Την τελευταία του πνοή άφησε την Δευτέρα του Πάσχα σε ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς που ανέδειξε η Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα......
Τον θάνατο του Γκαλεάνο, ο οποίος έπασχε από καρκίνο, επιβεβαίωσε το εβδομαδιαίο περιοδικό «Brecha», στο οποίο είχε συμμετοχή.
Ο εκλιπών εθεωρείτο μια από τις πλέον ηχηρές αντικαπιταλιστικές «φωνές» της Λατινικής Αμερικής, ενώ το βιβλίο του «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» («Open Veins of Latin America») εκτοξεύτηκε στην κορυφή των Best Sellers των ΗΠΑ το 2009, όταν ο Ούγκο Τσάβες το είχε προσφέρει στον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.
Ο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάη, μέλος μίας οικογένειας με ευρωπαϊκή καταγωγή, που ανήκε στη μεσαία τάξη και ήταν καθολική. Όταν ήταν νέος είχε δουλέψει ως εργάτης εργοστασίου, ελαιοχρωματιστής, ταχυδρόμος, δακτυλογράφος και άλλα. Στα 14 του πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του '60 ως συντάκτης του «Μάρτσα», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με το οποίο συνεργάστηκαν οι Μάριο Βάργκας Γιόσα, Μάριο Μπενεδέτι, Μανουέλ Μαλδονάδο, Ντένις και Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ. Υπήρξε αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα» δύο χρόνια.
Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το βιβλίο του «Οι ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής» λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής. Έζησε στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Πηγαίνει στην Ισπανία, όπου γράφει τη διάσημη τριλογία του, «Μνήμες Φωτιάς», το 1984.
Στις αρχές του 1985, ο Γκαλεάνο επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο Γκαλεάνο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Γράφει ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο κόσμος ψήφισε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Το 2005, ο Γκαλεάνο, μαζί με αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Ταρίκ Άλι και ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ συμμετέχουν στη συμβουλευτική επιτροπή του νεοσύστατου λατινοαμερικανικού καναλιού «Τελεσούρ».
Τον Ιανουάριο του 2006, ο Γκαλεάνο, μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεδέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο ο Τιάγο ντε Μέγιο, ο Κάρλος Μονσιβάις, ο Πάμπλο Αρμάντο Φερνάντες, ο Χόρχε Ενρίκε Αντόουμ, ο Λουίς Ραφαέλ Σάντσες, η Μάιρα Μοντέρο, η Άνα Λίδια Βέγκα και ο Πάμπλο Μιλανές, ενώθηκαν για να υπογράψουν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.
kathimerini
Με ένα tweet κι ένα μήνυμα για τις κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες αποχαιρετά ο πρωθυπουργό Αλέξης Τσίπρας τον μεγάλο συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο.
«Αποχαιρετούμε τον Εduardo #Galeano έναν από τους πιο θερμούς υπερασπιστές των κοινωνικών & πολιτικών ελευθεριών», έγραψε στον λογαριασμό του στο twitter ο πρωθυπουργός. Ο Αλέξης Τσίπρας ανάρτησε και μια φωτογραφία με το μήνυμα «Η ιστορία ποτέ δεν λέει αντίο. Η ιστορία λέει «εις το επανειδείν».
«Τα κράτη δεν ασχολούνται πλέον με την διοίκηση και αφοσώνονται στην αστυνόμευση. Οι πρόεδροι μετατρέπονται σε διαχειριστές ξένων εταιριών. Οι Υπουργοί Οικονομικών είναι καλοί διερμηνείς.Οι βιομήχανοι μετατρέπονται σε εισαγωγείς.Οι πολλοί εξαρτώνται ολοένα περισσότερο από τα περισσεύματα των λίγων.Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους.Οι αγρότες χάνουν την γη τους.Τα παιδιά χάντουν την παιδική τους ηλικία.Οι νέοι χάνουν την επιθυμία να πιστεύουν.ΟΙ ηλικιωμένοι χάνουν την σύνταξή τους."Η ζωή είναι λαχείο" ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην έξοδο από τη Μόσχα τρακάρει ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός βγαίνει μέσα από τα συντρίμμια και κλαψουρίζει — Η Μερσεντές μου… Η Μερσεντές μου… Κάποιος του λέει:
– Μα κύριε… Τι σημασία έχει το αυτοκίνητο. Δε βλέπετε ότι χάσατε το ένα σας χέρι ;
Και βλέποντας το ακρωτηριασμένο μέλος του μες στα αίματα, ο άνθρωπος θρηνεί:
– Το Ρόλεξ μου! Το Ρόλεξ μου!
Οι φτωχοί υπομένουν το μαρτύριο του Ταντάλου. Καταδικασμένοι στην πείνα και τη δίψα, είναι επιπλέον καταδικασμένοι να θαυμάζουν τις λιχουδιές που προσφέρει η διαφήμιση.Κάθε φορά που απλώνουν το χέρι ή πλησιάζουν το στόμα, αυτά τα θαυμαστά πράγματα απομακρύνονται. Κι αν κανείς εφορμήσει να τα αρπάξει, θα καταλήξει είτε στη φυλακή είτε στο νεκροταφείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιχουδιές από πλαστικό, όνειρα από πλαστικό. Πλαστικός είναι και ο παράδεισος που υπόσχεται η τηλεόραση σε όλους αλλά παρέχει σε λίγους. Είμαστε όλοι στις διαταγές της. Σ’ αυτό τον πολιτισμό, όπου τα πράγματα αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερη αξία και οι άνθρωποι μικρότερη, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας καθορίζουν τους κανόνες : δεν αγοράζεις εσύ τα πράγματα, αυτά σε αγοράζουν, το αυτοκίνητο σε χρησιμοποιεί, ο υπολογιστής σε προγραμματίζει, η τηλεόραση σε παρακολουθεί.
Συμβουλή προς τους νέους εγκληματίες που τώρα ξεκινούν το επάγγελμα: μη δολοφονείς με συστολή, δεν αποδίδει. Το έγκλημα ανταμείβει.· αλλά όταν γίνεται σε ευρεία κλίμακα, όπως το εμπόριο. Ποτέ δε φυλακίστηκαν για ανθρωποκτονία οι υψηλά ιστάμενοι στρατιωτικοί που έδωσαν τη διαταγή για τη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων στη Λατινική Αμερική, παρότι τα φύλλα υπηρεσίας τους θα έκαναν ακόμα και τους μεγαλύτερους εγκληματίες να κοκκινίσουν από ντροπή και θα άφηναν άναυδους από έκπληξη τους εγκληματολόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο. Απέναντι σε ποιο νόμο; Μήπως το θείο νόμο; Επειδή απέναντι στον επίγειο νόμο η ισότητα χάνεται ολοένα περισσότερο, σε όλα τα μέρη της γης, αφού η εξουσία έχει την κακή συνήθεια να κάθεται πάνω σε ένα από τα δυο τάσια της ζυγαριάς που κρατάει η δικαιοσύνη.
Η ανεργία αυξάνει την εγκληματικότητα και οι εξευτελιστικοί μισθοί την υποκινούν. Ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη η παλιά παροιμία που λέει: Άλλος σκάβει και βογκάει κι άλλος πίνει και μεθάει. Αντίθετα τώρα πια κανένας δε χρησιμοποιεί τη ρήση τα αγαθά κόποις κτώνται, επειδή κανένας δεν την πιστεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εργατικό δίκαιο ανάγεται στο δικαίωμα στην εργασία: σε πληρώνουν ό,τι θέλουν και σου επιβάλλουν ό,τι συνθήκες θέλουν. Η δουλειά είναι η πιο βλαβερή συνήθεια. Δεν υπάρχει φθηνότερο εμπόρευμα στον κόσμο από τα εργατικά χέρια. Παρότι οι μισθοί πέφτουν και οι ώρες εργασίας αυξάνονται, η αγορά εργασίας πετάει στο δρόμο τον κοσμάκη. Αν σ’ αρέσει, ούτως ή άλλως στην ουρά περιμένουν πολλοί.