Εθνικός Διχασμός.! Της Έφης Θάνου

Έφη Θάνου

Ένας ολόκληρος λαός που χει γνωρίσει από τα μέσα τον εμφύλιο, που χει μάθει από πολύ νωρίς τι σημαίνει πείνα, τι σημαίνει να ματώνεις για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, ...

που χει μάθει πολύ καλά τι σημαίνει να πηγαίνεις εξορία, που χει ζήσει κάτω από το δικτατορικό καθεστώς , που έχει κάνει δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα, που χει έρθει αντιμέτωπος με τη φτώχεια, την ανεργία αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, ένας λαός που έχει νιώσει στο πετσί του απανωτές απογοητεύσεις, που έχει χάσει κοντινά του πρόσωπα εξαιτίας αυτής της ύπουλης ψυχικής ασθένειας, της κατάθλιψης, που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει οικονομική κρίση, περικοπές, αμισθί εργασία και αβεβαιότητα για το μέλλον, που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει ανασφάλιστη εργασία και που νιώθει εγκλωβισμένος σε αυτή αλλά και ένας λαός που ακόμα προσπαθεί ώστε να συνεχίσει να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής έχει μοιραστεί στα δύο. Ναι, στα δύο. Κυρίαρχος όλων ο φόβος. Ο φόβος για το τι θα πεις στον γείτονα σου, στο μανάβη της γειτονιάς, στον εργοδότη σου, στο περαστικό αλλά και στον διπλανό σου στο Μετρό. Κάποτε, είχαμε μάθει βλέπεις να ακούμε, να συζητάμε και αν μη τι άλλο να κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις παρά τις διαφορές και τις αντιθέσεις, παρά τις διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις και ιδεολογίες. Τώρα, εν μία νυκτί γίναμε οι Μεν και οι Δε, γίναμε ξαφνικά εχθροί, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα, γίναμε εκείνο το τέρας που μισούσαμε, βριζόμαστε και σπρωχνόμαστε στις ουρές των τραπεζών, στα σούπερ μάρκετ, φτάσαμε στο σημείο να μη μιλάμε ο ένας στον άλλον, να είμαστε ειδικοί όλων, οι μεν εμφανίζονται ξαφνικά σαν ήρωες έτοιμοι να αλλάξουν τον κόσμο και οι δε έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην υπερισχύσουν οι άλλοι. Αυτό είμαστε λοιπόν; Αυτός είναι ο λαός μας; Αυτό είναι το ανάστημα που μπορεί να επιδείξει κανείς τέτοιες ώρες; Με Φωνές και με ανταλλαγή κατηγοριών δυστυχώς δεν άλλαξε ποτέ κανένας κόσμος! Ότι αποφασίσει αυτός ο έρμος ο λαός αυτή τη Κυριακή θα είναι δυστυχώς κάτω από καθεστώς πίεσης που του ασκείται ήδη, καθημερινά τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τον τύπο αλλά και κάτω από καθεστώς μιας δημιουργικής ασάφειας τόσο από τη μία όσο και από την άλλη πλευρά. Σε καμία περίπτωση όμως, δε μπορεί κανένας να εκβιάσει το οτιδήποτε από κανέναν, ο καθένας επιλέγει και πράττει με βάση τι ζωή που θέλει να έχει από δω και πέρα, με βάση το μέλλον του αλλά και με βάση το μέλλον των παιδιών του. Εκείνος άλλωστε είναι πολίτης τούτης εδώ της χώρας και εκείνος επιλέγει με βάση τι θεωρεί καλό και ωφέλιμο για εκείνον. Το μόνο που πρέπει να γνωρίζει όμως, είναι πως αυτή του, την επιλογή θα την κουβαλά πιθανώς για μια ζωή, άρα είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να μην είναι άμοιρος των ευθυνών του για το τι μέλλει γενέσθαι. Δική σου λοιπόν η επιλογή, δικό σου και το μέλλον. Αν ρωτούσες εμένα πάντως, θα σου λεγα εκείνα τα λόγια που χε πει κάποτε ο  Μάνος Χατζιδάκις, "πως δηλαδή κανείς δε θέλει να πιστέψει πως βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα και είναι ο ουρανός. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων"

Καλή συνέχεια. Α, και Ψυχή Βαθιά.!

*Tο κλείσιμο του κειμένου μου, αποτελεί σχόλιο του Μ. Χατζιδάκι όπως ακούστηκε στο Τρίτο πρόγραμμα τον Ιούνιο του 1979.

http://hlektrikosthiseas.blogspot.gr/