Επιχείρηση Σταύρος

Σε εξέλιξη βρίσκεται η επιχείρηση Σταύρος του Γερμανικού Επιτελείου, υπό τη εποπτεία του Μάρτιν Σουλτς.......

Σύμφωνα με τους γερμανικούς σχεδιασμούς, επιχειρείται να συνδεθεί η οικονομική συμφωνία που θα προκύψει, μετά από τις διαπραγματεύσεις, με την αλλαγή της κυβέρνησης και την έξοδο των ΑΝΕΛ, με την στήριξη του Συριζα στο Ποτάμι και τέλος με την πολιτική εξουδετέρωση τα Αριστερής Πλατφόρμας.

Πρόκειται για μια περίπλοκη υπόθεση επέμβασης στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, καθώς οι γερμανοί και οι αξιωματούχοι της Κομισιόν έχουν χάσει τις άμεσες επαφές που είχαν με όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Επιχειρείται λοιπόν μια διπλή δέσμευση: τήρηση του προγράμματος προσαρμογής, με κάποιες ευελιξίες και ελαφρύνσεις με ταυτόχρονο εσωτερικό πολιτικό έλεγχο, τοποθετώντας φιλογερμανικές πολιτικές δυνάμεις στον κυβερνητικό συνασπισμό, οι οποίες θα οδηγούν το κυβερνητικό σκάφος στα νερά της Μέρκελ.

Ο εκβιασμός μοιάζει να είναι ωμός, πολύ χειρότερος και από τις γνωστές αμερικανικές επεμβάσεις μετά το τέλος του εμφυλίου. Διότι τότε, τουλάχιστον, δεν έβγαινε απευθείας ο πρόεδρος των ΗΠΑ για να υποδείξει στον Παπάγο ποιον θα κάνει υπουργό. Ο έλεγχος γινόταν στο παρασκήνιο και σε άλλο επίπεδο, σε επίπεδο γενικής πολιτικής κατεύθυνσης. Ουδέποτε δηλαδή οι αμερικανοί θα είχαν υποδείξει δημοσίως ότι δεν πρέπει να είναι υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα ο Καμένος και ότι πρέπει στη θέση του να πάει ο Τσιόδρας. Δεν είναι τόσο στενοκέφαλοι ούτε τόσο πολιτικά ανόητοι οι αμερικανοί. Έχουν την απαραίτητη πολιτική αίσθηση αυτάρκειας και υπεροχής, για να αφήνουν περιθώρια κινήσεων στους συμμάχους και δορυφόρους τους.

Ο Μάρτιν Σουλτς όμως φαίνεται πως κοιμάται και ξυπνάει με τον καημό του Σταύρου. Ούτε επίτιμος του Ποταμιού να ήταν. Ας δούμε όμως τι ακριβώς θα συμβεί, σε περίπτωση που ο Τσίπρας αποφάσιζε να τα σπάσει με τους ΑΝΕΛ και να συμμαχήσει με τον Σταύρο.Αν αυτό συμβεί και πολύ περισσότερο εάν συμβεί παράλληλα με την υπογραφή της νέας συμφωνίας ή λίγο μετά, τότε θα δωθεί το σήμα στην κοινωνία ότι δεν έχουμε μια απλή κωλοτούμπα αλλά τετραπλή και προσγείωση έξω από το χώμα. Θα έχουμε δηλαδή ανώμαλη προσγείωση, πιστοποίηση πλήρους μνημονιακής στροφής. Αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει ότι θα συνιστά αλλοίωση της ίδιας της φυσιογνωμίας όχι απλώς της κυβέρνησης, αλλά του ίδιου του Συριζα.

Το Ποτάμι, κόμμα αμιγώς νεοφιλελεύθερο και φιλογερμανικό, με σαφείς αντιλαϊκές δυνάμεις μέσα του, τις οποίες πλασάρει εντέχνως ως «αντιλαϊκιστικές», θα προσπαθήσει να οξύνει τις σχέσεις Συριζα ΑΝΕΛ, πάνω στις υπαρκτές ιδεολογικές διαφορές τους.

Πλην όμως αυτές ακριβώς οι διαφορές συνιστούν και το πολιτικό κεφάλαιο της νέας κυβέρνησης, την δύναμή της. Η συνεργασία Συριζα- ΑΝΕΛ επιτυγχάνει τα εξής: 1) Εξουδετερώνει πολιτικά την κεντροδεξιά, την οποία μάλιστα ωθεί σε διαρκή  κρίση στρατηγικής. 2) Καθησυχάζει τα λαϊκά στρώματα, τα οποία δικαίως ανησυχούν για πιθανή επαναφορά μνημονιακών ρυθμίσεων 3) Πιέζει τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία δεν αισθάνονται εντελώς αποχαλινωμένα, καθώς βρίσκονται υπό την διαρκή απειλή του φορολογικού ελέγχου και 4) δημιουργεί το κατάλληλο διπλωματικό πλαίσιο για άσκηση πίεσης της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, που φυσικά δεν θα σταματήσουν το καλοκαίρι και θα είναι μόνιμες.

Ένας Τσίπρας που δεν θα στηρίζεται στον Καμμένο, αλλά στον Σταύρο, θα είναι, απέναντι στον Σουλτς και στην Μέρκελ, ένας πρωθυπουργός σχεδόν εξουδετερωμένος. Μια πιθανή συνεργασία λοιπόν του Συριζα με το Ποτάμι, θα είναι  μεγάλο πολιτικό ρίσκο για την εσωκομματική ενότητα του Συριζα και θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

tvxs.gr