Στην εξουσία μαζί, στις ευθύνες χώρια

«Όταν έγραψα το κείμενο «Θα χε@@@με στο τάλιρο, κύριε Λαφαζάνη;» ήταν όλα νωπά κι ήμουνα πολύ οργισμένη με την αριστερή πλατφόρμα. Τώρα που πέρασαν οι μέρες....

και βλέπω τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα – είμαι ακόμα πιο οργισμένη.

Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και τι θέλουν απ’ τη ζωή μας; Ζουν ανάμεσα μας; Ζητάνε την ψήφο μας; Κι αν είναι έτσι, γιατί να την δώσουμε σ’ αυτούς; Γιατί να μην την ρίξουμε απευθείας στο ΚΚΕ που είναι και πιο μεγάλη φίρμα;

Διαψεύστηκε απ' τον Λαφαζάνη το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο. Από άτομο δηλαδή που δήλωσε το μνημειώδες “ψηφίζω ‘όχι’, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση’. 

Και το είπε στα σοβαρά αυτό τώρα. Χωρίς να γελάει. Χωρίς να λέει:

“Ελάτε ρε παιδιά, πλάκα κάνουμε, μην τσιμπάτε. Σοβαροί άνθρωποι είμαστε, γίνονται αυτά τα πράγματα;”

Όποιος κρατάει αυτή την στάση – γιατί να μην την έχει δει και Μπραντ Πιτ με κουκούλα; Γιατί να μην σκάβει παράλληλα υπόγειο τούνελ που θα τον βγάζει τσιφ στο υπόγειο με τα 22 δις; Γιατί αυτό δεν ήταν τελικά, το plan B της αριστερής πλατφόρμας;

Και μετά το ρεσάλτο, θα απήγαγαν τον Στουρνάρα; Κορυφαίο! Ο Στουρνάρας με μαύρη κομπινεζόν να μαστιγώνεται. Η υπολοχαγός Νατάσα να υποβάλλεται σε φριχτά βασανιστήρια για να αποστηθίσει par coeur όλο τον Ίσκρα. Κι όταν τον αποφυλακίζανε, να γράψει μπεστ σέλερ σαν την Νατάσα Κάμπους: “1000 και μια μέρες στα μπουντρούμια της Κουμουνδούρου”.

Είναι γεγονός ότι, μέχρι τώρα, άλλο μεγαλόπνοο δεν μας έκατσε: Θα παίρναμε λεφτά από τους Αμερικάνους, δεν μας δώσανε. Θα παίρναμε από του Ρώσους, δεν μας δώσανε. (Θα μου πεις ‘δεν είχανε’. Κι όταν είχανε - διαχρονικά τα είδαμε τα χουβαρντιλίκια τους). Θα παίρναμε από τους Κινέζους, τους τελείωσαν. Θα τα περνάμε από πολεμικές αποζημιώσεις, από υγραέρια φωταέρια, από αγωγούς κι ανάγωγους, από κρυμμένους θησαυρούς της θείας Τασίας τρίτη ρίζα ελιάς δεξιά στο Λιόπεσι.

Στην επιτομή της νεύρωσής μας, βλέπαμε να ποζάρουνε Τετάρτη βράδυ στο περιστύλιο διάφοροι τύποι με υπερτροφικό εγώ και να δηλώνουν σε Α’ ενικό:

“ΕΓΩ δεν μπορώ να προδώσω το λαό που με στήριξε, ΕΓΩ ζητάω συγγνώμη από το φαν κλαμπ μου κι απ’ τις ορδές θαυμαστριών που μου σκίζουνε τα αμπέχονα, ΕΓΩ είμαι το κράτος, ΕΓΩ ειμί η δύναμις και η δόξα, ΕΓΩ ειμί το φως το αληθινόν, ΕΓΩ ο άρτος της ζωής, ΕΓΩ η άμπελος η αληθινή κι ο πατήρ ΜΟΥ γεωργός εστί.”

Και να τους κοιτάς και να λες – τον ξέρω τώρα εγώ αυτόν; Αυτόν τον Νίκο Μπελογιάννη σε μπρελόκ, αυτόν τον Άρη Βελουχιώτη – μινιατούρα, τον ξέρω; Τον ήξερα κι από χτες; Η μάνα του τον ξέρει;

Και τελικά…

Άτομα που καταψηφίζουν μεν – στηρίζουν δε, γιατί να κωλώσουν στο γεγονός πως άπαξ και πάρεις τα 22 δις, αυτόματα αυτά χάνουν την αξία τους; Εκμηδενίζονται. Μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα. Σαν να πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις με πλαστά χαρτονομίσματα.

Δηλαδή, εδώ μιλάμε για την χαρά της προσχολικής ηλικίας. Το επιτραπέζιο Μονόπολη της αριστερής πλατφόρμας!

Με ψεύτικα χαρτονομίσματα, καλή παρέα, τίποτα μπιρίτσες, ένα μεζέ στη μέση να τσιμπάνε τα παιδιά, θα παίζαμε χαρωπά Μονόπολη. 

Φέρε ασσόδυο, φέρε πεντάρες για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες – ωραία πράγματα, Παναγιώτη μου.

Αγοράζω την λεωφόρο Αμαλίας, χτίζω ξενοδοχείο στην πλατεία Βάθης, πλήρωσε μου νοίκι για τα σπίτια στην Επτανήσου, πουλάω την Ηλεκτρική Εταιρία κι αγοράζω τον σταθμό Πελοποννήσου. Σειρά σου. Πλήρωσε φόρο εισοδήματος ή πήγαινε για τρεις γύρους στη φυλακή.

Λαφαζαναίοι, Σαρακατσαναίοι, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες. Μην ερμηνεύετε το δικό μας το Όχι.

Μην ερ-μη-νεύ-ε-τε το δι-κό μας το Ό-χι.

Κάποιοι το ‘όχι’ δώσανε εντολή ‘π@@άνα όλα’ μετά συγχωρήσεως.

Κάποιοι με το ‘όχι’ μας δώσαμε εντολή επαναδιαπραγμάτευσης.

Οπότε τι λέμε εδώ;

“Όλα τα ‘όχι’ είναι ίσα, αλλά μερικά ‘όχι’ είναι πιο ίσα από τ’ άλλα”;;;

Κακό αποτέλεσμα. Σύμφωνοι. Ήττα; Ήττα.

Όμως, κύριοι, ηττάται αυτός που πολεμάει.

Όχι αυτός που χαζεύει τον πολεμιστή.

Σαφές;

Ρίξε τότε, τη ζαριά κι αγόρασε τη Βασιλίσσης Σοφίας.»

τα «Νέα»