Με τιμά ιδιαιτέρως. Δεν ξέρω τι να πω! Πώς να εκφράσω τα συναισθήματά μου!
Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ από καρδιάς είναι λίγο.
Με δάκρυα χαράς στα μάτια, σας φιλώ και σας εμπιστεύομαι.
Κική Νικοπούλου
Σας κοινοποιώ ένα ποίημα μου για τον αγώνα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα.
"Λιάζομαι ακίνητη σα σαύρα του καλοκαιριού.
Αφημένη στην καυτή αίσθηση της έμπνευσης
και εκτεθειμένη στο απρόβλεπτο της ώρας,
μαζεύω σκόρπιες αντιδράσεις του κινδύνου
και προσποιούμαι τη νεκρή. Δεν αναπνέω!
Πρόβα σε σκηνή θανάτου ή αθανασίας.
Με το χρόνο σύμμαχο πετρώνω.
Μεταμορφώνομαι, γίνομαι άγαλμα.
Η έκτη κόρη που επιστρέφει
στο γνωστό βά(ρα)θρό της
γεμάτη ερωτήματα και εκτίναξη
αγκαλιάζοντας επιτέλους τις άλλες,
λίγο πριν μας ακρωτηριάσουν".
(από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή ΕΚ-ΠΟΙΕΙΝ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.