«Δεκαπέντε εκατομμύρια παιδιά έχουν σκοτωθεί, βιαστεί, πουληθεί ως σκλάβοι, έχουν απαχθεί για να γίνουν “στρατιώτες” στις περιοχές.....
όπου μαίνονται οι συγκρούσεις. Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία τόσα πολλά παιδιά δεν έχουν υποστεί τέτοια ανείπωτη βία»
(Αντονι Λέικ, εκτελεστικός διευθυντής της UNICEF)
Οι φωτογραφίες λένε πολλά περισσότερα από τα στατιστικά της UNICEF και έγιναν αιτία να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν.
Πριν από χρόνια ερευνούσα αρχειακό υλικό και έπεσα σ’ ένα διπλωματικό έγγραφο Αγγλου πράκτορα. Ηταν γραμμένο μετά την καταστολή της εξέγερσης του Δασκαλογιάννη, τον οποίο οι οθωμανικές αρχές έγδαραν ζωντανό, δημόσια, για παραδειγματισμό, στην πλατεία στο Ηράκλειο.
Το έγγραφο όριζε τα σύνορα των χωρών της Βαλκανικής και της Τουρκίας. Είναι τα σύνορα που υπάρχουν και σήμερα.
Η γεωπολιτική των κυρίαρχων δυνάμεων σχεδιάζεται πολλά χρόνια πριν από την εφαρμογή της.
Μία γραμμή στον χάρτη, που για τους νταραβεριτζήδες αυτού του κόσμου είναι σύνορο ή δρόμος προς τα πετρέλαια ή το νερό ή τον σιτοβολώνα ή το ουράνιο· για τους λαούς, για τον απλό άνθρωπο, μπορεί να είναι θάνατος, καταστροφή, εξανδραποδισμός, βιασμός της ζωής του, κόλαση.
Ισως ύστερα από σαράντα χρόνια που θα ανοίξουν οι υπηρεσίες τα αρχεία για το σήμερα, ίσως μάθουμε και τα πραγματικά αίτια της γενοκτονίας στο Σουδάν, του διαμελισμού της Συρίας και του Ιράκ, της κατάτμησης της Ουκρανίας, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και... πάει λέγοντας.
Τα εκατομμύρια νεκρών, σακατεμένων, ταπεινωμένων, κολασμένων ανθρώπων τού σήμερα θα είναι στατιστικά στοιχεία...
Ετσι, λοιπόν, διαβάζοντας πριν από λίγο καιρό την ανακοίνωση-σχέδιο ψηφίσματος του ΟΗΕ για την άγρια εμφύλια σφαγή στο Σουδάν, που έλεγε ότι «θα υπάρξουν κυρώσεις εάν δεν σταματήσει η εμφύλια και αιματηρή διαμάχη για την εξουσία», την εξέλαβα τουλάχιστον ως υποκριτική, αν όχι ειρωνική.
Φαινομενικά μοιάζει να συγκρούονται δύο κυρίαρχες φυλές στο Σουδάν, εκεί στον Νότο, με τα πετρέλαια. Από τη μια αυτοί που έχουν αραβική ρίζα κι από την άλλη αυτοί με αφρικανική.
Τι βολικό, ε; Και ποιος τους έβαλε να βγάλουν τα μάτια τους; Πόλεμος ξανά για τον έλεγχο της ενέργειας, να ’χει πετρέλαιο το αυτοκίνητο, οι βιομηχανίες, ο καυστήρας του κάθε σπιτιού της Δύσης.
Επί Λεοπόλδου σφαγιάστηκαν κοντά δέκα εκατομμύρια Αφρικανοί στο Κονγκό για να ’χει η Δύση καουτσούκ για τις ρόδες των πρώτων αυτοκινήτων και για να γίνουν ελαστικοί οι κορσέδες των γυναικών και των χορτάτων ώστε να μη φαίνεται η κοιλιά τους.
Αλήθεια, πόσους ανθρώπους κόστιζε ο κάθε κορσές τότε;
Αναπάντητο μένει το ερωτηματικό στα μάτια των παιδιών. Ολοι καταλαβαίνουμε, ακόμη και τα παιδιά, και ξέρουμε τον ένοχο και ποια είναι η αιτία. Γι' αυτό θα δώσω τον λόγο σε τρεις πρόσφυγες από την Αφρική.
Σε μία έγκυο, τη Ράχουα Αρετζί 26 χρονώ από την Ερυθραία, τον Αμίρ, υπεύθυνο της κοινότητας, από το Σουδάν, και τον Οσάμα, δραστήριο Σουδανό και πρόεδρο της κοινότητας που κινητοποιεί δεκάδες εθελοντές και βοηθάει εκατοντάδες πρόσφυγες να επιβιώσουν από τον Μινώταυρο της ελληνικής κρατικής γραφειοκρατίας, που είναι καθεστώς πάνω από το καθεστώς.
Οι Σουδανοί πρόσφυγες έχουν ιδρύσει ένα νοικοκυρεμένο στέκι (όχι, μην το ψάχνετε, μόνοι τους το βρήκαν, δεν τους το έδωσε ο δήμος) για να μαζεύονται, να κουβεντιάζουν, να σχεδιάζουν, να ονειρεύονται. Αξίζει να τους ακούσουμε και να μάθουμε γι' αυτό το κοινοτικό τους στέκι - είναι μια ανάσα μες στην ασφυξία.
Ράχουα: «Στην Ερυθραία ζεις τη στιγμή, γιατί το επόμενο λεπτό δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί»
Πουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να γλιτώσω εγώ και το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου. Αυτό αποφασίσαμε με τον άντρα μου, γιατί προείχε η ασφάλεια της αγέννητης κόρης μας.
Ο άντρας μου έμεινε και είναι ακόμη εκεί, σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Αιθιοπία... Αγνοώ τι μπορεί να του έχει συμβεί.
Τον είχαν στρατολογήσει βίαια να κρατάει όπλο στον πόλεμό τους, δεν άντεξε, το σκάσαμε. Στην Ερυθραία ζεις τη στιγμή, γιατί το επόμενο λεπτό δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί.
Μπορεί να σε απαγάγουν, να σε βιάσουν, να σε σκοτώσουν, να σε ακρωτηριάσουν αν αρνηθείς το οτιδήποτε σ' αυτόν που κρατάει όπλο. Περπάτησα έγκυος οκτώ ημέρες για να φτάσω στο Σουδάν.
Εκεί έμεινα τρεις μήνες μέχρι να βρω τρόπο για να φύγουμε με την κόρη μου που ακόμη κουβαλώ στην κοιλιά μου.
Από το Σουδάν έφτασα στην Τουρκία και από 'κεί με βάρκα σε 24 ώρες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, προσαράξαμε σε κάποιο ελληνικό νησί, από τη σαστιμάρα δεν θυμάμαι σε ποιο.
Το ταξίδι κόστισε τρεις χιλιάδες δολάρια. Τώρα είμαι εδώ, ζω σε υπόγειο με άλλους δεκαπέντε ανθρώπους, έγκυος, όμως ζω.
Θέλω να πάω στη Σουηδία. Πριν από μέρες, οκτώ μηνών πια έγκυος, πήγα στο «Αλεξάνδρα», αλλά οι γιατροί επειδή δεν μιλάω ούτε αγγλικά ούτε ελληνικά δεν δέχτηκαν να με εξετάσουν.
Θα ξαναπάω με τους εθελοντές από την κοινότητα που μιλούν τα ελληνικά και πιστεύω να με δεχτούν αυτή τη φορά, να μη γεννήσω στο υπόγειο ή στον δρόμο.
Αμίρ, υπεύθυνος χώρου της ένωσης προσφύγων από το Σουδάν:
«Εχουν μόνο πληγές στο σώμα και στην ψυχή»
Εφυγα από το Σουδάν γιατί ήμουν αντίθετος στον πόλεμο. Εμεινα στην Αίγυπτο τρία χρόνια και δύο στην Τουρκία.
Ζω επτά χρόνια εδώ και με πολλή δυσκολία τα καταφέρνω. Βοηθάω στην κοινότητα, συνεργαζόμαστε με την οργάνωση ΠΡΑΞΙΣ και άλλους εθελοντές.
Μοιράζουμε ρούχα, τρόφιμα, πάνες, υποστήριξη υλική και ψυχική, μια φιλική κουβέντα είναι απαραίτητη μ’ έναν που 'χει αφήσει πίσω του πατρίδα, οικογένεια, φίλους για να ξανανιώσει άνθρωπος.
Βοηθάμε με μεταφράσεις να φειάξουν τα χαρτιά τους, να πάρουν το ροζ φύλλο διαμονής - όχι μόνο Σουδανούς, αλλά όλους τους πρόσφυγες που έρχονται εδώ, στην κοινότητά μας.
Τους βοηθάμε και για άλλες ανάγκες τους, ιατρικές και διαβίωσης. Γιατί είναι μόνοι μες στο πλήθος, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς να 'χουν έναν φίλο κι ούτε φαΐ να φάνε ούτε κρεβάτι να κοιμηθούν.
Μόνο πληγές έχουν στο σώμα και στην ψυχή.
Οσάμα, πρόεδρος της κοινότητας:
«Δεν επιλέξαμε να γίνουμε πρόσφυγες»
Ζω δεκαέξι χρόνια εδώ. Η κοινότητα, το στέκι, δημιουργήθηκε με την οικονομική βοήθεια συμπατριώτη μας Σουδανού. Είναι ανοιχτό από τις δέκα το πρωί έως αργά το βράδυ.
Καθημερινά έρχονται πρόσφυγες και ζητούν να τους βοηθήσουμε για τα χαρτιά τους, με τρόφιμα, με χρήματα. Μας βοηθούν πολλοί Ελληνες.
Θέλουμε ραντεβού με την υπουργό, που ξέρουμε πως θα κατανοήσει τον δικό μας πόνο.
Υπάρχουν πρόσφυγες που ζουν οκτώ και δέκα χρόνια και δεν έχουν χαρτιά, γεννούν τα παιδιά τους εδώ και δεν έχουν περάσει ακόμη από την επιτροπή να τους οριστικοποιήσει τη νομιμότητά τους, να πάρουν άδεια εργασίας ή να πάνε εκεί που θέλουν, όπου τους περιμένουν οι συγγενείς τους. Να μη νιώθουν όμηροι.
Ελπίζουμε να αλλάξει ο νόμος και να διορθώσει η υπουργός το λάθος του παλιού.
Ανθρωποι που μας έδιωξε ο πόλεμος από τα σπίτια μας είμαστε, δεν το επιλέξαμε να φύγουμε.
Κάνουμε έκκληση, κανείς μας δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια σ’ αυτό που χωρίς να φταίμε πάθαμε και παθαίνουμε.
Ευχαριστίες
Στη συνέντευξη της Ράχουα Αρετζί βοήθησε η συμπατριώτισσά της, επίσης πρόσφυγας, Φρογουέινι Τεσφάι.
Στην επαφή με την κοινότητα βοήθησαν «η παρέα από το Σύνταγμα» που συνέδραμαν εθελοντικά τους πρόσφυγες από τη Συρία. Τους ευχαριστούμε.
♦Η ένωση των προσφύγων από το Σουδάν βρίσκεται Αστυπάλαιας 2 και Πατησίων 224. Τηλ.: 211-1831913
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.