) και ομιλούσε Γαλλικά και Ιταλικά....

ΕΙΔΙΚΗ  ΣΗΜΕΙΩΣ: Είχε  επισκεφθεί  πολλές  φορές  την Πολύδροσο  ,την  οποία  αγαπούσε ιδιαίτερα .  Ήταν αδελφικός φίλος  με  τον συμπατριώτη  μας   λογοτέχνη Γιάννη  Μαρρέ  και  είχε  φιλοξενηθεί πολλές  φορές στο  Ιστορικό  σπίτι  του Μαρρέ. Αλληλογραφούσαν  επίσης πολύ  συχνά  μεταξύ  τους   με  ποιήματα  τους  και  πεζά  κείμενα  .

 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ  ΔΥΟ  ΦΙΛΩΝ

"''H τελευταία συνάντηση των δύο φίλων ποιητών έγινε στο Α Νεκτροταφείο Αθηνών, χαράματα στις 4 Αυγούστου του 1991. Ο Γιάννης Μαρρές κάθετος στητός κι ολόρθος κι ο άλλος, ο αδερφός του Νικηφόρος, ο τρισεκατομμυριοστός δούλος του Θεού Νικηφόρος οριζόντιος για πάντα στο δρύινο φέρετρο του μακρινού ταξιδιού.
Εκεί μόνοι κι ολομόναχοι οι δυο τους, σαν κλαδεμένα κλήματα που σιωπώντας κλαίνε αποχαιρετιστήκανε. Κι οι άνθρωποι που βρίσκονταν γύρω, τίποτα δεν μπορούσαν να καταλάβουν από την αργόσυρτη κραυγή του Γιάννη, που ταρακουνώντας το ξύλινο φέρετρο του φίλου του ξεφώνιζε: Σήκω βρε Νικηφόρε απάνω, πως χωράς εσύ μέσα σε τούτο το κουτί?
   Από την αυτοβιογραφία του Γιάννη Μαρρέ...........""

Ο Νικηφόρος Βρετάκος έφυγε  από  τη  ζωή, στις 4 Αυγούστου του 1991.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ  ΜΑΡΡΕ - ΒΡΕΤΑΚΟΥ

Θα  παραθέσουμε ενδεικτικά   δύο  τρία μικρά  ποιήματα ,  επιστολές  από  αυτή  την  αλληλογραφία, που  περιλαμβάνονται  στο  υπό  έκδοση βιβλίου  του , άλλου  επίσης  καλού φίλου του  Μαρρέ , λογοτέχνη  Δημήτρη  Φαφούτη  από  την  Μενδενίτσα  με  τίτλο

 "ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ  ΒΡΕΤΑΚΟΣ  ΚΑΙ  Η  ΦΙΛΙΑ  ΤΟΥ  ΜΕ  ΤΟ  ΓΙΑΝΝΗ  ΜΑΡΡΕ".

Ξεχωριστή αναφορά   σε  αυτή  τη  σχέση θα  κάνουμε  σε  άλλο   ειδικό αφιέρωμα.

Μαρρές  για  Βρετάκο .

Ποιήμα  "ΚΑΗΜΟΣ".

Τα  πράγματά  του  έτοιμα/η  πολιτεία  τον  περίμενε/

Στήν  άκρη  στάθηκε  του  χαγιατιού/κι  αγνάντεψε  γιά  μιά  στιγμή/τ  αγαπημένα  του  βουνά.

Κι  εγώ  κοιτώντας  τον/τα  κλαδεμένα  κλήματα  θυμήθηκα/που  σιωπώντας  κλαίνε".

Σε  επιστολή  του  στον  Βρετάκο  ο  Μαρρές  από  την  Γυάρο  του  στέλνει και   το  ποίημα

του  "ΟΙ  ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ  ΝΑΥΑΓΟΙ".

"Καθισμένοι  στα  βράχια  /αγναντεύουν  τη  θάλασσα. Μάταια  οι  γλάροι/

καρτερούν  στους  όρμους/να  μεταφέρουν  τα  μηνύματά  τους.

Βαρύ  παράπονο  ο  λόγος  τους/θα  καρφωνόταν σαν  μαχαιριά/

στις  καρδιές  εκείνων  που  αγαπούν./Και  σιωπούν  περίλυποι/μετρώντας  την  πορεία  του

χρόνου/με  τις  πικρές  ανάσες  τους/περιμένοντας  τη  λευτεριά..."

Λίγες  μέρες  μετά  την  Πρωτοχρονιά  του  1968  του  γράφει  ο (αυτοεξόριστος) Βρετάκος - Υπάρχουν  και  εδώ  βουνά  ψηλά  και  μεγάλα  έλατα, μόνο  που  τα  έλατα  δεν  μυρίζουν. Δεν  είναι  φτιαγμένα  για  Δημοτικά  Τραγούδια. Ευχές, ευχές, ευχές. Φιλιά  στον  μπάρμπα  Θανάση,στη  θεία  Βασίλω  ,στην  Τασούλα. Με  αγάπη  Νικηφόρος.

Και  ο  Δημήτρης  Φαφούτης  στον  Επίλογο  του  βιβλίου  του   και μέσα  σε  5 μόνο γραμμές 

γράφει  γιά     τον  Νικηφορο  Βρετάκο  τα  εξής:

"Ο  Νικηφόρος  Βρετάκος  υπήρξε  Χριστιανός , όταν ο  Χριστιανισμός  σήμαινε  ανιδιοτέλεια  και  αγάπη.  Και  ειδωλολάτρης  όταν  η  ειδολολατρεία  στέργιωνε  αγάλματα και  ύψωνε  Παρθενώνες.

Είχε  την  αγάπη  και  την  αλήθεια  για  οδηγό  και  από  αυτό  το  μετερίζι  πολέμησε  στη  ζωή  του".

"Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της, εσύ./ Μὰ πότε ανθίσατε; /Στέκομαι στὸ παράθυρο

και σας κοιτώ καὶ κλαίω./Τόση χαρὰ δὲν τὴν μπορούν /τὰ μάτια μου.

Δός μου, Θεέ μου,/ όλες τὶς στέρνες τ᾿ ουρανού /να στις γιομίσω."

΄΄Γ΄΄