ΠΑΜΕ : Για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης: «Εκδημοκρατισμός της διοίκησης - Καταπολέμηση Γραφειοκρατίας και Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση - Αποκατάσταση Αδικιών και άλλες διατάξεις»......

Το νομοσχέδιο της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή υποτίθεται πως έρχεται, εκτός των άλλων, να αποκαταστήσει αδικίες των προηγούμενων κυβερνήσεων σε βάρος των εργαζομένων του δημοσίου.

Είναι όμως έτσι;

Αυτό από τη σκοπιά του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος διαχρονικά, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είχε στα χέρια του την διακυβέρνηση, αυτό κρίνεται με βάση το αν ανταποκρίνεται στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, αν καλύπτει τις ανάγκες τους, αν κινείται σε τροχιά στήριξης της σταθερής δουλειάς, με δικαιώματα.

Το υπ’ αριθμόν ένα αίτημα των εργατικών κινητοποιήσεων στο δημόσιο τα τελευταία χρόνια ήταν αυτό για την επαναφορά όλων των απολυμένων, όλων των διαθέσιμων, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Με βασικό σύνθημα «όχι σε όλες τις απολύσεις», οι εργαζόμενοι στάθηκαν απέναντι σε όλες τις διαθεσιμότητες, απέναντι στην κινητικότητα, απέναντι στον εξαναγκασμό και στον εκφοβισμό, απέναντι στη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών. Εμείς τουλάχιστον δεν στεκόμασταν απέναντι στις διαθεσιμότητες-απολύσεις μόνο από την πλευρά των στενών εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και από την πλευρά της υποβάθμισης της λειτουργίας της δημοσίων υπηρεσιών.

Πως απαντάει η συγκυβέρνηση με το νέο νομοσχέδιο σε όλα αυτά;

·      Καταρχήν αφήνει απ’ έξω τους πιο «αδύναμους» εργαζόμενους, αυτούς που είναι με συμβάσεις για αρκετά χρόνια, αυτούς που τους είχαν όμηρους και τους εκμεταλλεύτηκαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις. Μιλάμε για τις 300 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που δούλευαν για 320 ευρώ για  πάνω από 10 χρόνια με συμβάσεις που ανανεώνονταν κάθε μήνα ή για τους 3.500 εργαζόμενους του «Βοήθεια Στο Σπίτι», που δουλεύουν με συμβάσεις συνεχώς και ανελλιπώς για 12 περίπου χρόνια και είναι πάλι στα πρόθυρα της απόλυσης. Αφήνει απ’ έξω όλους όσους δουλεύουν χρόνια στο δημόσιο με θετικές δικαστικές αποφάσεις, διατηρώντας ταυτόχρονα την απαίτηση για συνέχιση από το κράτος των ένδικων μέσων. Η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών ότι τις επαναπροσλήψεις αυτών των συμβασιούχων τις απαγορεύει το Σύνταγμα αποδεικνύει τα ψέματα των υποσχέσεων που μοίραζε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μόνο με την κυβερνητική εναλλαγή και χωρίς ανατροπή του ισχύοντος αστικού Συντάγματος και της εξουσίας των καπιταλιστών μπορείς να λύσεις το ζήτημα της σταθερής δουλειάς. 

·      Τους υπόλοιπους εργαζόμενους τους διαχωρίζει και αυτούς. Επανέρχονται στις θέσεις τους, σε μεγάλο βαθμό και χωρίς να ξεκαθαρίζονται πλήρως οι προθέσεις της κυβέρνησης, εργαζόμενοι από 4 κλάδους: οι διοικητικοί των ΑΕΙ, οι εκπαιδευτικοί, οι σχολικοί φύλακες και οι δημοτικοί αστυνομικοί. Εκτός από τους 4 αυτούς κλάδους για τους εργαζόμενους των οποίων δίνεται η δυνατότητα επαναφοράς τους με αίτηση μέσα σε δέκα μέρες, οι υπόλοιποι διαθέσιμοι και απολυμένοι εργαζόμενοι δεν θα επανέλθουν στις θέσεις τους, αλλά θα επαναπροσληφθούν όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία της κινητικότητας στην οποία τους εντάσσει η κυβέρνηση, υπό την αίρεση των αιτημάτων-αναγκών, που θα διατυπωθούν από τους φορείς, της αξιολόγησής τους από την Τριμελή Επιτροπή και την μοριοδότηση που θα τους δοθεί. Δεν ξεκαθαρίζει τι θα γίνει με τους 140 «έφεδρους» από ΟΣΚ, ΘΕΜΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ και ΙΓΜΕ, με τους 200 εργαζόμενους του ΟΣΚ που εργάζονταν με τετραετείς συμβάσεις, με τους 70 απολυμένους του ΟΣΚ που έχουν κερδίσει εφετειακές αποφάσεις εδώ και 1 χρόνο και δεν υλοποιούνται. Αφήνει στο απαράδεκτο καθεστώς της 4ωρης απασχόλησης τις 595 καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, παρά τις από χρόνια τώρα εξαγγελίες και υποσχέσεις περί του αντιθέτου του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας έτσι πως το κόκκινο γάντι των καθαριστριών χρησιμοποιήθηκε για να ενισχύσει το φιλεργατικό του προφίλ.

·      Διατηρεί το απαράδεκτο μέτρο της κινητικότητας, την οποία προεκλογικά καταδίκαζε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά σήμερα την χρειάζεται για να υπηρετήσει «την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα», χρησιμοποιώντας και «την τεχνογνωσία του ΟΟΣΑ», ώστε να είναι αποτελεσματικός για την «επανεκκίνηση» της καπιταλιστικής οικονομίας. Της κινητικότητας, που σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για να ολοκληρωθεί χρειάζονται αρκετοί μήνες και θα σημάνει νέες μισθολογικές και εργασιακές περιπέτειες για όλους όσους τελικά ενταχθούν σε αυτήν. Παράλληλα η πολυδιαφημιζόμενη μονιμοποίηση των ΙΔΑΧ μετατράπηκε σε συμμετοχή στις διαδικασίες κινητικότητας. Το πάγιο αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος για μία ενιαία σχέση εργασίας δημοσίου δικαίου, συνδέεται με την κινητικότητα την οποία, πιστή στις σχετικές αποφάσεις της Ε.Ε. η συγκυβέρνηση, προωθεί για να εξοικονομήσει εκτός των άλλων και πόρους, κυρίως από το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος».

·      Επαναπροσλαμβάνει ουσιαστικά όσους χωράνε στον ψηφισμένο από την προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προϋπολογισμό και στις προγραμματισμένες για το 2015 προσλήψεις. Συμψηφίζει τους διαθέσιμους και απολυμένους με τις 15.000 προγραμματισμένες προσλήψεις για το 2015, αφήνοντας απ’ έξω όσους περίμεναν να διοριστούν στο δημόσιο, συντηρώντας τα τεράστια κενά σε εξειδικευμένο προσωπικό στην  υγεία, στην παιδεία και διατηρώντας σε ισχύ την απαγόρευση των προσλήψεων ΥΕ και ΔΕ κατηγορίας υπαλλήλων και τον 1/5 περιορισμό για τις ΤΕ και ΠΕ κατηγορίες.

·      Συνεχίζει την πολιτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συρρίκνωσης των δημοσίων υπηρεσιών με την τοποθέτηση των διαθέσιμων που θα επανέλθουν σε «προσωποπαγείς θέσεις», δηλαδή σε θέσεις που θα χαθούν όταν συνταξιοδοτηθούν ή γενικά αποχωρήσουν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι.

·      Τέλος και σε σχέση με το πειθαρχικό δίκαιο, η κυβέρνηση προχωράει στην αφαίρεση συγκεκριμένων διατάξεων που αποτελούσαν αιτήματα-αιχμές των αγώνων των εργαζομένων. Επαναφέρει τη λογική του τεκμήριου της αθωότητας, τη συμμετοχή των αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων στα πειθαρχικά συμβούλια, αλλά αφήνει άθικτα τα αδικήματα του προηγούμενου πειθαρχικού: «άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος», «η αδικαιολόγητη μη έγκαιρη σύνταξη έκθεσης αξιολόγησης», «η παράβαση της υποχρέωσης εχεμύθειας» κ.α. Προσθέτει ταυτόχρονα και νέα όπως «της μη εξυπηρέτησης των πολιτών και της μη έγκαιρης διεκπεραίωσης των υποθέσεών τους σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις».

Μετά από όλα αυτά γίνεται καθαρό ότι αυτό το νομοσχέδιο κινείται μέσα στα στενά περιθώρια που αφήνουν τα ψίχουλα που περισσεύουν από την αποπληρωμή του χρέους. Οριοθετείται από ό,τι η «επανεκκίνηση» της καπιταλιστικής οικονομίας επιτρέπει να αφαιρεθεί από το «ματωμένο» πλεόνασμα, να αφαιρεθεί από την στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων. Κινείται στη γραμμή του «εφικτού», αφήνοντας άθικτο τον αντεργατικό πυρήνα που χτυπά το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, το αστικό κράτος και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Σε αυτή τη λογική της ανοχής στην κυβερνητική πολιτική, του «διαπραγματευτήκαμε και αυτά μπορέσαμε», του «μικρότερου κακού», στέκεται η κριτική των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ (ΜΕΤΑ) στο νομοσχέδιο της συγκυβέρνησης. Αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο πως παίρνουν επάξια τη σκυτάλη στο ρόλο του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού από αυτούς της ΠΑΣΚΕ. Ενώ αυτοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), με τις προτροπές τους για στήριξη της κυβέρνησης ώστε να αποτραπεί «η δεξιά πίεση στη κυβέρνηση, που δεν θέλει να γυρίσουν πίσω η απολυμένοι», συγκαλύπτουν τον αντεργατικό-αντιλαϊκό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία διαπραγματεύεται ασθμαίνοντας για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης και των επιχειρηματικών ομίλων μέσα στην Ε.Ε. και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Απρίλιος 2015