Το φαινόμενο καλοκαίρι - Της Χρυσοντίνας Παπαδάμ

Ήρθε το καλοκαίρι.

Ήρθε η ώρα να πάμε στα χωριά μας....

Να ανοίξουμε τα σπίτια μας αφού πληρώσαμε τον ΕΝΦΙΑ.

Ένα χρόνο κλειστά. Άντε να τα κάνεις κατοικήσιμα. Κάποια βρύση θα τρέχει, κάποια πόρτα δεν θα κλείνει, ένας σοβάς έπεσε, ένα κεραμίδι γλίστρησε και μπάζουν τα νερά, τα χόρτα στον κήπο ζούγκλα σκέτη. Πού λεφτά για μερεμέτια.

Στην πλατεία του χωριού δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες ετοιμασίες, όπως λάμπες που κάηκαν να αντικατασταθούν, πλάκες ξεκόλλησαν, τα χόρτα δεν κοπήκανε, στα παγκάκια βγήκαν κάτι καρφιά, οι παιδικές χαρές ξεφτισμένες.

Πρόεδρε γιατί;

Δεν υπάρχουν λεφτά στο Δήμο για έργα και συντηρήσεις.

Κάντε ό, τι νομίζετε.

Οι άλλοι χωριανοί, άλλος άνεργο παιδί, άλλος με 100 δόσεις, άλλος…., άλλος…, άλλος…!

Και όλα αυτά τα σκέφτεται ο καθένας.

Θυμάται και τις ωραίες μέρες, τις πρόσφατες ωραίες μέρες και δεν του κάνει η καρδιά να κάνει τον ανήφορο.

Έτσι τα χωριά μας δεν ξαναζωντανεύουν έστω το καλοκαίρι.

Γυρίζουμε στη δεκαετία του ’50. Με τα σπίτια μας που αφήνονταν στην εγκατάλειψη.

Τότε τουλάχιστον είχαμε λόγο να τα επισκεπτόμαστε.

Τώρα όμως ζωντανεύουν οι αναμνήσεις και δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε.

Τότε τουλάχιστον είχαμε τους γέρους γονείς μας που ζούσαν εκεί.

Απ’ τη στιγμή που φύγανε, πάνε και τα σπίτια.

Πάντα όμως ελπίζουμε για το καλύτερο.

Για όσους το πρόλαβαν θυμούνται.

Χρυσοντίνα Παπαδάμ

Για τα ΄΄ ΑΓΟΡΙΑΝΙΤΙΚΑ ΝΕΑ΄΄