Το Πασχαλινό μεθύσι των μεγάλων

Οι γονείς μας έπιναν, μεθούσαν, και φέρονταν αλλόκοτα. Γιατί όμως ντρεπόμασταν τόσο πολύ γι' αυτούς η αδερφή μου κι εγώ; 
Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ ......

Οι γονείς μας -που δεν θυμάμαι να έπιναν σχεδόν ποτέ καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς- μεθούσαν στάνταρ κάθε Πάσχα. Το θέαμα κι η εμπειρία ήταν πράγματα τελείως ασυνήθιστα για την αδερφή μου κι εμένα.   Κάθε Κυριακή του Πάσχα, σ' όποια μακρινή, βουκολική εξοχή κι αν ήμασταν, με το που άρχιζαν η μαμά και ο μπαμπάς να φέρονται ελαφρώς περίεργα, η Τατιάνα κι εγώ καταντρεπόμασταν και κάναμε ότι δεν τους ξέραμε. Για λίγες ώρες γινόμασταν εμείς οι μεγάλοι, οι σοβαροί γονείς που έκαναν "τσκ, τσκ, τσκ", κι αυτοί τα παιδιά που έκαναν σκανταλιές. 
  Αρχικά τους έπιανε κάτι σαν λόξιγκας, μετά τραγουδούσαν ανακατεμένα τραγούδια με ύφος μισοζαλισμένο, μετά μας έλεγαν αστεία που δεν καταλαβαίναμε και ξεκαρδίζονταν μόνοι τους.    Δεν είχαμε ιδέα από αλκοόλ και το κέφι που αυτό έφερνε στους δικούς μας: το μόνο που βλέπαμε ήταν δυο άτομα που φέρονταν για ανεξήγητους λόγους τελείως ασυνήθιστα - σχεδόν δεν τους αναγνωρίζαμε πια, και αυτό μας σόκαρε και μας τρόμαζε.
 Όσο περισσότερο προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν ότι νιώθουν όμορφα και ότι απλώς διασκεδάζουν όπως και οι υπόλοιποι μεγάλοι (που εδώ που τα λέμε έκαναν ακόμα πιο ασυνήθιστα πράγματα στο τσακίρ κέφι) τόσο πιο πολύ φρικάραμε.   Και προς το τέλος, αφού είχαν φάει, είχαν χορέψει κι είχαν αποκαμωθεί, έκαναν αγκαλίτσες και φιλάκια.
 Η ντροπή μας δεν περιγραφόταν με λόγια. Μια φορά μάλιστα, έτσι μικροί που ήμασταν χωρίς να ξέρουμε καν τι σημαίνει "μεθύσι" είχαμε φύγει επιδεικτικά απ' το γλέντι όταν τους είδαμε να σαλιαρίζουν μπροστά σε όλους, και πήγαμε στο αυτοκίνητο και καθίσαμε και τους περιμέναμε εκεί, για να γυρίσουμε σπίτι.   
Μεγαλώσαμε ευτυχώς, και ελαφρύναμε. Κι η αδερφή μου κι εγώ αφήνουμε πια τους εαυτούς μας και τους άλλους να διασκεδάζουν.  
 Θα έδινα τα πάντα για να γυρνούσαμε πίσω στο χρόνο, να τηλεμεταφερόμασταν πάλι σε κείνο το χωριό της Αχαίας, τα Νικολέϊκα, να γινόμουν πάλι 7 ετών, να ήμασταν όλοι μαζί. Κι ας μας ρεζίλευαν όσο ήθελαν!   Θα χόρευα κι εγώ μαζί τους. Θα άκουγα τα κλαρίνα ευχαρίστως. Θα έπινα ίσως και δυο τρεις γουλιές από εκείνο το κόκκινο ξινό πράγμα που το αποκαλούσαν κρασί και που τόσο μισούσα τότε...   
 Πηγή:www.lifo.gr