Ας αποδομήσουμε το Παρελθόν για να φτιάξουμε το Μέλλον.! Της Έφης Θάνου

Γράφει η Έφη Θάνου

Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να πάρουμε πίσω εκείνο το χαμόγελο που κάποιοι μας στέρησαν, για να μπορέσουμε να αντέξουμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να λεγόμαστε ακόμη άνθρωποι...

Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε στα μάτια όλους εκείνους. Ναι, όλους εκείνους τους ανέργους, τους αστέγους, τους συνταξιούχους, τους μη έχοντες, τους ανασφάλιστους, εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά και εκείνους που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την ψυχική νόσο... Ας απoδομήσουμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να βγούμε από το σκοτάδι, για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε και πάλι το φως, για να κοιτάζουμε και πάλι τον ήλιο, να κοιτάζουμε και πάλι εκείνο τον ουρανό, άλλωστε δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει... Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα είναι η απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση, για μια κοινωνία που ο τομέας της Υγείας και της πρόνοιας θα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της , για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών αλλά και για μια κοινωνία που θα σέβεται και θα αγωνίζεται για το διαφορετικό αλλά που θα αγωνίζεται και για τα δικαιώματα των πολιτών της. Για μια κοινωνία που θα επικεντρώνεται στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες των ίδιων των ανθρώπων. Άλλωστε, η κοινωνία μας νοσεί και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε κατάματα τις όποιες παθογένειες υπάρχουν ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την ρίζα του προβλήματος και να μπορέσουμε έτσι να φτιάξουμε ξανά τον "κόσμο" από την αρχή. Πίστεψε με, Μπορούμε!

Κάποιος, ίσως πει ότι αυτό που περιγράφω είναι Ουτοπικό. Αλλά ξέρεις κάτι; 'Θα θελα να είναι.

Άλλωστε ουτοπία είναι κάτι που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, αυτό απομακρύνεται δύο. Όταν κάνεις δύο αυτό απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία αυτό απομακρύνεται έξι και ούτω καθ' εξής... Και σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Σε βοηθάει να προχωράς όλο και πιο μπροστά...

Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε ξανά να ελπίζουμε, για να μπορέσουμε ξανά να ονειρευόμαστε, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το παρόν αλλά και το μέλλον, για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε τούτη εδώ τη κοινωνία.

Έχουμε Χρέος να το κάνουμε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, γιατί αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα, γιατί αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, γιατί αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...

Εγώ θα το κάνω, εσύ;! 

Καλή συνέχεια.! 

To κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, "Αυτά τα δέντρα" 

http://hlektrikosthiseas.blogspot.gr/

 Underground με στρας