* ΓΥΝΑΙΚΑ! Ω! ΓΥΝΑΙΚΑ! ΠΛΑΣΜΑΤΟΜΟΡΦΗ ΥΠΑΡΞΗ! *

Του "Γ"

Γυναίκες....Ο μισός και παραπάνω πληθυσμός της Γης! Σήμερα   έχουν την τιμητική του. .....
Η  γυναίκα έχει  εμπνεύσει τους άντρες, έχει εκφράσει  τον εαυτό της και τις ευαισθησίες της. Έχει γίνει αιτία έρωτα, πάθους, έμπνευσης, ανταγωνισμού, ζήλιας, εκδίκησης.

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία.

Γράφει,ζωγραφίζει κυριολεκτικά ....σε  ένα  ποιήματα του   ο  Γιώργος  Πολίδης.

ΓΥΝΑΙΚΑ....

Γ   υναίκα! Ω! Γυναίκα! Πλασματόμορφη Ύπαρξη!
Υ   ψιτενής του έρωτα
Ν   ικήτρια εισήλθες όταν ετοιμάστηκε η πλάση
Α  ρχόντισσα καρδιάς μουσουργών
Ί   ανθος στα πέρατα της ψυχής ποιητών
Κ  ηδεμόνας των πρωινών της ύπαρξης
Α  περίγραπτο θάμα φτωχών λογισμών

Ω   ραιοσύνης αρχή και τέλος!  

Γ   αίας εικόνα ζώσα
Υ   παρχηγέ φωτός
Ν   άμα γλυκήτατο ζωής
Α   ετοράχη επαναστατών
Ί    άση αθεράπευτα ερωτοδιών
Κ    υρία πόθων έντιμων ερωτικών 

Α    κροάτρια τρυφερή

Π   ανδαισία ονείρων
Λ   ουτρό πόνων
Α  νωριμότητας λήξη
Σ    αγηνεύτρια στόχων
Μ   άλαμα δρόμων
Α    γνωσίας λήθη
Τ   όπος γαληνεμού
Ό   αση κορεσμού
Μ  άννα εξ ουρανού
Ο   υρανός μονοειδής
Ρ    άβδος ποιητικής
Φ    ιλοτεχνίας μυσταγωγήτρα
Η    θικού γεννήτρα

Ύ    παρξη μοναδικής πλασματομορφίας
Π    ανσέληνος νυκτερινού οδοιπόρου
Α    ναγέννηση αυθύπαρκτου αιώνα
Ρ    ηξικέλευθη έμπνευσης δύναμη
Ξ   ωκλήσι ανάπαυσης προσκυνητού
Η       γεμονίδα κόσμων και εφέσεων.

               Γιώργος Πολίδης

 Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια 
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα

Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια
και μοιάζει με κάποια που `χες γκόμενα
στο μέλλον με τ’ άσπρα φωτάκια 
και με τ’ αστεράκια τα φλεγόμενα

Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε

Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα

Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους
που δίνει φιλιά μες στα δόντια
κι ανοίγει τα πόδια σ’ άγνωστους φαλλούς

Την ψάχνεις το σκας απ’ το σπίτι
σε σέρνει απ’ τη μύτη αυτό το βάλσαμο
αυτή η μυρωδιά από γαζία 
αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ

Κανένας βοηθός δεν υπάρχει
να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε
κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει
γκαζώνεις τ’ αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο
και πάλι δε βρίσκω εκείνο που `θελα
πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά

Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε

Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι

Μια γυναίκα μπορεί
Τη ζωή σου να αλλάξει μπορεί
Μια γυναίκα μπορεί

Να χαράξει καινούρια αρχή...

Θα  κλείσουμε το  μικρό  μας  αφιέρωμα με  το  ποιήμα  του  Νίκου  Καβαδία  "Γυναίκα
μελοποιημένο  απο  το Θάνο Μικρούτσικο.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Τραγουδά  ο  Χρήστος Θηβαίος

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

"Γ"